بهشت: تفاوت میان نسخه‌ها

بهشت در لغت ریشه‌ی اوستایی دارد و به معنای خوش‌تر، نیكوتر، جهان بهتر (فردوس، خلد، جنّت). جای خوش آب و هوا، فراوان نعمت و آراسته است كه نیكوكاران پس از مرگ در آن جاودان باشند. <ref>لغت نامه‌ی دهخدا، ج3، ص4447.</ref>

قرآن كریم در مقام ترسیم چهره و ویژگی‌های بهشت و بهشتیان آیات فراوانی را اختصاص داده است؛ مانند:

1ـ باغ‌های طرب‌انگیز كه زیر درختان آن نهرها جاری است. این بیان حدود 70 بار در قرآن آمده است.

2ـ درختان و سایه‌های آن مانند میوه‌هایش همیشگی است: «أكلُها دائِمٌ وَ ظِلُّها». <ref>سوره‌ رعد،  آیه‌ 35</ref>

5ـ بر تخت‌ها تكیه زده، نه آفتاب سوزان می‌بینند و نه سرما.

8ـ شراب‌هایی می‌نوشند كه طبعش چون زنجبیل و عطرآگین است.

10ـ جهانی است بزرگ و كشوری است پر نعمت.

12ـ ساقی شرابشان پروردگار، و شرابشان طاهر و پاك است. <ref>سوره‌ دهر، آیات 12 ـ 21</ref>

15ـ تركیب طبع آن شراب این كه به مشك مهر كرده‌اند و از عالم بالا است: «وَ مِزاجُهُ مِنْ تَسْنِیمٍ». <ref>سوره‌ مطفّفین، آیات 24 ـ 27</ref>

'''تذكر:''' برخی از چشمه‌های بهشتی خالص و ناب است، مانند چشمه تسنیم و برخی از چشمه‌ها مزیجی و امتزاجی از تسنیم دارد مانند چشمه‌ی رَحِیق.

ـ آب‌های بهشت هیچ گاه گندیده نمی‌شود و طعمش تغییر نمی‌كند.

17ـ نهرهایی از شراب ناب كه برای نوشندگان لذت بخش است و چشمه‌هایی از شیر كه طعمش تغییر نیابد و چشمه‌هایی از عسل مصفّا در آن جاست. <ref>سوره‌ محمد ـ صلّی الله علیه و آله و سلّم ـ ،  آیه‌ 15</ref>

19ـ در آن جا برای بهشتیان از همه‌ی میوه‌ها به اضافه لطف و بخشش پروردگارشان هست. <ref>سوره‌ محمد ـ صلّی الله علیه و آله و سلّم ـ ،  آیه‌ 15</ref> و آنچه كه انسان بخواهد و چشم‌ها را به شوق و لذت اندازد مهیاست و انسان در آن جاوید باشد: «وَ فِیها ما تَشْتَهِیهِ الْأَنْفُسُ وَ تَلَذُّ الْأَعْیُنُ وَ أَنْتُمْ فِیها خالِدُونَ». <ref> سوره‌ زخرف،  آیه‌ 71</ref>

گفتنی است قرآن در اوصاف بهشت و همچنین در ویژگی‌های جهنم، به بیان آن دسته از مطالبی كه برای همگان قابل ادراك است پرداخته، با بیان نمونه‌هایی كه در این جهان وجود دارد مطلب را نزدیك ساخته است و گرنه، نظام [[آخرت]] با نظام دنیایی تفاوت اساسی دارد و واژه‌ی دنیایی توان تفسیر كنه آن را ندارد؛ آن سان كه جنین در رحم مادر توان درك واقعیت‌های خارج از رحم را ندارد.  

از این رو قرآن در موارد زیاد به مثال و نمونه اكتفا كرده، می‌فرماید: «مَثَلُ الْجَنَّةِ الَّتِی وُعِدَ الْمُتَّقُونَ تَجْرِی مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهارُ» <ref>سوره‌ رعد،  آیه‌ 35</ref> و «مَثَلُ الْجَنَّةِ الَّتِی وُعِدَ الْمُتَّقُونَ فِیهَا أَنْهَارٌ مِنْ مَاءٍ غَیْرِ آسِنٍ...» <ref>سوره‌ محمد ـ صلّی الله علیه و آله و سلّم ـ ،  آیه‌ 15</ref> و گرنه نعمت‌هایی فراهم آورده است كه از دسترس فهم و ادراك بشر خارج و خرد را توان تعقل آنها نیست، بلكه هیچ كس بر آنها آگاه نیست: «فَلا تَعْلَمُ نَفْسٌ ما أُخْفِیَ لَهُمْ مِنْ قُرَّةِ أَعْیُنٍ جَزاءً بِما كانُوا یَعْمَلُونَ»؛ <ref>سوره‌ سجده،  آیه‌ 17</ref> هیچ كس نمی‌داند كه پاداش نیكوكاریش چه نعمت‌ها و لذّت‌های روشنی بخش دل و دیده است و در عالم غیب برای او چه ذخیره شده است. با این كه می‌دانیم قرآن مقام و مرتبه رضا و خشنودی خداوند را نسبت به بسیاری از مقام‌ها برتر به شمار آورده است: «و رِضْوانٌ مِنَ اللَّهِ أَكْبَرُ ذلِكَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظِیمُ». <ref>سوره‌ توبه،  آیه‌ 72</ref> بنابراین، نعمت‌ها و لذت‌های بی‌نهایت كه روشنی بخش دل و دیده است به مراتب باید برتر از مقام رضا باشد.