confirmed، مدیران
۳۶٬۱۹۳
ویرایش
ضیاءالدین علی بن ملا محمد عراقی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱۰۲: | خط ۱۰۲: | ||
# میرزا ابراهیم محلاتی شیرازی. | # میرزا ابراهیم محلاتی شیرازی. | ||
آقا ضیاء الدین پس از سالها تحصیل، به درجه [[اجتهاد]] نائل آمد و در این دوره پیوسته مورد احترام استادانش بود و به كسی كه دریایی از علم و دانش و معارف دینی در سینه‌اش نهفته است، شهرت دارد. | آقا ضیاء الدین پس از سالها تحصیل، به درجه [[اجتهاد]] نائل آمد و در این دوره پیوسته مورد احترام استادانش بود و به كسی كه دریایی از علم و دانش و معارف دینی در سینه‌اش نهفته است، شهرت دارد. | ||
=تدریس= | |||
آقا ضیاء الدین در تمام دوران تحصیل به تدریس نیز اشتغال داشت و از برترین مدرسین و سرآمد استادان هم عصر خود بود. او پس از وفات استادش، آخوند خراسانی، حوزة تدریس مستقلی تشكیل داد و به عنوان مدرسی بزرگ، محققی مدقق، متفكری صاحب نظرو مسلط بر آراء و اندیشه‌های فقهی و اصولی گذشته، شهرت یافت. فضلا و محققان فراوانی گرد او آمده و از سرچشمه علوم و كمالاتش جرعه‌ها نوشیدند و سیراب شدند. دقت نظر و احاطه علمی او به ویژه در تدریس [[علم اصول]] كه با نقد و بررسی آراء و نظریات دیگران انجام می‌گرفت، فوق العاده بود. این امر باعث شهرت و برتری او بر دیگران شد و وی را در شمار مجددّان علم اصول قرار داد. | |||
وی در 30 سال تدریس خود كه تا پایان عمر او به طول انجامید، چند دوره [[اصول فقه]] و یك دوره فقه كامل كه اكثرآن بر اساس بحث‌های فقاهتی و تألیفات [[حاج آقا رضا همدانی]] (1250 ـ 1322 هـ . ق) بود، را تدریس كرد و حاصل آن پرورش صدها [[مجتهد]] بود كه هریك از آنها در شهرهای مختلف، منشأ آثار خیر و بركات فراوانی گردیدند. | |||
وسعت اطلاع و احاطه و تسلط بر خود در ابحاث و مناقشات علمی، حسن بیان و القاء مطالب و نكات، عنایت به آراء و اندیشه‌های گذشته و شاگردان، صاحب نظر و مشكل گشا در مشكلات علمی و كثرت شاگردان و برخوردار بودن آنان از حرّیت فوق العاده در طرح مسائل، از ویژگی‌های تدریس اوست. او آنچه را تدریس می‌كرد، می‌نوشت، با آنكه بعضی درسها را بارها گفته و نوشته بود. | |||
از هم بحث‌های آقا ضیاء، می‌توان از [[شیخ عبدالله گلپایگانی]] (1328 ـ 1370 هـ . ق.) كه فقیهی فاضل و مجتهدی دقیق بود، نام برد. از ویژگی‌های دورة تدریس آقا ضیاء درنجف این بود كه در این برهه در [[حوزه علمیه نجف]] شخصیت‌ها و [[رجال]] برجسته‌ای مشغول تدریس و تربیت طلاب بودند. بهترین طلاب در این زمان كه به طور مستقیم و غیرمستقیم از استادان اثر می‌پذیرفتند، شاگردان آقا ضیاء بودند. از چهره‌های سرشناس و معاصر آقا ضیاء می‌توان به [[آیةالله سید ابوالحسن اصفهانی]] (1277 ـ 1365 هـ . ق) [[شیخ محمّد حسین اصفهانی]]، معروف به كمپانی (1296 ـ 1361 هـ . ق.) و میرزای نائینی (1355 ق) اشاره كرد. | |||
فقه و اصول در عصرآقا ضیاء | |||
آقا ضیاء الدین و معاصرانش در دوره‌ای جدید از علم و اصول قرار داشتند كه مؤسس آن [[وحید بهبهانی]] (1117 ـ 1205 هـ . ق.) بود. | |||
تحقیقات اصولی انجام شده در این دوره با پژوهش‌هایی كه در حدود یازده قرن قبل انجام گرفته بود، در مقایسه از لحاظ كم و كیف، ترجیح داشت و تألیف كتابهایی نظیر «فرائد الاصول» شیخ انصاری و «كفایة الاصول» آخوند خراسانی گویای این مدعاست. | |||
آقا ضیاء، محمّد حسین اصفهانی و دیگران تحولی را كه شیخ انصاری پس از وحید بهبهانی به وجود آورده بود، تداوم بخشیدند و علم اصول فقه را به حد كمال رساندند. | |||
در فقه نیز این دوره از عالی‌ترین دوره‌های اجتهاد به می‌آید. این دوره فقه با شیخ انصاری (1214 ـ 1281 هـ . ق.) آغاز می‌شود. او و شاگردان مستقیم و غیرمستقیمش در راه تكمیل فعالیت فقهای دوره‌های قبل، سعی و كوشش وافر نمودند و اجتهاد را به اوج كمال و ترقی رسانیدند. شیخ انصاری با دقت نظر و تحقیقات خویش، راه استنباط صحیح را نشان داد. كتابهای به جا مانده از او، به ویژه دو اثر مهم و گرانسنگ [[مكاسب]] و [[رسائل]] از كتابهای سطح عالی حوزه‌هاست كه هنوز تدریس می‌شود. | |||
شیوه آقا ضیاء الدین در تدریس نیز همان شیوه شیخ انصاری بود. او در بحثهایش از عناصر مشترك اجتهادی و قواعد اصولی استفاده می‌كرد هر جا نام بزرگمردان و احیاگران در كتابها و بحث در بین دانشمندان شیعی در احیای علم اصول و نقش آنان در تحول این علم ذكر می‌گردد، نام آقا ضیاء الدین عراقی در كنار آنان جلب توجه می‌كند. هر جا بحث از علم اصول است، صحبت از آقا ضیاء نیز هست. | |||
=پانویس= | =پانویس= | ||