پرش به محتوا

فضل بن شاذان: تفاوت میان نسخه‌ها

۱٬۱۰۴ بایت اضافه‌شده ،  ‏۱۵ ژوئن ۲۰۲۲
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۴۲: خط ۴۲:


در مورد زندگی او اطلاعات دقیقی به‌دست نرسیده است. نسب وی به قبیله عرب اَزْد می‌رسید. پدرش شاذان بن خلیل از محدّثان امامیه به‌شمار می‌آمد<ref>ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، به کوشش محمد ابوالفضل ابراهیم، قاهره، ۱۳۷۹ق /۱۹۵۹م.</ref>. ابن شاذان پس از تحصیل در [[عراق]] به [[نیشابور]] بازگشت. او در زمان حکومت [[عبدالله بن طاهر]] بر [[خراسان]] (۲۱۴- ۲۳۰ق) به دلیل [[تشیع]] از نیشابور [[تبعید]] شد<ref>ابن بابویه، محمد، التوحید، به کوشش هاشم حسینی، تهران، ۱۳۸۷ق.</ref>. روایتی از حضور او در بیهق در اواخر عمر گزارش داده است<ref>ابن بابویه، محمد، الخصال، به کوشش علی‌اکبر غفاری، تهران، ۱۳۸۹ق.</ref>. ابن شاذان سرانجام در اواخر ۲۵۹ق در بستر بیماری افتاد و در اوایل ۲۶۰ق درگذشت<ref>ابن بابویه، محمد، عیون الاخبار، نجف، ۱۳۹۰ق.</ref> مقبره وی در نیشابور است.
در مورد زندگی او اطلاعات دقیقی به‌دست نرسیده است. نسب وی به قبیله عرب اَزْد می‌رسید. پدرش شاذان بن خلیل از محدّثان امامیه به‌شمار می‌آمد<ref>ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، به کوشش محمد ابوالفضل ابراهیم، قاهره، ۱۳۷۹ق /۱۹۵۹م.</ref>. ابن شاذان پس از تحصیل در [[عراق]] به [[نیشابور]] بازگشت. او در زمان حکومت [[عبدالله بن طاهر]] بر [[خراسان]] (۲۱۴- ۲۳۰ق) به دلیل [[تشیع]] از نیشابور [[تبعید]] شد<ref>ابن بابویه، محمد، التوحید، به کوشش هاشم حسینی، تهران، ۱۳۸۷ق.</ref>. روایتی از حضور او در بیهق در اواخر عمر گزارش داده است<ref>ابن بابویه، محمد، الخصال، به کوشش علی‌اکبر غفاری، تهران، ۱۳۸۹ق.</ref>. ابن شاذان سرانجام در اواخر ۲۵۹ق در بستر بیماری افتاد و در اوایل ۲۶۰ق درگذشت<ref>ابن بابویه، محمد، عیون الاخبار، نجف، ۱۳۹۰ق.</ref> مقبره وی در نیشابور است.
=تحصیلات=
بنابر روایت [[کشّی]]، فضل مدتی پس از وفات [[هارون عباسی]] (۱۹۳ق) به همراه پدرش به بغداد آمد و در حالی‌که هنوز به بلوغ نرسیده بود، در قطیعة الربیع بغداد نزد اسماعیل بن عباد به آموختن [[قرآن]] پرداخت<ref>ابن بابویه، محمد، من لایحضره الفقیه، نجف، ۱۳۷۶ق.</ref>. ابن شاذان در بغداد از محمد بن ابی‌عمیر (د ۲۱۷ق) بهره برد و با حسن بن علی بن فضّال آشنا گردید<ref>ابن شاذان، فضل، مختصر اثبات الرّجعه، به کوشش باسم موسوی، تراثنا، قم، ۱۴۰۹ق، شم ۱۵.</ref>. او سپس به کوفه رفت و در آنجا از حسن بن محبوب، احمد بن محمد بن ابی نصر، صفوان بن یحیی و نصر بن مزاحم منقری بهره جست<ref>ابن شاذان، فضل، العلل، به کوشش احمد پاکتچی، منتشر نشده.</ref>.


=پانویس=
=پانویس=
confirmed، مدیران
۳۷٬۲۱۴

ویرایش