۸۷٬۸۸۶
ویرایش
جنید بغدادی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
جایگزینی متن - '.او' به '. او'
جز (جایگزینی متن - 'ابو جعفر' به 'ابوجعفر') |
جز (جایگزینی متن - '.او' به '. او') |
||
| خط ۲۰: | خط ۲۰: | ||
=جوانی و مذهب= | =جوانی و مذهب= | ||
از کودکی خانواده و نسب جنید اطلاع چندانی در دست نیست. او در اوایل‌جوانی نزد ابوثور ابراهیم‌بن خالد کلبی (فقیه مشهور) [[فقه]] آموخت و در بیست‌سالگی در حضور وی بر مذهب او که ظاهراً مذهب مستقلی بوده است، فتوا می‌داد<ref>عبدالکریم‌بن هوازن قشیری، الرساله القشیریه، ج۱، ص۷۸</ref>.از این رو پیش از آنکه صوفی‌باشد فقیه به شمار می‌رود. عمده منابع او را [[شافعی]] مذهب دانسته‌اند<ref>عبدالرحیم‌بن حسن‌اسنوی، طبقات‌الشافعیه، ج۱، ص۱۶۳</ref>.اما ابن‌ابی‌یعلی <ref>ابن‌ابی‌یعلی، طبقات الحنابله، ج۱، ص۱۲۷</ref>.او را [[حنبلی]] پنداشته و رادمهر<ref>فریدالدین‌رادمهر، جنید بغدادی (تاج‌العارفین)، ج۱، ص۹۲ـ ۹۸</ref>.از امکان [[شیعه|شیعه]] بودن وی‌سخن‌گفته‌است. با آنکه‌جنید، علاوه‌بر فقه، در دیگر علوم‌شرعی‌تحصیلاتی‌داشته و بر فراگیری حدیث و کتابتِ آن و تقید به کتاب و [[سنّت|سنّت]] تأکید کرده<ref>احمدبن‌عبداللّه‌ابونعیم، حلیه‌الاولیاء و طبقات‌الاصفیاء، ج۱۳، ص۲۵۵</ref>.خود از راویان [[حدیث]] به شمار نمی‌آید و جز یکی دو حدیث، از او روایت نشده است<ref>محمدبن‌حسین‌سلمی، طبقات‌الصوفیه، ج۱، ص۱۲۹</ref>. | از کودکی خانواده و نسب جنید اطلاع چندانی در دست نیست. او در اوایل‌جوانی نزد ابوثور ابراهیم‌بن خالد کلبی (فقیه مشهور) [[فقه]] آموخت و در بیست‌سالگی در حضور وی بر مذهب او که ظاهراً مذهب مستقلی بوده است، فتوا می‌داد<ref>عبدالکریم‌بن هوازن قشیری، الرساله القشیریه، ج۱، ص۷۸</ref>.از این رو پیش از آنکه صوفی‌باشد فقیه به شمار می‌رود. عمده منابع او را [[شافعی]] مذهب دانسته‌اند<ref>عبدالرحیم‌بن حسن‌اسنوی، طبقات‌الشافعیه، ج۱، ص۱۶۳</ref>.اما ابن‌ابی‌یعلی <ref>ابن‌ابی‌یعلی، طبقات الحنابله، ج۱، ص۱۲۷</ref>. او را [[حنبلی]] پنداشته و رادمهر<ref>فریدالدین‌رادمهر، جنید بغدادی (تاج‌العارفین)، ج۱، ص۹۲ـ ۹۸</ref>.از امکان [[شیعه|شیعه]] بودن وی‌سخن‌گفته‌است. با آنکه‌جنید، علاوه‌بر فقه، در دیگر علوم‌شرعی‌تحصیلاتی‌داشته و بر فراگیری حدیث و کتابتِ آن و تقید به کتاب و [[سنّت|سنّت]] تأکید کرده<ref>احمدبن‌عبداللّه‌ابونعیم، حلیه‌الاولیاء و طبقات‌الاصفیاء، ج۱۳، ص۲۵۵</ref>.خود از راویان [[حدیث]] به شمار نمی‌آید و جز یکی دو حدیث، از او روایت نشده است<ref>محمدبن‌حسین‌سلمی، طبقات‌الصوفیه، ج۱، ص۱۲۹</ref>. | ||
=شجره طریقتی= | =شجره طریقتی= | ||
