وحدت گرایی اسلامی در قرن بیستم: دانشگاه الازهر و تشیع بین همگرایی و واگرایی (کتاب): تفاوت میان نسخه‌ها

در فصل 4 ، "خلافت و وحدت گرایی (1924–1939)" ، نه به خود خلافت بلکه به تاریخچه آن در این مدت کوتاه در ترکیه و موقعیت فرقه های اسلامی در مورد موقعیت خلافت پس از ابطال مصطفی کمال از آن اشاره می کند. این بحث بین دانشمندان اهل سنت و شیعه  در این زمینه را می پردازد ، مانند شیخ الازهر که یک دانشمند به نام  محمد ابوالفضل الجیزاوی را ترغیب کرده که یک کنگره بین المللی اسلامی را  فراخوانده تا  تعمداً خلافت را ابطال و خلیفه جدید را انتخاب نمایند. همانطور که از چنین کنفرانسی با انگیزه سیاسی انتظار می رفت قادر به توافق در مورد هیچ موضوعی نبود و هرگز از سر گرفته نشد. متأسفانه ، مانند بسیاری از روایات مشابه در کتاب ، نویسنده در ارائه زمینه انتقادی به قدر کافی موفق نیست ، به طوری که ممکن است شخص واقعه مربوطه را درک کند. در این مورد ، همانطور که گزارش شد ، توافق در مورد آنچه باید انجام می شد ، مدیون این واقعیت بود که مسئله خلافت در سالن های سیاسی و مذهبی منحصر به فرد ، به دور از توده مردم مورد بحث قرار گرفت. علاوه بر این ، بحث در مورد احیای خلافت تحت سلطنت فواد پادشاه مصر بود ، که به خوبی می تواند شکست چنین فراخوانی را توضیح دهد. "