۸۷٬۷۸۰
ویرایش
جز (جایگزینی متن - 'جاذبه ها' به 'جاذبهها') |
جز (جایگزینی متن - 'می رود' به 'میرود') |
||
خط ۳۷۴: | خط ۳۷۴: | ||
خداوند متعال نام قم و اهلش را در زمان فرمانروایی ستمگران، از یاد آنان میبرد؛ آن گونه که آنها یاد خدا را فراموش کردند.<ref> مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج۵۷، ص۲۱۲، ح ۲۳</ref> | خداوند متعال نام قم و اهلش را در زمان فرمانروایی ستمگران، از یاد آنان میبرد؛ آن گونه که آنها یاد خدا را فراموش کردند.<ref> مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج۵۷، ص۲۱۲، ح ۲۳</ref> | ||
۲. به زودی شهر کوفه از مؤمنان خالی میشود و به گونهای که مار در جایگاه خود | ۲. به زودی شهر کوفه از مؤمنان خالی میشود و به گونهای که مار در جایگاه خود فرومیرود، علم نیز این چنین از کوفه رخت بر میبندد و از شهری به نام قم آشکار میشود. آن سامان، معدن فضل و دانش میشود؛ به گونهای که در زمین کسی در استضعاف فکری به سر نمیبرد، حتی نوعروسان در حجله گاه خویش. | ||
این قضایا نزدیک ظهور قائم ما به وقوع میپیوندد. خداوند سبحان، قم و اهلش را برای رساندن پیام اسلام، قائم مقام حضرت حجت میگرداند. | این قضایا نزدیک ظهور قائم ما به وقوع میپیوندد. خداوند سبحان، قم و اهلش را برای رساندن پیام اسلام، قائم مقام حضرت حجت میگرداند. | ||
اگر چنین نشود، زمین اهل خودش را فرومی برد و در زمین حجتی باقی نمیماند. دانش، از این شهر به شرق و غرب جهان منتشر میشود. بدین سان بر مردم اتمام حجت میشود و یکی باقی نمیماند که دین و دانش به وی نرسیده باشد. آن گاه قائم (عجلاللهتعالیفرجهالشریف) ظهور میکند و ظهور وی، باعث خشم و غضب خداوند سبحانه و تعالی بر بندگان میشود؛ زیرا خداوند سبحانه و تعالی از بندگانش انتقام نمیگیرد، مگر بعد از آن که آنان وجود مقدس حضرت حجت را انکار کنند.<ref> مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج۵۷، ص۲۱۲، ح ۲۳</ref> | اگر چنین نشود، زمین اهل خودش را فرومی برد و در زمین حجتی باقی نمیماند. دانش، از این شهر به شرق و غرب جهان منتشر میشود. بدین سان بر مردم اتمام حجت میشود و یکی باقی نمیماند که دین و دانش به وی نرسیده باشد. آن گاه قائم (عجلاللهتعالیفرجهالشریف) ظهور میکند و ظهور وی، باعث خشم و غضب خداوند سبحانه و تعالی بر بندگان میشود؛ زیرا خداوند سبحانه و تعالی از بندگانش انتقام نمیگیرد، مگر بعد از آن که آنان وجود مقدس حضرت حجت را انکار کنند.<ref> مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج۵۷، ص۲۱۲، ح ۲۳</ref> |