| خط ۴۵: | خط ۴۵: | ||
=مشرب‌عرفانی صحوی= | =مشرب‌عرفانی صحوی= | ||
جنید همچنان‌که مشرب‌عرفانی صحوی و متعادل او ایجاب می‌کرد، زندگی به نسبت آرامی را گذراند و در دوره پرآشوب خلافت متوکل (حک: ۲۳۲ـ۲۴۷)، به مصائبی به شدتِ آنچه بر برخی اقرانِ او، چون [[حلاّج]] و شبلی، رفت دچار نگردید<ref>محمدسعید کردی، الجنید، ج۱، ص۱۴ـ ۱۵</ref>.او در اظهار آرای خود بسیار محتاط بود و اغلب با اشارات و عباراتی‌مبهم و تأویل‌پذیر و معمولاً برای جمعی کم‌شمار سخن‌می‌گفت و همواره از سوء تعبیر سخنان‌خود بیمناک بود<ref>عبدالحسین زرین‌کوب، جستجو در تصوف‌ایران، ج۱، ص۱۱۹، ۱۳۶۹ ش</ref>.این نگرانی او، به ویژه در نامه‌هایی‌جلوه‌گر می‌شود که او به شبلی و کتانی و بعضی عرفای دیگر نگاشته و آنان را از پرده‌دری و افشای بحثهای‌باطنی خواص‌نزد عوام‌برحذر داشته‌است. با اینکه‌خانه جنید در بغداد، محل تردد صوفیه بود، از غوغا و تظاهر به شدت پرهیز می‌کرد و به‌همین سبب، نه مجلس‌عام‌داشت و نه با [[شیعیان]] و قرمطیان ارتباط می‌یافت<ref>عبدالحسین زرین‌کوب، جستجو در تصوف‌ایران، ج۱، ص۱۱۸</ref>.در هنگام فتنه عبداللّه‌بن‌احمدبن‌محمد باهلی معروف به غلام‌خلیل (متوفی۲۷۵) برضد صوفیان بغداد، جنید خود را صرفاً یک فقیه خواند و از محاکمه رهید<ref>ابن‌جوزی، تلبیس‌ابلیس، ج۱، ص۱۵۵</ref>. | جنید همچنان‌که مشرب‌عرفانی صحوی و متعادل او ایجاب می‌کرد، زندگی به نسبت آرامی را گذراند و در دوره پرآشوب خلافت متوکل (حک: ۲۳۲ـ۲۴۷)، به مصائبی به شدتِ آنچه بر برخی اقرانِ او، چون [[حلاّج]] و شبلی، رفت دچار نگردید<ref>محمدسعید کردی، الجنید، ج۱، ص۱۴ـ ۱۵</ref>. او در اظهار آرای خود بسیار محتاط بود و اغلب با اشارات و عباراتی‌مبهم و تأویل‌پذیر و معمولاً برای جمعی کم‌شمار سخن‌می‌گفت و همواره از سوء تعبیر سخنان‌خود بیمناک بود<ref>عبدالحسین زرین‌کوب، جستجو در تصوف‌ایران، ج۱، ص۱۱۹، ۱۳۶۹ ش</ref>.این نگرانی او، به ویژه در نامه‌هایی‌جلوه‌گر می‌شود که او به شبلی و کتانی و بعضی عرفای دیگر نگاشته و آنان را از پرده‌دری و افشای بحثهای‌باطنی خواص‌نزد عوام‌برحذر داشته‌است. با اینکه‌خانه جنید در بغداد، محل تردد صوفیه بود، از غوغا و تظاهر به شدت پرهیز می‌کرد و به‌همین سبب، نه مجلس‌عام‌داشت و نه با [[شیعیان]] و قرمطیان ارتباط می‌یافت<ref>عبدالحسین زرین‌کوب، جستجو در تصوف‌ایران، ج۱، ص۱۱۸</ref>.در هنگام فتنه عبداللّه‌بن‌احمدبن‌محمد باهلی معروف به غلام‌خلیل (متوفی۲۷۵) برضد صوفیان بغداد، جنید خود را صرفاً یک فقیه خواند و از محاکمه رهید<ref>ابن‌جوزی، تلبیس‌ابلیس، ج۱، ص۱۵۵</ref>. | ||
=جمع علم و تجربه= | =جمع علم و تجربه= | ||