۸۵٬۸۳۹
ویرایش
ابوالقاسم قشیری: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
جایگزینی متن - 'ابو القاسم' به 'ابوالقاسم'
بدون خلاصۀ ویرایش |
جز (جایگزینی متن - 'ابو القاسم' به 'ابوالقاسم') |
||
| خط ۲: | خط ۲: | ||
{| class="wikitable aboutAuthorTable" style="text-align:Right" |+ | | {| class="wikitable aboutAuthorTable" style="text-align:Right" |+ | | ||
!نام | !نام | ||
! | !ابوالقاسم عبد الکریم بن هوازن بن عبد الملک بن طلحة بن محمد قشیری نیشابوری | ||
|- | |- | ||
|نامهای دیگر | |نامهای دیگر | ||
| خط ۱۲: | خط ۱۲: | ||
</div> | </div> | ||
''' | '''ابوالقاسم عبد الکریم بن هوازن بن عبد الملک بن طلحة بن محمد قشیری نیشابوری''' از اکابر دانشمندان، نویسندگان، شاعران و صوفیه قرن پنجم هجری است.رسالۀ قشیریه، تألیف ابوالقاسم قشیری (د ۴۶۵ق)، از نویسندگان پرآوازه و پر تألیف [[صوفیه]]، نیز از مهم‌ترین منابع تصوف به‌شمار می‌رود و می‌توان آن را ادامۀ کوشش‌های ابونصر سـراج و ابوطالب مکی دانست. قشیری در تدوین این اثر ــ که از مراجع مهم غزالی، و از منابع مورد استفادۀ او در تأملات معنوی و سلوک عرفانی‌اش بوده است ــ به دنبال دفاع از توحید صوفیانه، پیوند میان طریقت و شریعت، و نفی بدعت و فساد بوده است.[۴۹] دیگر اثر مهم قشیری، تفسیر عرفانی لطائف الاشارات است. نویسنـده در ایـن کتـاب ــ که برخی آن را پس از تفسیر سهل بن عبدالله تستری و حقائق التفسیر سلمی کهن‌ترین تفسیر صوفیانه دانسته‌اند ــ بـه طریق اشاری قرآن را تفسیر کرده است. او نیز مانند ابن عطاء ادمی بر آن باور است که فهم باطن قرآن، مخصوص برگزیدگانِ بارگاه الاهی است که باطن آن‌ها با انواع ریاضت‌ها و مجاهدت‌ها تصفیه شده، و با عنایت الاهی توانایی تأویل و فهم باطن و اشارات کتاب الاهی را یافته‌اند.[۵۰] | ||
کشف المحجوب [[علی بن عثمان هجویری]] (د ۴۶۵ق)، گرچه از لحاظ تاریخی دومین اثر عرفانی ــ پس از شرح التعرف ــ به فارسی است، اما از نظر اهمیت موضوع و محتوا، و گستره و استقلال مطالب، سبک نگارش و نثر ادبی ــ چنان‌که داراشکوه نیز اشاره کرده است ــ مهم‌ترین و نخستین اثر عرفانی فارسی به‌شمار می‌رود.[۵۱] | کشف المحجوب [[علی بن عثمان هجویری]] (د ۴۶۵ق)، گرچه از لحاظ تاریخی دومین اثر عرفانی ــ پس از شرح التعرف ــ به فارسی است، اما از نظر اهمیت موضوع و محتوا، و گستره و استقلال مطالب، سبک نگارش و نثر ادبی ــ چنان‌که داراشکوه نیز اشاره کرده است ــ مهم‌ترین و نخستین اثر عرفانی فارسی به‌شمار می‌رود.[۵۱] | ||
| خط ۲۵: | خط ۲۵: | ||
ادبیات عرب را نزد | ادبیات عرب را نزد ابوالقاسم الیمانی ، تصوف را نزد ابو علی دقاق ، فقه را نزد [[ابو بکر طوسی|ابوبکر طوسی]] و کلام را نزد ابو بکر بن فورک اصفهانی آموخت. | ||
حضور او در مجلس ابو علی دقاق به موازات آموختن فقه ، حدیث و تفسیر از محضر اساتیدی همچون احمد بن محمد بن عمر خفاف ، ابو نعیم اسفراینی و ابن عبدوس مکی بود. در میان اسامی اساتید وی [[ابو اسحاق اسفراینی]] ابوعبدالرحمن سلمی ، ابو الحسین بن بشران نیز به چشم میخورد. | حضور او در مجلس ابو علی دقاق به موازات آموختن فقه ، حدیث و تفسیر از محضر اساتیدی همچون احمد بن محمد بن عمر خفاف ، ابو نعیم اسفراینی و ابن عبدوس مکی بود. در میان اسامی اساتید وی [[ابو اسحاق اسفراینی]] ابوعبدالرحمن سلمی ، ابو الحسین بن بشران نیز به چشم میخورد. | ||