اخوان المسلمین افغانستان: تفاوت میان نسخه‌ها

از مطالعی و بررسی نظریات مختلف درباره ی چگونگی شکل گیری جنبش اخوان المسلمین چنین بر می آید که دو حلقه ی دانشجویی، یکی متشکل از دانشجویان دانشکده ی شرعیات و دیگری متشکل از دانشجویان دانشکده ی مهندسی دانشگاه کابل (فاکولته ی انجینری) و دانشجویان پُلی تکنیک (پِل تخنیک) در سال ۱۳۴۷ به وجود آمده بود. حلقه ی دانشکده ی شرعیات ممکن است از لحاظ مرحله ی فکری دارای سابقه ی بیشتر پنداشته شود، چرا که افرادی چون [[غلام محمد نیازی]] و بعداً سایر افراد از جمله [[برهان الدین ربانی]] و [[عبدالرسول سیاف]] از سال ها قبل با جنبش جهانی اخوان المسلمین اشنایی پیدا کرده بودند و تحت تأثیر آن قرار گرفته بودند. اما این حلقه عملاً به همت عبد الرحیم نیازی یکی از دانشجویان آگاه و مبارز به وجود آمد و در سال ۱۳۴۸ با حلقه ی دانشجویان دانشکده ی مهندسی به رهبری [[گلبدین حکمتیار]] و [[سیف الدین نصرتیار]] به هم پیوسه و گروه سیاسی اسلامی را به نام "جوانان مسلمان" تأسیس کردند.

رهبری جنبش اخوان المسلمین یا گروه سیاسی "جوانان مسلمان" را عبد الرحیم نیازی به عهده داشت و اعضای مؤسس آن را حبیب الرحمن، حبیب الرحمن،  سیف الدین نصرتیار، مهندس گلبدین حکمتیار، عبد القادر توانا، غلام ربانی عطیش، سید عبد الرحمن، عبد الحبیب، استاد گل محمد، محمد عمر و سید منصور تشکیل می دادند. از جمله ی افراد فوق الذکر تنها آقای حکمتیار زنده می باشد.

سیاف اعضای رهبری جنبش جوانان مسلمان را در سال های ۱۳۴۹ و ۱۳۵۱ سیف الدین نصرتیار، حبیب الرحمن، حکمتیار، محمد عمر، [[برهان الدین ربانی]]، ربانی عطیش، گل محمد، حبیب الرحمن، خواجه محفوظ، عبد القادر توانا و... معرفی می کند و در رابطه با رهبری عبدالرحیم نیازی می گوید: "... ولی باید گفت به اثر برازنگی خاضی که عبد الرحیم نیازی داشت باعث شد که افتخار سرپرستی تحریک اسلامی نصیبش گرددد و هم باید بگویم که ثقل کارِ پیشبرد تحریک بعد از نیازی به دوش حکمتیار، نصرتیار و دکتر عمر شهید قرار داشت."  

در جزوه ی معرفی نامه ی فیضانی هم در مورد عبد الرحیم نیازی و شخصیت او چنین امده است: "... (نیازی)کم کم پخته و آماده ی سوختن شد و صاحب راز الهی و را ه سیاسی و رأی انقلابی گردید و کارش به جایی رسید که استاد رسمی، غلام محمد نیازی را به شاگری نمی پذیرفت و استاد خسته را به قول برادری "خستو" کرد..."  نویسنده ی جزوه ی مذکور در مورد نقضش رهبری عبد الرحیم نیازی می نویسد: "از نظر روابط بین المللی، عبد الرحیم نیازی بنیانگذار سازمان اخوان المسلمین در افغانستان بود و این امتیاز را فقط وی داشت و فرق وی با دیگران نیز بیشتر در همین موضوع است."  

عبد الرحیم نیازی در اثر بیماری سرطان خون وفات کرد. و بعد از او انتخاباتی در دوازدهم میزان(مهر) سال ۱۳۵۰ در مسجد پل تخنیک با شرکت ۲۶۰ نفر از اعضای گروه جوانان مسلمان برای تعیین شورای رهبری جدید صورت گرفت. در نتیجه شورای رهبری پنج نفری متشکل از حبیب الرحمن، سیف الدین نصرتیار،  گلبدین حکمتیار،  حبیب الرحمن و [[غلام ربانی عطیش]] به وجود آمد.  

مسؤول امور مالی، سید عبد الرحمان

مسؤول تنظیم ولایت مزار شریف، عبد القادر توانا

مسؤول ارتباط کارگران و دهقانان،عبد الباری

حبیب الرحمن بعد از چند ماه در سال ۱۳۵۲ به اتهام دست داشتن در کودتا علیه رژیم محمد داود خان دستگیر و تیرباران شد. بعد از حبیب الرحمن مسؤولیت امور نظامی و رهبری جناح او به عهده ی گلبدین حکمتیار گذاشته شد و فعالیت های جنبش در ارتش و نیروهای مسلح ادامه یافت. این فعالیت ها از نظر دولت و کمونیست های وابسته به [[مسکو]] پنهان نماند و همان بود که دستگیری وسیعِ افراد سرشناس و شناخته شده ی اخوان المسلمین آغاز شد. در خرداد ۱۳۵۳، سیصد نفر از رهبران و اعضای جنبش از جمله غلام محمد نیازی،  سیاف، غلام ربانی عطیش، عبد القادر توانا، سید عبد الرحمن، سربلند خان، شمس الحق، عبد الشکور، محمد نسیم، سید عمر، شارقی، سید احمد، محمد امان و میرانگل بازداشت شدند. عده ی زیادی به [[پاکستان]] فرار کردند و سلسله ی این فرارها و دستگیری ها حدود یک سال طول کشید. با هجرت ربانی، حکمتیار، مولوی خالص، محمد امین و قاد، [[احمد شاه مسعود]]، نصرا... منصور، جلال الدین حقانی و عده ی دیگر از اعضای مهم جنبش اسلامی و گروه جوانان مسلمان به پاکستان، نخستین هسته ی مقاومت علیه رژیم محمد داوود با حمایت [[ذوالفقار علی بوتو]] نخست وزیر این کشور در پیشاور به وجود آمد.