میرزا عبدالله افندی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''میرزا عبدالله اصفهانی افندی'''، یكی از چهره‌های علمی شاخص سه دهة پایانی دولت [[صفویه]] است. وی به جهت دانش پژوهی و سفرهای فراوان در جست‌جوی كتاب، ‌همراهی با [[علامه مجلسی]] در تدوین [[بحار الانوار]] و هم چنین تألیف كتاب با ارزش «[[ریاض العلماء]] و [[حیاض الفضلاء]]» شهرت یافته است.

مورخان در تاریخ ولادت میرزا عبدالله اصفهانی اختلاف نظر دارند. در مقدمة ترجمة جلد اول كتاب «ریاض العلماء و حیاض الفضلاء» تاریخ ولادت وی 1066 هـ.ق. نوشته شده است.

نویسندة «الكنی و الالقاب» هم بر همین نظر است. بعضی ولادت او را در سال 1067 هـ.ق. دانسته‌اند كه به نظر صحیح باشد؛ چون به گفتة افندی، پدرش در سال 1074 هـ.ق. درگذشت<ref>ریاض العلماء، ج 4، ص 307.</ref> و او در آن هنگام، هفت ساله بود.

افندی در ریاض العلماء، به معرفی پدر و برخی از خویشان نزدیك خود پرداخته است. پدر او، آقا میرزا عیسی بن محمد صالح بیك بن حاج شاه ولی بیك بن حاج پیر محمد بیك بن خضر شاه اصفهانی<ref> در اكثر تذكره‌ها، در آخر سلسلة نسب افندی، قبل از اصفهانی بودنش به تبریزی الاصل بودن حضر شاه یا خضر بیك تأكید شده است.</ref> است كه در محلة شیخ یوسف بنا سكونت داشت. پدرش از شاگردان خلیفه سلطان، [[محمد تقی مجلسی]] و میرزا رفیعا نائینی بود.

افندی: «پدرم بیش‌تر شب را به [[عبادت]] و مطالعه مشغول بود.» وی حكایات زیادی دربارة دقت و حافظه و تلاش پدرش در تحصیل و جدّیتش برای مطالعه از زبان دیگران شنیده است. وی شش فرزند پسر، با مقدار زیادی اموال و زمین و خانه و اثاثیه و كتاب‌هایی كه شمار آنها تا یك هزار جلد می‌رسیده، از خود بر جای گذاشته كه بیش‌تر این كتاب‌ها از میان رفته است. روی بسیاری از كتاب‌های وی، آثار از مطالعة او و تصحیحات و تعلیقاتش دیده می‌شود.

افندی دربارة تألیفات پدرش می‌نویسد: «آن چه از تألیفاتش كامل شده، این‌هاست: شرح كتاب الدروس [[شهید اول]]؛ رساله در كیفیت تحلیف اهل ذمه و سایر [[كفار]]؛ رساله در رؤیت هلال قبل الزوال؛ رساله در [[نماز جمعه]]؛ حواشی بر قرآن، تعلیقات بر كتب اربعه و برخی دیگر از كتاب‌های فقهی و اصولی و ادبی.»

افندی سپس دربارة محله شیخ یوسف بنّا چنین می‌گوید: «محله‌ای است خارج از اصل شهر اصفهان؛ امّا متصل به آن. این شیخ یوسف بنّا از [[صوفیان]] مشهور بوده و نام اصلی او محمد بن یوسف بنّاست كه خود و فرزندانش به كار بنایی اشتغال داشته‌اند و تا وقت مرگ در این محله می‌زیسته است و بقعة او تا به امروز برجای مانده و به همین جهت، محله به نام او مشهور شده؛ گرچه من زمان زندگی او را نمی‌دانم و البته پیش از دولت صفوی بوده است. یكی از اولاد این شیخ یوسف بنّا، میرزا شاه حسین اصفهانی، وزیر شاه اسماعیل صفوی است كه وزیر عاقل و كامل و مدبری بوده و توسط برخی از نوكران شاه مزبور كشته شده است. خانة این وزیر نیز در همین محله، متصل به بقعة شیخ یوسف است<ref>ریاض العلما، ج 4، ص 306 - 309.</ref>.»

وی در جای دیگر هم از این محله یاد كرده است<ref>مان، ج 2، ص 295. محله یاد شده در زاویه خیابان «شریف واقفی» فعلی و خیابان «نشاط» واقع در جنوب غربی «محله قلعه طبرك» قرار داشت. جزوه تحفه فیروزیه، رسول جعفریان، ص 19.</ref>. یكی دیگر از خویشان افندی، آقا میرزا عنایت الله بن آقا محمد بن محمد باقر اصفهانی است كه دایی وی بود و او را با عناوین فاضل، عالم، بصیر، ناقد و از «اهل بیت الدولة و العزّ و الرفعة» یاد كرده است. وی با پدر افندی همدرس بود و در جوانی فوت كرد<ref>ریاض العلماء، ج 4، ص 301 و 302.</ref>.

