۸۷٬۷۷۵
ویرایش
ریاض الصلح: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
جایگزینی متن - 'نخست وزیر' به 'نخست‌وزیر'
بدون خلاصۀ ویرایش |
جز (جایگزینی متن - 'نخست وزیر' به 'نخست‌وزیر') |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
<div class="wikiInfo"> | <div class="wikiInfo"> | ||
[[پرونده:Riadh_elsolh.jpg|جایگزین=|بندانگشتی| ریاض الصلح | [[پرونده:Riadh_elsolh.jpg|جایگزین=|بندانگشتی| ریاض الصلح نخست‌وزیر لبنان]] | ||
{| class="wikitable aboutAuthorTable" style="text-align:Right" |+ | | {| class="wikitable aboutAuthorTable" style="text-align:Right" |+ | | ||
!نام | !نام | ||
| خط ۱۵: | خط ۱۵: | ||
|- | |- | ||
|برخی مشاغل | |برخی مشاغل | ||
| | |نخست‌وزیر لبنان | ||
|} | |} | ||
</div> | </div> | ||
'''ریاض الصلح''' | '''ریاض الصلح''' نخست‌وزیر و سیاستمدار لبنانى است. | ||
=تولد= | =تولد= | ||
| خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
با آغاز قیام مردم سوریه بر ضد استعمار فرانسه در ۱۳۰۴ش/ ۱۹۲۵، ریاض الصلح براى حمایت از قیام به ژنو، مقرّ [[جامعه ملل]]، و چند کشور اروپایى سفر کرد. در پى این فعالیتها، فرانسویها او را در ۱۳۰۵ش/ ۱۹۲۶ در بیروت دستگیر و زندانى کردند، اما او پس از مدتى از زندان فرار کرد و به اروپا رفت. در ۱۳۰۷ش/ ۱۹۲۸ که ملىگرایان سوریه حزب تجمع ملى (الکُتْلَة الوطنیة) را تأسیس کردند، ریاض نیز به این حزب پیوست <ref>سیل، ص ۱۹۹، ۲۱۴ـ۲۱۵، ۲۴۰ـ۲۴۱</ref>. ریاض الصلح در ۱۳۱۲ش/ ۱۹۳۳ در بیروت افزون بر کار وکالت، فعالیتهاى ضداستعمارى خود را نیز ادامه داد. در ۱۳۱۴ش/ ۱۹۳۵، دولت فرانسه وى را به سبب نقش مهمى که در اعتصابات کارگرى داشت، دو ماه به [[قامِشْلى]] در سوریه تبعید کرد. پس از پایان تبعید، ریاض در فلسطین با [[دیوید بنگوریون|دیوید بنگوریون]] و دیگر شخصیتهاى برجسته جنبش صهیونیسم دیدار کرد تا از حقوق فلسطینیها دفاع کند، اما کوششهاى او براى کاستن مهاجرت یهودیان به خاورمیانه و نفوذ آنها در آنجا، نتیجه اى نداشت <ref>رغیدالصلح، ص ۳۷؛ سیل، ص ۲۶۲، ۲۶۷ـ۲۶۸، ۳۰۵ـ۳۱۰</ref>. ریاض الصلح در ۱۳۱۶ش/ ۱۹۳۷ نامزد انتخابات مجلس در بیروت شد، اما پس از قطعىشدن شائبه تقلب در انتخابات از آن کناره گرفت. در ۱۳۲۰ش/ ۱۹۴۱ به دلیل وقوع جنگ جهانى دوم (۱۹۳۹ـ۱۹۴۵)، اوضاع اقتصادى لبنان وخیم شد. در چنین اوضاعى ریاض الصلح اعتصابات مردمى را رهبرى مىکرد که به استعفاى دولت انجامید. او بار دیگر در ۱۳۲۲ش/ ۱۹۴۳ در انتخابات مجلس شرکت کرد و به نمایندگى انتخاب شد<ref>على شعیب، ص ۳۲۹؛ سیل، ص۳۷۰ـ۳۷۱، ۴۳۴ـ۴۳۵، ۵۰۰ـ۵۰۱</ref>. | با آغاز قیام مردم سوریه بر ضد استعمار فرانسه در ۱۳۰۴ش/ ۱۹۲۵، ریاض الصلح براى حمایت از قیام به ژنو، مقرّ [[جامعه ملل]]، و چند کشور اروپایى سفر کرد. در پى این فعالیتها، فرانسویها او را در ۱۳۰۵ش/ ۱۹۲۶ در بیروت دستگیر و زندانى کردند، اما او پس