۸۷٬۷۷۵
ویرایش
جز (جایگزینی متن - 'مىدانند' به 'میدانند') |
جز (جایگزینی متن - 'می دارد' به 'میدارد') |
||
خط ۷۸: | خط ۷۸: | ||
خلاصۀ سخنان شیخ چنین است: «فَالعِصمَةُ شَرطٌ اَسَاسِی لِجَمِیعِ الأَنبِیَاءِ وَ الأَئِمَّةِ، سَوَاءٌ فِی الذُّنُوبِ الکَبِیرَةِ أَوِ الصَّغِیرَةِ وَ سَوَاءٌ قَبلَ النُّبُوَّةِوَ الإِمَامَةِ وَ بَعدَهُمُا عَلَی سَبِیلِ العَمدِ وَ النِّسیَانِ» <ref>طوسی، 1351، ج1: 62</ref>. سخن شیخ طوسی در باب عصمت امام، کاملترین سخن میباشد که بیانگر باور شیعة دوازده امامی است. | خلاصۀ سخنان شیخ چنین است: «فَالعِصمَةُ شَرطٌ اَسَاسِی لِجَمِیعِ الأَنبِیَاءِ وَ الأَئِمَّةِ، سَوَاءٌ فِی الذُّنُوبِ الکَبِیرَةِ أَوِ الصَّغِیرَةِ وَ سَوَاءٌ قَبلَ النُّبُوَّةِوَ الإِمَامَةِ وَ بَعدَهُمُا عَلَی سَبِیلِ العَمدِ وَ النِّسیَانِ» <ref>طوسی، 1351، ج1: 62</ref>. سخن شیخ طوسی در باب عصمت امام، کاملترین سخن میباشد که بیانگر باور شیعة دوازده امامی است. | ||
اگر کسی بگوید و بپرسدکه عصمت بعد از امامت معقول است، لیکن عصمت پیش از امامت چه | اگر کسی بگوید و بپرسدکه عصمت بعد از امامت معقول است، لیکن عصمت پیش از امامت چه لزومیدارد؟ پاسخ این است که برای برخی از مقامات معنوی سابقۀ درخشان لازم است تا پذیرش مردمی را داشته باشد؛ مثلاً اگر کسی سابقۀ بد داشته باشد و بعد توبه نماید، مردم او را به عنوان مرجع دینی و رهبر دینی نمیپذیرند. همچنانکه در نظام جمهوری اسلامی هیچ یک از اعضای ساواکِ شاه، وزیر یا حتّی مدیر کُل نشد، گرچه ممکن بود توبه کرده باشد. | ||
خداوند در قرآن بدین نکته اشارت فرموده است که «... لاَ یَنَالُ عَهْدِی الظَّالِمِینَ: پیمان من به ستمکاران نمىرسد»<ref>البقره/124</ref>. کلمۀ «ظالمین»، عموم و اطلاق دارد، یعنی هیچ یک از ستمگران بدون هیچ قید و شرطی شایستگی امامت ندارند. طبق این آیه اگر کسی مرتکب هر نوع ستمی در هر مرحلهای از زندگی خود شده باشد، شایستگی این مقام شامخ الهی را ندارد. اگر کسی در نوجوانی مرتکب گناهی شده باشد و بعد توبه نموده باشد نیز مشمول این آیه میگردد. چون گناه، ظلم به نَفس یا ظلم به غیر است که بارها خداوند در قرآن گناهکار را ظالم معرّفی کرده است؛ مثلاً در سورۀ کهف آیۀ 35 در باب کسی که از دین برگشته و منکر آخرت شده بود، میفرماید: «وَدَخَلَ جَنَّتَهُ وَهُوَ ظَالِمٌ لِّنَفْسِهِ قَالَ مَا أَظُنُّ أَن تَبِیدَ هَذِهِ أَبَدًا». | خداوند در قرآن بدین نکته اشارت فرموده است که «... لاَ یَنَالُ عَهْدِی الظَّالِمِینَ: پیمان من به ستمکاران نمىرسد»<ref>البقره/124</ref>. کلمۀ «ظالمین»، عموم و اطلاق دارد، یعنی هیچ یک از ستمگران بدون هیچ قید و شرطی شایستگی امامت ندارند. طبق این آیه اگر کسی مرتکب هر نوع ستمی در هر مرحلهای از زندگی خود شده باشد، شایستگی این مقام شامخ الهی را ندارد. اگر کسی در نوجوانی مرتکب گناهی شده باشد و بعد توبه نموده باشد نیز مشمول این آیه میگردد. چون گناه، ظلم به نَفس یا ظلم به غیر است که بارها خداوند در قرآن گناهکار را ظالم معرّفی کرده است؛ مثلاً در سورۀ کهف آیۀ 35 در باب کسی که از دین برگشته و منکر آخرت شده بود، میفرماید: «وَدَخَلَ جَنَّتَهُ وَهُوَ ظَالِمٌ لِّنَفْسِهِ قَالَ مَا أَظُنُّ أَن تَبِیدَ هَذِهِ أَبَدًا». |