حسینه واجد: تفاوت میان نسخه‌ها

حزب او، هم‌ ردیف با [[حزب ملی گرای بنگلادش]] به رهبری [[خالده ضیاء]] همسر [[ضیاء الرحمن]]، به فعالیت برای انتخاب یک دولت دموکراتیک ادامه می داد و آنها با برگزاری انتخاباتی دموکراتیک در سال 1991م که به پیروزی حزب ملی گرای بنگلادش منتهی شد به این هدف دست یافتند.

او و حزبش  در انتخابات های پارلمانی 1986م که تحت ریاست جمهوری '''ارشاد''' برگزار شد، شرکت کردند. تصمیم وی برای شرکت در انتخابات توسط مخالفان او مورد انتقاد قرار گرفت زیرا دیگر گروه مخالف به رهبری خالده ضیا این رای گیری را تحریم کرده بود. با این حال حامیان او تاکید داشتند که او از این موقعیت برای به چالش کشیدن حکومت وقت بهره می‌برد. '''ارشاد''' در دسامبر 1987م، پارلمان را ملغی اعلام کرد. او این کار را زمانی انجام داد که حسینه واجد و حزبش در تلاش برای برگزاری یک انتخابات آزاد تحت دولت بی طرف، از پارلمان استعفا داده بودند.

پس از چند سال حکومت '''ارشاد''' اعتراضات و اعتصابات گسترده تا حدی بی ثباتی ایجاد کرد که اقتصاد کشورفلج شد. اعتراضات گسترده در دسامبر 1990م،  ارشاد را که به نفع شهاب الدین معاونش استعفا داده بود، مجبور به کناره گیری از قدرت کرد. دولت موقت، به ریاست '''شهاب الدین احمد''' انتخابات سراسری پارلمانی را برگزار کرد. حزب ملی گرای بنگلادش به رهبری خالده ضیا، اکثریت را به دست آورد و لیگ عوامی به رهبری او به بزرگترین حزب مخالف تبدیل شد.<br>

او در سه حوزه انتخاباتی مبارزه کرد که در دو حوزه شکست خورد و در یکی به پیروزی رسید. او شکستش را پذیرفت و از ریاست حزب استعفا داد اما به درخواست رهبران باقی ماند.