سعید العمودی: تفاوت میان نسخه‌ها

<div class="wikiInfo">[[پرونده:عمودی.jpg|جایگزین= حسن بصری|بندانگشتی| مقبره شیخ العمودی در قیدون حضرموت|240x240پیکسل]]

او برای خانواده‌اش نفوذ معنوی و رهبری مذهبی را در دره دوعن ایجاد کرد که به یک دولت سیاسی تبدیل شد که برای مدتی بر دوعن حکومت کرد. شهر قیدون به خاطر آن شهرت داشت. او راه اهل [[تصوف]] را در پیش گرفت و در قرن هفتم هجری یکی از بزرگان این [[طریقت]] بود.

سعيد بن عيسى بن أحمد بن شعبان بن سعيد بن أحمد بن سعيد عمود الدين بن عيسى بن شعبان بن عيسى بن داوود بن محمد بن نوح بن طلحة بن عبد الله بن عبد الرحمن بن أبو بکر. او با 15 واسطه به [[خلیفه اول]] منتسب است.

شیخ سعید طریقه شعيب أبو مدين المغربية را آموخت. یکی از راه های صوفیه از فرستاده شیخ شعیب ابی مدین تلمسانی به حضرموت یعنی شیخ عبدالله الصالح مغربی گرفته شده است و او از کسانی شد که سلسله سند منسوب به رسول خدا صلی الله علیه و آله را از او اخذ می کردند و روش علمی اخذ شده از او که (روش عمودی) شهرت داشت یکی از روشهای معروف حضرمی است که به بیست و سه روشی که عبدالرحمن بن عبدالله بلفقیه در کتاب «رفع الأستار» از آن یاد کرده است او نیز مؤسس (المنصبة العمودية) است که ظاهر و قداست خود را دارد و تا امروز باقی است<ref>باكثير, عبد الله بن محمد (1405 هـ). رحلة الأشواق القوية إلى مواطن السادة العلوية. صفحة 134 - 136</ref> و از کسانی که از شیخ الصالح مراکشی طریقت را آموختند سید محمد بن علی بعلوی، «فقیه المقدم» مؤلف «الطریقة العلویه» در شهر تریم بود.

و به راه زهد و ترک سیاست جایی که شمشیر در آن زمان نماد غارت، دزدی، جنایت، قضاوت جویی و انتقام بود رفتند.

«راه تصوف راه محققین و مجتهدین است و اما راه محققین، دوری از مخلوقان و قطع علایق است و همت در خدمت  راه خدا.راه مجاهدان روزه گرفتن، نماز و ترک گناهان است.»

هنگامی که از او در مورد خصوصیات فقیر صابر سؤال کردند، او گفت:

«به پوشیدن مصیبت زرهی و گوشه گیری و ردای حرمت و شلوار عفت و حیا، مشاهده و عصای امانت و چراغ پایداری و  صبر و عصای یقین را بگیر و گوشه ای را بگیر و از علم بنوش، در پایان به درگاه پادشاه قدوس می رسی او دارای صفاتی است که با آن شناخته می شود، اگر می دانستند که از آب نازکتر است و از آسمان بالاتر. او از تابستان بارورتر و نیتش از شمشیر زیباتر است.

گفتار او از ظلم و ستم دوری می‌کند، مانند دریایی که فرد خود را در آن می‌شوید و از ماهی آن می خورد. درونش از خستگی دوری مسافت آرام می گیرد

اگر راست بگوید او را از ترس نجات می دهد، و اگر راست گو باشد، عدالت را در حق خود به جا می آورد و حق خود را از او نمی گیرد (کنایه از لطف).

سپس از او درباره صفات شيخ و اينکه او شايسته شيخيت است پرسيدند و او پاسخ داد:

«فکر متحرک بودن، تفکر بنیادی، دعوای زیبا، کرم همیشگی، آرزوی بزرگ، علم بسیار، سینه گشاد، نفس مطیع، صحبت با تبسم و کسى را ذکر نکند بغبه، به دور از خیانت، نه غافل از جهل او، خشنود از آنان که نزد او آمدند، کمک به مسلمانان در هر امر خوار کننده، پدر یتیم. برای ضعیفان، محزون  دلش، خوش به خدایش، دریغ نکن و شتاب مکن، پیروز نمی‌شود و از کسی که او را آزار می‌دهد، عصبانی نمی‌شود، بلکه چشم می پوشد و عفو می کند و به چیزی که مربوط به او نیست نمی پردازد، اگر به او دشنام داده شود، دشنام نمی دهد، و اگر از او خواسته شود، مانع نمی شود، و اگر مانع شود، اذیت نمی شود، و کسی که نزد من مهجور است، شر و اهلش خشمگین نمی شوند، مگر به عدالت خود و علم به اصول و فروع دین».

{{پانویس|1}}