۸۷٬۶۵۹
ویرایش
جز (جایگزینی متن - 'داده ها' به 'دادهها') |
جز (جایگزینی متن - 'تلاش ها' به 'تلاشها') |
||
خط ۴۹: | خط ۴۹: | ||
=بخش نخست= | =بخش نخست= | ||
در بخش نخست کتاب، مؤلفه های ناهمسازگری و پیشینه ی | در بخش نخست کتاب، مؤلفه های ناهمسازگری و پیشینه ی تلاشهای همسازگرایانه در جهان اسلام از آغاز تا قرن سیزده هجری تا نوزده میلادی، بررسی میگردد. | ||
=بخش دوم= | =بخش دوم= | ||
خط ۵۸: | خط ۵۸: | ||
=بخش پایانی= | =بخش پایانی= | ||
و در پایان در کتاب تصریح شده است: پس از وفات [[پیامبر اسلام]] (ص)، به موازات تزاید ناهمسازگری ها، | و در پایان در کتاب تصریح شده است: پس از وفات [[پیامبر اسلام]] (ص)، به موازات تزاید ناهمسازگری ها، تلاشهای وحدت طلبانه نیز رشد و نمود و بالندگی گرفت، وبدین ترتیب مساله ی وحدت اسلامی یا همسازگری و خصم و همزادش، یعنی تفرقه یا ناهمسازگری که بیش از هر چیز در اختلافات مذهبی بروز می یابد، به برجسته ترین مؤلفه های تاریخ اسلام تبدیل میگردد. در طول تاریخ اسلام از وحدت اسلامیمانند بسیاری دیگر از آموزه ها و ارزش ها، تعاریف متفاوت و قرائت های گوناگون شده است. و حتی پاره ای از تلاشهای وحدت طلبانه با ماهیتی متناقض و دوگانه (پارادوکسیال)، با هدف وحدت مسلمانان به ناهمسازگری های جهان اسلام دامن زده اند، تا آن جا که گاه شعار وحدت به حربه ای علیه جوهره ی خود یعنی همسازگری تبدیل شده و مستمسکی برای توجیه بیداد و یا انکار اقلیت از سوی اکثریت بدل آمده است. نمونه های متعددی از این دست تلاشها را چه در حوزه ی اندیشه و چه در حوزه ی قدرت سیاسی، در تاریخ اسلام میتوان یافت. | ||