حبیب بن مظاهر: تفاوت میان نسخه‌ها

حبیب ابن مظاهر علاوه بر داشتن زندگی ساده و بی ریا که در آن نسبت به امور دنیوی کاملاً بی رغبت بود، از نظر اخلاقی و ایمانی درجه بالایی داشت. او فردی با [[تقوا]] و مخلص بود که هر شب را به [[عبادت]] [[خداوند]] بزرگ می‌پرداخت. حبیب ابن مظاهر حافظ کل [[قرآن کریم]] نیز بود و به فرموده امام حسین (ع)، هر شب یک ختم [[قرآن]] می‌کرد. حبیب در زمینه‌های دیگری مانند ادبیات، مناظره و جدل، [[تفسیر]]، علوم [[فقه]] و قرائت نیز تبحر خاصی داشت.  

در دورانی که پیامبر اسلام [[حضرت محمد (ص)]] دعوت خود را در مکه آغاز کردند، حبیب بن مظاهر سن کمی داشت. در آن زمان، او هم بازی [[حسین بن علی (ع)]] بود؛ بنابراین پیامبر به او علاقه زیادی داشت و درباره او می‌فرمود: من او را دوست دارم، زیرا فرزندم [[حسین (ع)]] او را دوست دارد. وی پس از هجرت پیامبر از مکه به [[مدینه]]، نزد پیامبر رفته و [[احکام اسلام]] را از او فرا گرفت. پس از آن او در زمره اصحاب پیامبر قرار گرفته و به یکی از خدمت‌گزاران خوش نام پیامبر و [[اهل بیت]] تبدیل شد. حبیب هر گاه حدیثی از پیامبر می‌شنید آن را برای دیگران نیز بازگو می‌کرد.  

حبیب بن مظاهر هنگامی که امام علی (ع) کوفه را مرکز خلافت خویش قرار داد، به آن جا آمده و ساکن گردید. او در همه جنگ‌ها در رکاب امام علی (ع) قرار داشته و از یاران خاص آن حضرت محسوب می‌شد. یکی دیگر از وظایف او انتقال علم و دانش امام علی (ع) در کنار افراد دیگری همچون عمرو ابن حمق خزاعی، [[میثم تمار]] و رشید هجری به دیگران بود. همچنین او در در گروهی به نام "[[شرطه الخمیس]]" که شامل گروه خاصی از اصحاب [[امیرالمومنین]] می‌شد، قرار گرفته ماموریت‌های ویژه‌ای را از طرف آن حضرت انجام می‌داد.  

در سال ۶۰ قمری و پس از از مرگ [[معاویه]]، حبیب بن مظاهر به همراه عده‌ای دیگر از بزرگان [[شیعه]] در [[کوفه]] مانند مسیب بن نجبه، [[سلیمان بن صرد]] و شداد بجلی از [[بیعت]] با [[یزید]] خودداری کردند. آن‌ها به امام حسین (ع) نامه نوشته او را برای قیام بر ضد عمر، به شهر کوفه دعوت کردند. همچنین هنگامی که [[مسلم بن عقیل]] به کوفه آمد، حبیب بن مظاهر برای حمایت از او در منزل مختار درباره مسلم سخن گفته و به یاری او شتافت. پس از خیانت کوفیان نسبت به امام حسین (ع)، حبیب بن مظاهر به سمت [[کربلا]] رفت. وی با مشاهده یاران اندک و دشمنان بسیار زیاد امام از او درخواست کرد که به نزد قبیله بنی اسد که در آن نزدیکی قرار داشت رفته و آن‌ها را دعوت کند. امام به او رخصت رفتن دادند. سپس او به آنجا رفته و شروع به موعظه کرد، اما در پایان [[عمر بن سعد]] با فرستادن سپاهی از پیوستن آن قبیله به یاران امام (ع) ممانعت به عمل آورد.  

حبیب بن مظاهر در عصر [[تاسوعا]] در جهت موعظه دشمنان امام حسین (ع) که در پی حمله به خیمه‌های آن حضرت بودند، آن‌ها را از جنگ بر حذر داشته و به ذکر اوصاف امام و یارانش پرداخت. همچنین وی فردی را که از طرف عمره بن سعد برای امام حسین (ع) نامه آورده بود، نصیحت کرده و از بازگشت به سمت ستمکاران بر حذر داشت. همچنین در شب [[عاشورا]] به همراه اصحاب امام حسین (ع) به نزد آن حضرت رفته و اعلام کرد که تا آخرین قطره خون خود از خاندان پیامبر اسلام (ص) حمایت خواهد کرد.  

قبل از از شروع اوج گیری جنگ در صبح عاشورا، امام حسین (ع)، زهیر بن قین را در سمت راست لشکر، حبیب بن مظاهر در سمت چپ و [[حضرت ابوالفضل (ع)]] را با پرچم در قلب نیرو‌های لشکر خود مستقر کردند. در ابتدای جنگ که لشکریان عمر بن سعد شروع به طلبیدن مبارز کردن، حبیب بن مظاهر و بریر قصد رفتن به سوی میدان جنگ کرده، اما امام مانع از رفتن آن‌ها شد. در هنگام [[نماز]] ظهر عاشورا حبیب ابن مظاهر به "حصین بن نمیر" که خطاب به لشکر امام حسین (ع) میگفت نمازتان قبول نیست، حمله کرده و با شمشیر به صورت اسب او زده و به زمینش انداخت. سپس یاران حصین حمله کرده و او را از چنگ حبیب نجات دادند. پس از شروع مجدد جنگ حبیب بن مظاهر با وجود سن بالا قهرمانانه در رکاب امام شمشیر زده و حدود ۶۲ نفر از لشکریان دشمن را به هلاکت رساند. سپس فردی از لشکریان دشمن به نام "بدیل بن صریم عقفانی " حمله کرده و با شمشیر بر فرق سر او فرود آورد در این هنگام فرد دیگری نیز با نیزه به او حمله کرد و حبیب و از اسب به زمین انداخت. در پایان در حالی که محاسن حبیب با خون سرش خضاب شده بود، بدیل سر او را از تن جدا کرد.