اندونزی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''اندونزی''' عنوان مقاله ای است به زبان فارسی که در [[پژوهشگاه مطالعات تقریبی]] به نگارش در آمده است. مدخل اندونزی ذیل موضوع پروژه معرفی [[جریانات جهان اسلام]] می گنجد. هدف از آشنایی با کشور اندونزی که یکی از کشورهای مهم  [[جهان اسلام]] محسوب می شود، اولا: آشنایی نسبتا جامع بااین کشور و ثانیا: ایجاد منبع و مرجعیت در زمینه مذکور جهت شناخت کیفیت تعامل با مهم ترین جریانات دینی - مذهبی آنجا می باشد. از دیگر اهداف این پروژه ایجاد شناختی عمیق تر نسبت به عمده جریانات موجود در این کشورها به صورت تخصصی برای مراکزی است که جهت فعالیت هایشان به چنین دانش میان مذهبی ای نیاز دارند. در مقاله پیش رو اطلاعاتی در زمینه های زیر از کشور اندونزی ارائه گردیده است: موقعیت جغرافیائی، جمعیت، فرهنگ وزبان، اقتصاد، دین و...  <ref>نویسنده: سید مصطفی حسینی رودباری </ref>

اَندونِزی یا به‌طور رسمی جمهوری اندونزی (به فرانسوی: République d’Indonésie) به اندونزیایی (Republik Indonesia) کشوری است که در آسیای جنوب شرقی و اقیانوسیه (پاپوآ در ملانزی) قرار دارد. اندونزی در مجمع‌الجزایر مالایی بین قاره آسیا و اقیانوسیه قرار دارد. اندونزی یک مجمع‌الجزایر متشکل از ۱۷٬۵۰۸ جزیره و ۳۳ استان است.  

نام اندونزی از واژه لاتین ایندوس (به لاتین: Indus) و یونانی نسوس (به یونانی: nesos) به معنی جزیره آمده‌است. نام امروزی آن به قرن ۱۸ میلادی، زمانی که اندونزی در حال تشکیل یک کشور مستقل بود بازمی‌گردد و تلفظ آن در فارسی از زبان فرانسه گرفته شده‌است.  

یافت شدن بازمانده‌های سنگواره‌ای انسان راست‌قامت که به نام انسان جاوه‌ای نیز شناخته می‌شود نشان می‌دهد که مجمع‌الجزایر اندونزی از دو میلیون تا ۶۰۰ هزار سال پیش مسکونی شده‌بود.

در متون خاورمیانه از مناطقی از اندونزی امروزی به عنوان «جابه» و «زابج» یاد شده‌است. این دو نام بیش از آنکه به‌زعم برخی پژوهندگان محدود به دو جزیرهٔ جاوه و سوماترا باشد، یک عنوان کلی برای قلمرو پادشاهی سری‌ویجایا و ماجاپاهیت، شامل تعداد زیادی از جزایر هند بوده‌است. مسلمانان تمام این جزایر را تحت نام کلی جاوه می‌شناختند و کلمهٔ زابج یا جابه نیز در متون کهن اسلامی به همین معنا به کار رفته‌است. تلقی مارکوپولو از جاوهٔ بزرگ و جاوهٔ کوچک نیز احتمالاً به اعتبار همین نام کلی می‌باشد.  

منبت العطر یا سرزمین گیاهان خوشبو به شرحی که در کتاب ابن خُردادبه با فاصلهٔ پانزده روز راه از زابج و اطراف آن آمده‌است به احتمال زیاد جزایر ملوک مرکز ادویه می‌باشد، زیرا میخک و جوز بویا که اقلام عمدهٔ ادویه‌اند عمدتاً در این جزایر به عمل می‌آیند. حتی جنگل‌های خودروی این دو گیاه نیز از قدیم در بعضی از جزایر ملوک نظیر آمبون و ترناته وجود داشته‌است.

=جمعیت=