confirmed، مدیران
۳۷٬۲۰۱
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۸۴: | خط ۸۴: | ||
=زادگاه و ولادت= | =زادگاه و ولادت= | ||
سرزمین طوس ناحیه ای از [[خراسان]] بزرگ است که خاستگاه دانشورانی بزرگ و تاریخ ساز بوده است . در جغرافیای قدیم [[ایران]] ، طوس از شهرهای مختلفی چون | سرزمین طوس ناحیه ای از [[خراسان]] بزرگ است که خاستگاه دانشورانی بزرگ و تاریخ ساز بوده است . در جغرافیای قدیم [[ایران]] ، طوس از شهرهای مختلفی چون نوقان ، طابران و اردکان تشکیل شده بود و قبر مطهر [[حضرت علی بن موسی الرضا (ع)]] در حوالی شهر نوقان و در روستایی به نام سناباد قرار داشت که پس از توسعه آن ، امروزه یکی از محله های شهر [[مشهد]] به شمار می آید. | ||
گویند زمانی | گویند زمانی شیخ وجیه الدین محمد بن حسن که از بزرگان و دانشوران [[قم]] بوده و در روستای جهرود از توابع قم زندگی می کرد. <ref>فوائد الرضویه ، شیخ عباس قمی ، ص 603</ref> به همراه خانواده و به شوق [[زیارت]] [[امام هشتم]] [[شیعیان]] به [[مشهد]] عازم شد و پس از زیارت ، در هنگام بازگشت به علت بیماری همسرش ، در یکی از محله های شهر طوس مسکن گزید. او پس از چندی به درخواست اهالی محل علاوه بر اقامه [[نماز]] جماعت در مسجد، به تدریس در مدرسه علمیه مشغول شد. در صبحگاه یازدهم جمادی الاول سال 597 ق به هنگام طلوع آفتاب ، سپیده از خنده شکفته شد و درخشنده ترین چهره حکمت و ریاضی در قرن هفتم پا به عرصه وجود نهاد. <ref>وی شخصیتی غیر از شیخ الطائفه طوسی و خواجه نظام الملک است</ref> | ||
پدر با تفال به [[قرآن کریم]] نوزاد را که سومین فرزندش بود | پدر با تفال به [[قرآن کریم]] نوزاد را که سومین فرزندش بود محمد نامید. او بعدها کنیه اش ، ابوجعفر گشته ، به القابی چون (( نصیرالدین )) ، محقق طوسی، استاد البشر و خواجه شهرت یافت . | ||
( | |||
=تحصیلات= | |||
خواجه نصیر به تحصیل دانش علاقه زیادی داشت. وی در شهر طوس و در ایام کودکی، علوم دینی و علوم عملی ([[اخلاق]]، [[قرآن]]، [[صرف]] و [[نحو]] و [[فقه]]) را زیر نظر پدرش و منطق و حکمت را نزد دایی خود آموخت. <ref>پژوهشگاه حوزه و دانشگاه، تاریخ تفکر اندیشه اجتماعی در اسلام، ص۱۳۹-۱۴۰، تهران، سمت، ۱۳۸۷، چاپ هفتم</ref> | |||
و با راهنمایى پدر در محضر «کمالالدین محمد حاسب» که از دانشوران نامى در ریاضیات بود، به تحصیل پرداخت. او در شهر طوس و به دست استادش «نصیرالدین عبدالله بن حمزه» لباس عالمان دین را بر تن کرد و از طرف استادش به «نصیرالدین» لقب گرفت. | |||
او سپس با راهنمایی دایی پدرش نصیرالدین عبدالله بن حمزه به نیشابور مهاجرت کرد و از محضر اساتید بزرگی مثل "فریدالدین داماد نیشابوری"، "اشارات بوعلی" و از "قطبالدین مصری" شاگرد [[فخر رازی]]، قانون ابن سینا را فرا گرفت. وی علاوه بر کتابهای فوق از محضر عارف معروف آن دیار «عطار نیشابوری» (متوفی ۶۲۷ق) نیز بهرهمند شد. <ref>خوانساری، محمدباقر، روضات الجنات، ج۶، ص۵۸۲</ref> | |||
تحصیلاتش را در نیشابور بهمدت هشت سال به اتمام رساند و در آنجا بهعنوان دانشمندی برجسته شهرت یافت. بعد از آن، قصد عزیمیت به [[عراق]] نمود و در سال ۶۱۹ هجری یعنی در سن ۲۲ سالگی، موفق به دریافت اجازهنامه روایت گردید. <ref>مدرسی زنجانی، محمد، سرگذشت و عقاید فلسفی خواجه نصیرالدین طوسی، ص۲۸، تهران، امیرکبیر، ۱۳۶۳</ref> | |||
آنگونه که نوشتهاند خواجه مدت زمانی از «علامه حلی» فقه و علامه نیز در مقابل، درس حکمت نزد خواجه آموخته است. «کمالالدین موصلی» ساکن شهر موصل (عراق) از دیگر دانشمندانی بود که علم نجوم و ریاضی به خواجه آموخت و بدینترتیب محقق طوسی دوران تحصیل را پشت سر نهاده، پس از سالها دوری از وطن و خانواده، به طوس بازگشت. <ref>سبحانی، جعفر، موسوعه طبقات فقها، ج۷، ص۲۴۳</ref> | |||
=پانویس= | =پانویس= |