۸۸٬۲۶۴
ویرایش
احمد المستیری: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
جایگزینی متن - 'نخست وزیر' به 'نخست‌وزیر'
جز (جایگزینی متن - 'می دادند' به 'می‌دادند') |
جز (جایگزینی متن - 'نخست وزیر' به 'نخست‌وزیر') |
||
| خط ۴۴: | خط ۴۴: | ||
در آغاز، گفتمان المستیری و یارانش و ادبیات روزنامه‌های "الرأی" و "المستقبل" و "لافونیر" با مخالفت شدیدی مواجه شد. اینان متهم شدند که تلاش دارند تا روی نظام کنونی را سفید کنند و آن را از فروپاشی نجات دهند. | در آغاز، گفتمان المستیری و یارانش و ادبیات روزنامه‌های "الرأی" و "المستقبل" و "لافونیر" با مخالفت شدیدی مواجه شد. اینان متهم شدند که تلاش دارند تا روی نظام کنونی را سفید کنند و آن را از فروپاشی نجات دهند. | ||
پس از پیروزی انقلاب اسلامی در ایران و بروز یک "جریان انقلابی مسلمان" که حامی جریان چپگرا در تونس بود و با رشد جریان‌های "ملی‌گرایان دموکرات" و "کارگران تونسی" و "شعله" و هم فکرانشان در دانشگاه‌ها و اتحادیه‌ها، بر شدت انتقادات علیه المستیری و دوستانش افزوده شد. | پس از پیروزی انقلاب اسلامی در ایران و بروز یک "جریان انقلابی مسلمان" که حامی جریان چپگرا در تونس بود و با رشد جریان‌های "ملی‌گرایان دموکرات" و "کارگران تونسی" و "شعله" و هم فکرانشان در دانشگاه‌ها و اتحادیه‌ها، بر شدت انتقادات علیه المستیری و دوستانش افزوده شد. | ||
محمد مزالی، | محمد مزالی، نخست‌وزیری را تحویل گرفت (1980- 1986) و راه کثرت‌گرایی فکری و سیاسی و حرکت در مسیر سیاست گشایش دموکراتیک را در پیش گرفت که با عنوان "سیاست گشایش" از آن نام برده شد که نظام انور سادات نیز بعد از مرگ جمال عبدالناصر در سال 1970، آن را در مصر در پیش گرفت، تعداد منتقدان المستیری و جنبش او افزوده شد. | ||
با وجود برخوردها و کشمکش‌هایی که در درون بیشتر جنبش‌های چپگرای عربی و اسلامی به وجود آمد، اما باز هم رویکرد احمد المستیری به پیروزی رسید. | با وجود برخوردها و کشمکش‌هایی که در درون بیشتر جنبش‌های چپگرای عربی و اسلامی به وجود آمد، اما باز هم رویکرد احمد المستیری به پیروزی رسید. | ||
ضمن اینکه رهبران احزاب ایدئولوژیک از جمله "جنبش الاتجاه الاسلامی" به رهبری [[راشد الغنوشی]] و عبدالفتاح مورو و جنبش بعث و حزب کارگزاران کمونیست نیز همین رویکرد را در پیش گرفتند. | ضمن اینکه رهبران احزاب ایدئولوژیک از جمله "جنبش الاتجاه الاسلامی" به رهبری [[راشد الغنوشی]] و عبدالفتاح مورو و جنبش بعث و حزب کارگزاران کمونیست نیز همین رویکرد را در پیش گرفتند. | ||