آل عظمت خان: تفاوت میان نسخه‌ها

آل عظمت خان ( اردو : Al Azmat Khan ) یک قبیله حسینی هاشمی قریشی عدنانی و یکی از قبایل سادات آل باعلوی است که به هند مهاجرت کردند . شاخه ای از آن به مجمع الجزایر مالایی فرود آمد و در آنجا گسترش یافت و اولین قبایل مهاجر از حضرموت به جزایر خاور دور شمرده می شوند. پس از ازدواج و ایجاد ارتباط با پادشاهان و رهبران مسلمانان هند، به « آل عظمت خان» نامید. و "عظمت" در اردو لقبی است که دلالت بر شرافت و بزرگی شخص یا قوم دارد ؛ زیرا آنها از سبط پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم هستند و «خان» به معنای پیشوا یا شاهزاده است.  

ماجرای بنی علوی از زمانی آغاز می شود که احمد المهاجر (جد آل باعلوی) در اوایل قرن چهارم هجری در حضرموت مستقر شد . در پایان قرن ششم هجری، عبدالملک بن علوی (جد آل عظمت خان) از حضرموت به گجرات در هند مهاجرت کرد و توانست با سلطان حیدرآباد ، رابطه محکمی برقرار کند. سلطان پس از آنکه به نسب شریفش پی برد او را گرامی داشت و به او جایگاه ویژه ای عطا کرد . پسرش عبدالله با یکی از دختران سلطان نصیرآباد ازدواج کرد . سپس نوه های او در اوایل قرن هفتم هجری به کامبوجا، چین و سیام پراکنده شدند . از جمله نوه های او جمال الدین الحسین بود که در مالایی مستقر شد و اولین کسی بود که با عبور از هند به اندونزی و فیلیپین آمد. او با خانواده و اقوام و نوه دختر و پسرش به اندونزی آمد و پسرش ابراهیم را در آچه برای گسترش علوم اسلام گذاشت، سپس ابراهیم به سورابایا رفت و به [[ابراهیم آسمورو]] معروف شد . سپس جمال الدین الحسین رهسپار سرزمین بوقیس شد و در آنجا سکنی گزید تا اینکه درگذشت و از نسل او بزرگانی آمدند که در تاریخ گسترش و تحکیم اسلام در آسیای جنوب شرقی از آنها نام برده شده و به (اولیاء سته) معروف هستند. پس از مرگ او آتش جنگ در جاوه شعله ور شد و پادشاهی هندو ماجاپاهیت سقوط کرد و پسران و نوه هایش در جاوه و اطراف و در نقاط دوردست پراکنده شدند و برخی از آنها به کامبوجا و سیام بازگشتند. سپس با ورود گروهی از خانواده هایشان از چین و جاهای دیگر، تعداد آنها در جاوه افزایش یافت.