تصوف و شیعه (مقاله): تفاوت میان نسخه‌ها

هر چند غالب صوفیان ، سلسله خود را به یکی از امامان شیعه می‌رسانند، اما از میان مذاهب اسلامی ، شیعیان (بخصوص [[امامیه]]) بیشترین انکار را نسبت به [[تصوف|صوفیه]] داشته‌اند.<ref>حیدر بن علی آملی، جامع الاسرار و منبع الانوار، ج۱، ص۱۲۸، چاپ هانری کور بن و عثمان اسماعیل یحیی، تهران ۱۳۶۸ ش.</ref>

ابومنصور احمد بن علی طبرسی (قرن ششم) در الاحتجاج<ref>احمد بن علی طبرسی، الاحتجاج، ج۲، ص۴۷۴، چاپ محمدباقر موسوی خرسان، بیروت ۱۴۰۱/۱۹۸۱.</ref> و خواجه نصیرالدین طوسی (متوفی ۶۷۲) در قواعد العقائد ،<ref>محمد بن محمد نصیرالدین طوسی، قواعدالعقائد، ج۱، ص۲۲، چاپ سنگی تهران ۱۳۰۳ - محمد بن محمد نصیرالدین طوسی، قواعدالعقائد، ج۱، ص۳۵ـ۳۶، چاپ سنگی تهران ۱۳۰۳.</ref> عقاید برخی صوفیان را در باره اتحاد ، حلول ، اسقاط تکلیف ، سماع و رقص تخطئه کرده‌اند.

حتی از قرن هفتم برخی عالمان شیعه امامیه ، برای پی‌ریزی عرفان شیعی کوشیدند، اما تفاهم و هم‌سویی فکری میان صوفیه و سایر فرق شیعه ، بخصوص اسماعیلیه و زیدیه ، قبل از شیعه امامیه و تقریباً از قرن سوم و چهارم شروع شده بود؛ از جمله المؤیدباللّه احمد بن حسین ، ابوالحسن هارونی (متوفی ۴۱۱) امام زیدی شمال ایران ، کتابی با عنوان سیاسة المریدین در تصوف نوشت و از مشایخ صوفیه به حکما تعبیر کرد.<ref>حسن انصاری قمی، «وصیت جُنَید بغدادی و یادداشتی کوتاه در باره سیاسة المریدین»، ج۱، ص۱۴۱ـ ۱۴۲، معارف، دوره ۱۷، ش ۲ (مرداد ـ آبان ۱۳۷۹) - کامل مصطفی شیبی، الصلة بین التصوف و التشیع، ج۲، ص۱۲۷ـ۱۳۰، بیروت ۱۹۸۲.</ref>