ابوالعباس بن عطاء: تفاوت میان نسخه‌ها

|}

'''أبوالعباس أحمد بن محمد بن سهل بن عطاء الآدمی''' از علمای برجسته [[اهل سنت]] و [[تصوف]] در قرن چهارم است<ref>طبقات الصوفیة، أبو عبدالرحمن السلمی، ص207-212، دار الکتب العلمیة، ط2003</ref>. او از روات حدیث تا به [[پیامبر اکرم (ص)]] بوده است.

=دیدگاه بزرگان در مورد ابوالعباس بن عطاء=

==أبو عبدالرحمن السلمی==

ابوالعباس را این گونه معرفی می‌کند: او از بزرگان علناء و مشایخ [[صوفیه]] او بیانی خاص در فهم قرآن داشت.

==أبو سعید الخراز==

=معاصرین=

 

 

=احوالات=

 

او هر روز یک ختم [[قرآن]] می کرد و اگر در ماه مبارک [[رمضان]] بود روز یکبار و شب سه بار ختم قرآن می‌نمود. او قرائت قرآنی را آغاز کرد همراه با تدبر در معانی آن که تا هفتاد سالگی که از دنیا رفت آن را به اتمام نرسانده بود.

 

=گفتار=

 

هر کس خود را ملزم به رعایت آداب [[شرع]] کند خداوند قلب او را با نور معرفت روشن می‌کند و هیچ مقامی شریفتر نیست جز مقام پیروی از حضرت پیامبر صلی الله علیه و آله در دستورات ، اعمال و اخلاق<ref>طبقات الأولیاء، ابن الملقن، ص71، مکتبة الخانجی، ط1994</ref>.

هرکه به آداب صالحین خود را مودب نمود به مقام کرامت و بزرگی می‌رسد و هر کس با آداب اولیاء مودب شد، برای او مقام قرب و هر که به آداب صدیقین مودب شد به مقام مشاهده نائل می‌شود. هر کس به آداب [[انبیاء]] به مقام انس و انبساط روح می‌رسد.

بزرگترین غفلت غفلت عبد است از رب در اوامر و نواهی و آداب معاشرت<ref>حلیة الأولیاء وطبقات الأصفیاء، أبو نعیم الأصبهانی، ج10، ص321، دار السعادة، ط1974</ref>.

انصاف بین [[خدا]] و بنده سه گونه است: در طلب کمک و استعانت، تلاش و ادب. اگر بنده ای از او کمک بخواهد به خداوند تبارک وتعالی قرب می‌یابد. و اگر تلاش از جانب بنده صورت گیرد پس موفقیت از جانب خدا خواهد بود. و اگر از عبد ادب صادر شود خداوند به او عزت می‌بخشد<ref>[https://ar.wikipedia.org/wiki/%D8%A3%D8%A8%D9%88_%D8%A7%D9%84%D8%B9%D8%A8%D8%A7%D8%B3_%D8%A8%D9%86_%D8%B9%D8%B7%D8%A7%D8%A1 أبوالعباس بن عطاء]</ref>.

=پانویس=

{{پانویس|1}}

[[رده: تصوف]]