از مدتى از زندان فرار کرد و به اروپا رفت. در ۱۳۰۷ش/ ۱۹۲۸ که ملىگرایان سوریه حزب تجمع ملى (الکُتْلَة الوطنیة) را تأسیس کردند، ریاض نیز به این حزب پیوست <ref>سیل، ص ۱۹۹، ۲۱۴ـ۲۱۵، ۲۴۰ـ۲۴۱</ref>. ریاض الصلح در ۱۳۱۲ش/ ۱۹۳۳ در بیروت افزون بر کار وکالت، فعالیتهاى ضداستعمارى خود را نیز ادامه داد. در ۱۳۱۴ش/ ۱۹۳۵، دولت فرانسه وى را به سبب نقش مهمى که در اعتصابات کارگرى داشت، دو ماه به [[قامِشْلى]] در سوریه تبعید کرد. پس از پایان تبعید، ریاض در فلسطین با [[دیوید بنگوریون|دیوید بنگوریون]] و دیگر شخصیتهاى برجسته جنبش صهیونیسم دیدار کرد تا از حقوق فلسطینیها دفاع کند، اما کوششهاى او براى کاستن مهاجرت یهودیان به خاورمیانه و نفوذ آنها در آنجا، نتیجه اى نداشت <ref>رغیدالصلح، ص ۳۷؛ سیل، ص ۲۶۲، ۲۶۷ـ۲۶۸، ۳۰۵ـ۳۱۰</ref>. ریاض الصلح در ۱۳۱۶ش/ ۱۹۳۷ نامزد انتخابات مجلس در بیروت شد، اما پس از قطعىشدن شائبه تقلب در انتخابات از آن کناره گرفت. در ۱۳۲۰ش/ ۱۹۴۱ به دلیل وقوع جنگ جهانى دوم (۱۹۳۹ـ۱۹۴۵)، اوضاع اقتصادى لبنان وخیم شد. در چنین اوضاعى ریاض الصلح اعتصابات مردمى را رهبرى مىکرد که به استعفاى دولت انجامید. او بار دیگر در ۱۳۲۲ش/ ۱۹۴۳ در انتخابات مجلس شرکت کرد و به نمایندگى انتخاب شد<ref>على شعیب، ص ۳۲۹؛ سیل، ص۳۷۰ـ۳۷۱، ۴۳۴ـ۴۳۵، ۵۰۰ـ۵۰۱</ref>. | ||
در ۲۹ شهریور ۱۳۲۲/ ۲۱ سپتامبر ۱۹۴۳، مجلس لبنان [[بِشاره خورى]] را به ریاست جمهورى انتخاب کرد، او نیز ریاض الصلح را به | در ۲۹ شهریور ۱۳۲۲/ ۲۱ سپتامبر ۱۹۴۳، مجلس لبنان [[بِشاره خورى]] را به ریاست جمهورى انتخاب کرد، او نیز ریاض الصلح را به نخست‌وزیرى و نیز وزارت دارایى برگزید<ref>ماجد خلیل ماجد، ص ۵۳؛ طرابلسى، ص ۱۷۷</ref>.ریاض الصلح و بشاره خورى قانون اساسى لبنان را اصلاح کردند. براساس این تغییرات، همه قوانین راجع به تحت الحمایگى فرانسه لغو شد و لبنان کشورى عربى، مستقل و تجزیه ناپذیر به شمار آمد که در آن مسلمانان و مسیحیان حقوق برابر داشتند. این اصول که بعدها به [[میثاق ملى لبنان|میثاق ملى لبنان]] معروف شد، در ۱۶ آبان ۱۳۲۲/ ۸ نوامبر ۱۹۴۳ به تصویب مجلس لبنان رسید<ref>لبیب عبدالساتر، ص ۲۲۳؛ خوند، ج ۱۶، ص ۱۷۸ـ۱۷۹؛ طرابلسى، ص ۱۷۸</ref>. فرانسویها در واکنش به این میثاق، در ۱۹ آبان/ ۱۱ نوامبر، بشاره خورى، ریاض الصلح و شمارى از وزیران و اعضاى مجلس را دستگیر و زندانى کردند. فرانسویها مجلس را نیز منحل و [[امیل اده|امیل اده]] را به سممَت رئیس جمهور و نخست‌وزیر منصوب کردند<ref>على سلیمان مقداد، ص ۱۴۷؛ فرید خازن، ص ۶۳۳؛ لبیب عبدالساتر، ص ۲۲۴</ref>. مردم لبنان در واکنش به این اقدامات، تظاهرات گستردهاى برپا کردند و سیاستمداران نیز از عضویت در هیئت دولت امیل اده خوددارى کردند. سرانجام در ۳۰ آبان/ ۲۲ نوامبر و براثر فشار و اعتراضهاى گسترده مردم، دولت فرانسه زندانیان را آزاد و پایان تحت الحمایگى و استقلال لبنان را اعلام کرد. ریاض الصلح نیز بار دیگر نخست‌وزیر لبنان شد. او از ۱۳ تیر ۱۳۲۳/ ۱۳ ژوئیه ۱۹۴۴ تا ۲۹ دى ۱۳۲۳/ ۱۹ ژانویه ۱۹۴۵ یکبار و از ۲۳ آذر ۱۳۲۵/ ۱۴ دسامبر ۱۹۴۶ تا ۲۵ بهمن ۱۳۲۹/ ۱۴ فوریه ۱۹۵۱، چهار بار متوالى از سوى بشاره خورى نخست‌وزیر شد. | ||
