حوا: تفاوت میان نسخه‌ها

|آدم

'''حوا''' به عنوان مادر بشریت و به عنوان اولین مخلوق زن جایگاه والایی دارد، به گونه ای که چون [[پیامبر]] زمان خود در مقام خطاب الهی قرار گرفته و بر همه انسان ها حق مادری دارد. به همین دلیل به ایشان حوّا یعنی مادر زنده ها می گویند.  

[[خداوند]] وی را به عنوان نخستین زن پاک سرشت و پاکدامن از طینت ویژه ای می آفریند. برخلاف تحریفات وارده بر [[کتب عهدین]] که همراه با داستان سرایی حوا را محل حلول [[شیطان]] و یا عامل فریب [[آدم]](ع) معرفی می کنند، قرآن برای او شان و منزلت والایی قرار می دهد. شایان ذکر است بدانیم؛ اول کسی که در روی زمین نساجی کرد، [[حضرت آدم]] و حوا بودند، و اول مردی که جبه بافته شده پوشید، جناب آدم بود. و اول زنی که پیراهن و خمار پوشید، جناب حوا بود و هر دو از پشم گوسفند بود.

تـعـبـیر به (ثم جعل منها زوجها) در واقع اشاره به این است که خدا [[آدم]] را آفرید سپس همسرش را از باقیمانده گل او خلق کرد. روى ایـن حـسـاب آفـریـنـش (حـوا) بـعـد از آفـریـنـش (آدم ) بـوده اسـت و قبل از آفرینش فرزندان آدم . و آفرینش همسر آدم از اجزاى وجود خود آدم نبوده بـلکـه از بـاقـیـمـانـده گـل او صـورت گـرفـته است ، چنانکه در [[روایات اسلامى]] به آن تصریح شده، و اما روایتى که مى گوید (حوا) از آخرین دنده چپ آدم آفریده شده است سـخـن بـى اسـاسـى اسـت کـه از بعضى از روایات اسرائیلى گرفته شده، و هماهنگ با مـطلبى است که در فصل دوم از (سفر تکوین ) تورات تحریف یافته کنونى آمده است، و از ایـن گـذشـتـه بـر خـلاف مـشـاهـده و حـس مـى بـاشـد زیرا طبق این روایت یک دنده آدم بـرداشـتـه شـد و از آن حوا آفریده گشت، و لذا مردان یک دنده در طرف چپ کمتر دارند در حـالى که مى دانیم هیچ تفاوتى میان تعداد دنده هاى مرد و زن وجود ندارد و این تفاوت یک افسانه بیش نیست. <ref>تفسیر نمونه؛ آیت الله مکارم شیرازی؛ج۱۹ص۳۸۰</ref>

[[عمرو بن ابی مقدام]] می‌گوید: از [[امام باقر (ع)]] پرسیدم: «[[خداوند]] حوّا را از چه چیز آفرید؟» امام باقر(ع)  فرمود: «مردم در این مورد چه می‌گویند؟» گفتم: «می‌گویند خداوند حوّا را از یکی از دنده‌های آدم (ع) آفرید». فرمود: «آنها [[دروغ]] می‌گویند، آیا خداوند ناتوان است که حوّا را از غیر دندة آدم بیافریند؟» گفتم: «فدایت گردم ای پسر [[رسول خدا]]! پس خداوند حوّا را از چه چیز آفرید؟ امام باقر(ع) فرمود: «پدرم از پدرانش نقل کرد که رسول خدا (ص) فرمود: خداوند متعال مقداری از گِل را گرفت و آن را با دست قدرتش درهم آمیخت، و از آن گِل، آدم (ع) را آفرید، و سپس از آن گل مقداری اضافه آمد، خداوند از آن اضافی، حوّا (ع) را آفرید.» <ref>تفسیر نور الثقلین، ج ۱، ص ۴۳۰</ref>

منشاء این فکر که محل فرود آدم در جنوب هندوستان بوده، پندار بعضی از مفسران بر اساس آنچه در سِفر پیدایش تورات آمده است،می‌باشد.که در [[بهشت]] آدم چهار نهر جریان داشته که نخستین آن [[فیشون]] می‌باشد، فکر کرده‌اند رود نیشون نهر [[هند]] است و بهشت عدن در هندوستان و آدم و حوّا پس از خروج از هندوستان به جنوب جزیره سراندیب(سیلان) هبوط کرده‌اند.

=حضرت حوّاء در [[قرآن کریم]]=

حوا نامی است که در [[ادبیات اسلامی]] بر همسر آدم نهاده اند. به نظر می رسد این اسم ریشه عربی ندارد. <ref>حوا را واژه عبری قلمداد کرده اند. محمد جواد مشکور، فرهنگ تطبیقی عربی با زبان های سامی و ایرانی، ج ۱، ص ۲۰۳؛ encyclopeadia judaica, 1996, Jerusalem, keter publiching house. V9, p979</ref> واژه حوا اول بار در [[تورات]] ذکر شده <ref>سفر پیدایش، ۳/۲۰؛ ۴/،1</ref> و احتمالا از آنجا به زبان و [[فرهنگ عرب]] راه یافته است. <ref>گفته می شود در اشعار جاهلی، سه بار نام حوا آمده است، دو بار در شعر امیه بن ابی صلت و یک بار در اشعار عدی بن زیاد مسیحی که در زمان پیامبر می زیسته است، نک encyclopeadia judaica, 9/983</ref>

آدم از گل آفریده شد و حوّاء، از وجود آدم خلق شده است.«خَلَقَکمْ مِنْ نَفْسٍ واحِدَةٍ ثُمَّ جَعَلَ مِنْها زَوْجَها؛ شما را از یک تن بیافرید. و از آن یک تن زنش را آفرید.»<ref>زمر، آیه 6</ref> «هُوَ الَّذِی خَلَقَکمْ مِنْ نَفْسٍ واحِدَةٍ وَ جَعَلَ مِنْها زَوْجَها لِیسْکنَ إِلَیها؛ اوست که همه شما را از یک تن بیافرید. و از آن یک تن زنش را نیز بیافرید تا به او آرامش یابد»<ref>اعراف، آیه 189</ref> بنا به نظر اهل لغت که آدم را از أدمه به معنای گندمگون گرفته اند، می توان حوا را نیز زنی گندمگون دانست. <ref>مفردات راغب، ج1، ص70</ref>

'''همسان با حضرت آدم(ع)'''

=منزلت والای حضرت حوّاء=

[[سید بن طاوس]] درباره قبر حضرت حوا(ع) در [[جدّه]] روایت کرده است:

«در [[صُحُف ادریس(ع)]] آمده که آدم(ع) ده روز به مرض تب بیمار بود و وفات او در روز جمعه یازدهم [[محرّم]] اتّفاق افتاد و او را در غارى در [[کوه ابو قبیس]] دفن‏ کرده و او را رو به قبله قرار دادند و عمر او از زمان ایجاد تا هنگام وفات نهصد و سى سال بود و حوّا(ع) فقط یک سال بعد از او زنده بود، سپس پانزده روز بیمارى کشید و آن‌گاه وفات یافت و او را در کنار آدم دفن کردند». <ref>ابن طاوس، علی بن موسی، سعد السعود للنفوس منضود، ص ۳۷، دار الذخائر، قم، چاپ اول، بی‌تا</ref>