۸۷٬۸۸۶
ویرایش
جز (جایگزینی متن - 'أبو ال' به 'أبوال') |
جز (جایگزینی متن - 'می دانست' به 'مىدانست') |
||
خط ۱۰۷: | خط ۱۰۷: | ||
عملکرد صلاح الدین به خصوص در [[جنگهای صلیبی]]، سبب شهرت و احترام خاص به او در میان [[مسلمانان]] به خصوص [[اهل سنت]] شد و اکثر علما و مورخان [[اهل سنت]] نیز از او به نیکی یاد میکنند. | عملکرد صلاح الدین به خصوص در [[جنگهای صلیبی]]، سبب شهرت و احترام خاص به او در میان [[مسلمانان]] به خصوص [[اهل سنت]] شد و اکثر علما و مورخان [[اهل سنت]] نیز از او به نیکی یاد میکنند. | ||
البته این شهرت و عملکرد او سبب درستی تمام اعمال او نیست، بلکه او کارهایی را نیز داشته که اخلاقاً و شرعاً درست نبوده و حتی میتوان آن را قبیح دانست. یکی از این اعمال برخورد او با [[شیعیان]] بوده که قبلاً آن را ذکر کردیم. علاوه بر این او برای این که عملکرد صلیبیون را بی جواب نگذارد، عملکردی مشابه آنان را انجام میداد و به قتل و غارتهای بسیاری دست میزد، بسیاری از مردم عادی را از دم تیغ میگذراند و اعمالی که صلیبیها بعد از فتح شهرها انجام میدادند، او نیز بعد از فتح شهرها انجام میداد. این اعمال اگرچه در آن زمان تا حدودی عادی به حساب میآمد، اما به هیچ وجه نمیتوان آن را | البته این شهرت و عملکرد او سبب درستی تمام اعمال او نیست، بلکه او کارهایی را نیز داشته که اخلاقاً و شرعاً درست نبوده و حتی میتوان آن را قبیح دانست. یکی از این اعمال برخورد او با [[شیعیان]] بوده که قبلاً آن را ذکر کردیم. علاوه بر این او برای این که عملکرد صلیبیون را بی جواب نگذارد، عملکردی مشابه آنان را انجام میداد و به قتل و غارتهای بسیاری دست میزد، بسیاری از مردم عادی را از دم تیغ میگذراند و اعمالی که صلیبیها بعد از فتح شهرها انجام میدادند، او نیز بعد از فتح شهرها انجام میداد. این اعمال اگرچه در آن زمان تا حدودی عادی به حساب میآمد، اما به هیچ وجه نمیتوان آن را اسلامىدانست. در این جا ما به ذکر چند مورد از آنها اکتفا میکنیم: | ||
«... صلاح الدین در نهر اسود اردو زد و در شهرهای اطراف به غارت و کشتار پرداخت». <ref>ابن خلدون، تاریخ ابن خلدون، ترجمه: آیتى، عبدالمحمد، ج4، ص 449، مؤسسه مطالعات و تحقیقات فرهنگى، 1363 ش.</ref> | «... صلاح الدین در نهر اسود اردو زد و در شهرهای اطراف به غارت و کشتار پرداخت». <ref>ابن خلدون، تاریخ ابن خلدون، ترجمه: آیتى، عبدالمحمد، ج4، ص 449، مؤسسه مطالعات و تحقیقات فرهنگى، 1363 ش.</ref> |