در كتاب‌ها، میرزا عبدالله افندی را به عنوان‌های میرزا، افندی، جیرانی، صاحب ریاض، تبریزی و اصفهانی یاد كرده‌اند. عنوان میرزا بدان اعتبار بود كه خاندانش اهل علم و وزارت و دیگر مقامات عالی بودند. می‌توان گفت: میرزا، مخفف «امیر زاده» است؛ عنوان صاحب ریاض به اعتبار كتاب ارزنده و معروف او «ریاض العلما» عنوان تبریزی بدان جهت است كه اصل او از شهر [[تبریز]] بود؛ عنوان اصفهانی بدان اعتبار است كه وی در آن جا متولد شده و زیسته است؛ عنوان جیرانی بنابر آنچه در زهر الریاض آمده، به جهت انتساب وی به جیران محله ـ یكی از محلّات قدیم تبریز ـ و یا به این سبب كه جدش علاقة ویژه‌ای به شكار آهو<ref>«جیران» در زبان تركی به معنای آهو است.</ref> داشته است.

«افندی» تقریباً شهرت عمومی اوست كه همگان او را بدین شهرت معرفی كرده‌اند ... . افندی لفظ تركی جغتایی و مغولی است و این كلمه را به فتح همزه و فتح فا و نون ساكن ضبط كرده‌اند و بعضی هم آن كلمه را با الف ممدوده، یعنی افندی گفته‌اند و لیكن مشهور همان ضبط اولی است ... افندی، تركی عثمانی است و به معنای سید و مولا و صاحب و مالك و اهل قلم و قاضی و حاكم شرع می‌باشد و كلمة احترام و تعظیم است كه به جای آقا، جناب و حضرت به كار می‌برند.»

شیخ محمد علی حزین (متوفا: 1180 هـ.ق.) در تذكرة خود، دربارة علت شهرت وی به «افندی»، می‌نویسد: «آن گاه كه میرزا عبدالله به بلاد [[روم]] افتاد، علمای آنجا به دانش او آگاه شدند و به قاعدة خود، وی را افندی خطاب كردند و به این لقب معروف شده بود و با من الفت داشت<ref>تاریخ و سفرنامه حزین، ص 208 و 209.</ref>.»

میرزا عبدالله اصفهانی بخش مهمی از درس‌های نخستین حوزوی را از برادرش فرا گرفت. از ظاهر «ریاض العلماء» پیداست كه وی درس‌های مقدماتی حوزه را در اصفهان از برادرش فرا گرفته است، لیكن در «زهر الریاض» آمده است: «آن گاه كه میرزا جعفر در تبریز به سر می‌برده، برادرش میرزا عبدالله بدان جا كوچ كرد و مراتب مقدماتی را از او آموخته است و در خلال این مدت، به درس دیگر اساتیدی كه در مراتب مختلفی مهارت داشته بودند، حضور پیدا می‌كرده و با جدّیت تمام به اخذ علوم معموله می‌پرداخته است تا در نتیجه شایستگی، بتواند به درس‌های عالیة دیگر اساتید بزرگ و سرشناس آن عصر، حاضر بشود<ref> زهر الرياض، آيت الله مرعشي، ص 11.</ref>.»

«از آن پس كه مقدمات تحصیلی را فرا گرفتم، تصمیم گرفتم تا دروس بالاتر را بیاموزم. بدین منظور، حداكثر كتب اربعه حدیث (كافی، من لایحضره الفقیه، تهذیب و استبصار) و قواعد [[علامه حلی]](ره) را از محضر استاد استفاده كرده و برخی از تهذیب [[شیخ طوسی]] و شرح اشارات و مقداری از الهیات شفا و امثال آن را از استاد فاضل رضی الله عنه و از علامه میرزا علی نواب فرزند سید جلیل خلیفه سلطان كه شیخ اجازه‌اش هم بوده است و بخشی از حاشیة قدیم ملا جلال را كه بر شرح تجرید نوشته و مقداری از شرح اشارات را از استاد محقق قدس الله روحه و بخشی از تهذیب و شرح مختصر الاصول و شرح اشارات و اصول كافی و دیگر كتاب‌های متداول را از استاد علامه فرا گرفته و آموختم<ref> مقدمه ترجمه رياض العلما، ج 1، ص 7.</ref>.»

در «روضات» آمده است: افندی از جمله {شاگردان و} فضلای حضرت مقدسة علامه مجلسی بوده است و از مجلسی و مدرس او دوری نمی‌كرده و خازن كتب او بوده است و خود مجلسی در عنوان نامه‌ای كه افندی به او نوشته، از وی تعبیر به، «بعض الازكیاء من تلامذتنا» كرده است و از آقا حسین خوانساری(ره) تعبیر به «استاد محقق» و از ملا محمد باقر فاضل سبزواری تعبیر به «استاد فاضل» و از ملا میرزای شیروانی تعبیر به «استاد علامه» كرده است. از این كه از ملا میرزا، تعبیر به استاد علامه كرده، استفاده می‌شود كه پایة علمی معظم له از دیگر اساتیدش برتر و بالاتر بوده است<ref>همان، ص 8.</ref>.