ریاض الصلح در این دوره بیشتر به سیاست خارجى توجه داشت، ازاین رو، در اداره امور کشور با مشکلات زیادى مواجه شد. لبنان در آن زمان ساختار ادارى مناسبى نداشت و طایفه گرایى و منازعاتِ برآمده از آن، اداره امور کشور را دشوار کرده بود<ref>ماجد خلیل ماجد، ص ۵۳ـ۵۷، ۶۷ـ۷۵؛ سیل، ص ۵۶۵</ref>. فرانسویها در ۱۳۲۵ش/ ۱۹۴۶ درموافقتنامهایى با ریاض الصلح نیروهاى خود را از لبنان خارج کردند<ref>سیل، ص ۶۰۱ـ۶۰۲؛ خوند، ج ۱۶، ص ۱۸۸ـ۱۸۹</ref>. پس از آنکه سازمان ملل در ۱۳۲۶ش/ ۱۹۴۷ تصمیم به تقسیم فلسطین گرفت. ریاض با سران بعضى از کشورهاى عربى که در ۱۳۲۷ش/ ۱۹۴۸ در تدارک حمله به اسرائیل برآمده بودند، مذاکره و آنها را به شرکت در این جنگ ترغیب کرد. براثر این کوششها، ارتش عربى مشترکى تشکیل شد که ارتش لبنان نیز جزو آن بود، اما آنها در این جنگ شکست خوردند<ref>سیل، ص ۶۳۵، ۶۴۹، ۶۵۳ـ۶۵۴</ref>. در ۱۵ خرداد ۱۳۲۹/ ۵ ژوئن ۱۹۴۹، اعضاى حزب ملىگراى اجتماعى سوریه (الحزب السورى القومى الاجتماعى) که خواهان تأسیس سوریه بزرگ بودند، به رهبرى [[آنطوان سعاده]] شورش مسلحانه کردند، اما نیروهاى امنیتى لبنان شورش آنها را سرکوب کردند و آنطوان سعاده به دستور ریاض الصلح به اتهام شورش مسلحانه دستگیر و به اعدام محکوم شد<ref>خوند، ج ۱۶، ص ۱۹۶ـ۱۹۷؛ صلیبى، ص ۲۴۱؛ سیل، ص ۶۸۸ـ۶۹۴</ref>. | ریاض الصلح در این دوره بیشتر به سیاست خارجى توجه داشت، ازاین رو، در اداره امور کشور با مشکلات زیادى مواجه شد. لبنان در آن زمان ساختار ادارى مناسبى نداشت و طایفه گرایى و منازعاتِ برآمده از آن، اداره امور کشور را دشوار کرده بود<ref>ماجد خلیل ماجد، ص ۵۳ـ۵۷، ۶۷ـ۷۵؛ سیل، ص ۵۶۵</ref>. فرانسویها در ۱۳۲۵ش/ ۱۹۴۶ درموافقتنامهایى با ریاض الصلح نیروهاى خود را از لبنان خارج کردند<ref>سیل، ص ۶۰۱ـ۶۰۲؛ خوند، ج ۱۶، ص ۱۸۸ـ۱۸۹</ref>. پس از آنکه سازمان ملل در ۱۳۲۶ش/ ۱۹۴۷ تصمیم به تقسیم فلسطین گرفت. ریاض با سران بعضى از کشورهاى عربى که در ۱۳۲۷ش/ ۱۹۴۸ در تدارک حمله به اسرائیل برآمده بودند، مذاکره و آنها را به شرکت در این جنگ ترغیب کرد. براثر این کوششها، ارتش عربى مشترکى تشکیل شد که ارتش لبنان نیز جزو آن بود، اما آنها در این جنگ شکست خوردند<ref>سیل، ص ۶۳۵، ۶۴۹، ۶۵۳ـ۶۵۴</ref>. در ۱۵ خرداد ۱۳۲۹/ ۵ ژوئن ۱۹۴۹، اعضاى حزب ملىگراى اجتماعى سوریه (الحزب السورى القومى الاجتماعى) که خواهان تأسیس سوریه بزرگ بودند، به رهبرى [[آنطوان سعاده]] شورش مسلحانه کردند، اما نیروهاى امنیتى لبنان شورش آنها را سرکوب کردند و آنطوان سعاده به دستور ریاض الصلح به اتهام شورش مسلحانه دستگیر و به اعدام محکوم شد<ref>خوند، ج ۱۶، ص ۱۹۶ـ۱۹۷؛ صلیبى، ص ۲۴۱؛ سیل، ص ۶۸۸ـ۶۹۴</ref>. | ||