پرش به محتوا

حشیشیه: تفاوت میان نسخه‌ها

۲ بایت اضافه‌شده ،  ‏۲۷ فوریهٔ ۲۰۲۲
جز
جایگزینی متن - 'می دهد' به 'می‌دهد'
جز (جایگزینی متن - 'ك' به 'ک')
برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه
جز (جایگزینی متن - 'می دهد' به 'می‌دهد')
خط ۱۷: خط ۱۷:
در برخی دیگر از منابع آمده است:
در برخی دیگر از منابع آمده است:
اسماعیلیه از قرن سوم هجرى قمری عادت به استعمال این گیاه داشتند. در قرن پنجم هجرى چنان که از اخبار صلیبیون معلوم مى ‏شود، حشاشین که همان اسماعیلیه باشند براى این که دست به ترور و آدم‏کشى زده و از خود بیخود شوند از این گیاه اهریمنى استفاده مى‏ کردند، از این جهت کلمه‏Assassin  در زبان هاى اروپاى جنوبى به معناى اسماعیلیان حشیش کش به کار مى ‏رفت. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی،  سال 1372  شمسی، چاپ دوم، ص 160</ref>مقریزى از یک دانشمند ایرانى نقل مى ‏کند که استعمال حشیش در قرن ششم هجرى توسط شیخى به نام حیدر اسماعیلى به مصر راه یافت. ظاهرا تخم این گیاه در زمان خسرو پرویز از هند به ایران و عراق و یمن برده شد.
اسماعیلیه از قرن سوم هجرى قمری عادت به استعمال این گیاه داشتند. در قرن پنجم هجرى چنان که از اخبار صلیبیون معلوم مى ‏شود، حشاشین که همان اسماعیلیه باشند براى این که دست به ترور و آدم‏کشى زده و از خود بیخود شوند از این گیاه اهریمنى استفاده مى‏ کردند، از این جهت کلمه‏Assassin  در زبان هاى اروپاى جنوبى به معناى اسماعیلیان حشیش کش به کار مى ‏رفت. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی،  سال 1372  شمسی، چاپ دوم، ص 160</ref>مقریزى از یک دانشمند ایرانى نقل مى ‏کند که استعمال حشیش در قرن ششم هجرى توسط شیخى به نام حیدر اسماعیلى به مصر راه یافت. ظاهرا تخم این گیاه در زمان خسرو پرویز از هند به ایران و عراق و یمن برده شد.
مقریزى ادامه می دهد:استعمال حشیش در مصر در میان طبقه توانگر و سرمایه ‏دار قاهره شیوع پیدا کرد، به طورى که امیر سودون شیخونى در سال 780 آن را در مصر ممنوع  و جرایمى براى استعمال کنندگان تعیین کرد.بعدها استعمال آن شایع گشت و مردى اسماعیلى نسخه‏ اى نوشت که مى ‏توان حشیش را با عسل آمیخت و آن را به کار برد و نام آن دارو را عقده (آمیخته و ممزوج) نام نهاد. شیره و عصاره حشیش را چرس خوانند و آن را اسرار مى‏ نامند و به فارسى برگ بنگ و به عربى ورق الخیال مى‏ خوانند و بعضى از مصنفان آن را سبز یا سبزه یا گیاه اخضر خواندند و عصاره آن را بنگاب گویند.به عقیده نگارنده حشاشین (چنانکه در پیش گفته شده است)، از این جهت به اسماعیلیه اطلاق مى‏ گردد که آنان بعضى اوقات حشیش استعمال مى‏ کردند تا از خود بیخود شده و دشمن خود را به قتل رسانند و نهادن نام‏Assassin بر آن ها درست نیست، زیرا این کلمه از واژه اساس عربى مى‏ آید و چون اسماعیلیه در مذهب خود اساس دین را اعتقاد به امام حى و اطاعت از دستورهاى او مى‏ دانستند از این جهت ایشان را اساسیه یا اهل الاساس خواندند. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم،  ص 161</ref> <ref>سید حسن امین، دائرة المعارف اسلامیه ج 7، ص 440- 444.</ref>   
مقریزى ادامه می‌دهد:استعمال حشیش در مصر در میان طبقه توانگر و سرمایه ‏دار قاهره شیوع پیدا کرد، به طورى که امیر سودون شیخونى در سال 780 آن را در مصر ممنوع  و جرایمى براى استعمال کنندگان تعیین کرد.بعدها استعمال آن شایع گشت و مردى اسماعیلى نسخه‏ اى نوشت که مى ‏توان حشیش را با عسل آمیخت و آن را به کار برد و نام آن دارو را عقده (آمیخته و ممزوج) نام نهاد. شیره و عصاره حشیش را چرس خوانند و آن را اسرار مى‏ نامند و به فارسى برگ بنگ و به عربى ورق الخیال مى‏ خوانند و بعضى از مصنفان آن را سبز یا سبزه یا گیاه اخضر خواندند و عصاره آن را بنگاب گویند.به عقیده نگارنده حشاشین (چنانکه در پیش گفته شده است)، از این جهت به اسماعیلیه اطلاق مى‏ گردد که آنان بعضى اوقات حشیش استعمال مى‏ کردند تا از خود بیخود شده و دشمن خود را به قتل رسانند و نهادن نام‏Assassin بر آن ها درست نیست، زیرا این کلمه از واژه اساس عربى مى‏ آید و چون اسماعیلیه در مذهب خود اساس دین را اعتقاد به امام حى و اطاعت از دستورهاى او مى‏ دانستند از این جهت ایشان را اساسیه یا اهل الاساس خواندند. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم،  ص 161</ref> <ref>سید حسن امین، دائرة المعارف اسلامیه ج 7، ص 440- 444.</ref>   


==پانویس==
==پانویس==
Writers، confirmed، مدیران
۸۷٬۹۰۶

ویرایش