جنبش اسلامی اریتره: تفاوت میان نسخه‌ها

اریتره از شرق به دریای سرخ راه دارد و از شمال و غرب با [[سودان]] و از جنوب با [[اتیوپی]] و از جنوب شرقی با جمهوری [[جیبوتی]] هم مرز است. [[اریتره]] 126 جزیره دارد و دارای منابع طبیعی فراوان و زمین های حاصل خیز است. پنجاه درصد مردم اریتره مسلمان هستند؛ ستمدیده ترین مردمانی که به علت موقعیت حساس جغرافیایی و تجاری کشورشان، بیش از چهارصد سال مورد تهاجم کشورهای استعماری قرار داشتند.

از سال 1527 تا 1557 پرتغالی ها بر این کشور مسلط شدند و از سال 1557 تا 1885 ترکان عثمانی آن را اشغال کردند. بعد از [[عثمانی]] ها نوبت دولت استعماری [[ایتالیا]] رسید؛ ایتالیایی ها بعد از تسلط بر اریتره، بیشترین ظلم و ستم را بر مردم مظلوم اریتره روا داشتند. بیست و پنج هزار نفر بین سال‌های 1913 تا 1918 به جرم فعالیت‌های سیاسی اعدام شدند.<ref>[http://pajuhesh.irc.ir/ برگرفته شده از مقاله // کتاب / رسانه و جنبش‌های اسلامی معاصر]</ref>

مردم اریتره که به استقلال کشورشان و رهایی از سلطه استعمارگران چشم دوخته بودند، بعد از سهل انگاری دولت اتیوپی در اجرای قطعنامه سازمان ملل و زیر پا گذاشتن آن، مبارزات خود را شروع کردند. «[[جبهه آزادی بخش اریتره]]»به عنوان یک سازمان سیاسی و نظامی در سال 1960 پایه گذاری شد و مبارزات مسلحانه و آشکار خود را با استعمارگران حبشه ای و امریکایی در سال 1961 شروع کرد.

در سال 1965 رهبران جنبش در یک برنامه‌ریزی منظم و یکپارچه، نیروهای رزمنده خود را در سراسر اریتره جابه جا و سازماندهی کردند. جبهه آزادی بخش، برای وارد نمودن خسارات بیشتر بر ارتش اتیوپی، نبردهای شدیدی را از ناحیه جنوب غرب آغاز کرد. در اثر این حملات برنامه‌ریزی شده که بین سال‌های 1975 تا 1977 به وقوع پیوست، رزمندگان اریتره پیروزی های چشم‌گیری به دست آوردند و بسیاری از شهرها را از کنترل دولت اتیوپی خارج کردند.

بعد از این پیروزی ها، گروه های سیاسی دچار اختلاف شده و به جای مبارزه با اشغالگران، به جنگ با یکدیگر پرداختند. اختلاف های داخلی جبهه مقاومت باعث شد که ارتش اتیوپی مناطق از دست داده را پس بگیرد.

در سال 1981 با میانجی گری بعضی از کشورهای اسلامی، گروه های درگیر برای حل اختلاف ها از راه مذاکره به توافق رسیدند. در پی این توافق، یکبار دیگر نبرد با رژیم حاکم بر اتیوپی شدت گرفت و سال‌های 1984 ـ 1990، سال‌های دشواری برای ارتش اتیوپی بود؛ زیرا رژیم حاکم بر اتیوپی در برابر نیروهای مقاومت، احساس ناتوانی می‌کرد و یارای رویارویی با آنها را نداشت. این امر سبب شد که امریکاییان برای کمک و کاهش فشار به دولت اتیوپی در سپتامبر 1989 مسأله میانجی گری را مطرح کردند که بدون نتیجه عملی و تأکید بر ادامه مذاکره در سال 1990 پایان یافت.

یک مقام جنبش آزادی بخش اریتره، با اسلامی خواندن ماهیت جنبش اریتره می گوید: «شراره انقلاب اسلامی به رهبری برادر مجاهد شیخ حامد اواته در سپتامبر 1961 برافروخته شد و مبارزات مسلحانه جهت دفاع از حق مشروع خویش در [راه] آزادی و استقلال [این کشور] اعلام گردید.

نماینده جنبش آزادی بخش خلق اریتره در «سمینار سراسری نهضت های آزادی بخش جهان» که در تاریخ 18/3/1361 در تهران برگزار شد، درصدد پشتیبانی همه جانبه از انقلاب اسلامی برآمده و می گوید: «تجربه انقلاب اسلامی ایران در زمان ما تجربه بی نظیر به شمار می‌رود، این انقلاب ما را به یاد اوایل اسلام و قهرمانی ها و فداکاری ها و قربانی هایی که مسلمین جهت اعتلای کلمه «اللّه»، گسترش دین پاک خداوندی و تحقق عدالت و حقیقت و نابودی باطل تقدیم کردند، می اندازد.

برادران! برماست تا در راه انقلاب اسلامی ایران گام برداریم و با چنگ زدن به ریسمان محکم خدا از تجارب آن استفاده کنیم. ملت اریتره بر خود ملزم می داند تا صدای انقلاب اسلامی ایران، در دفاع از ملل مستضعف و تحت سیطره استعمار را به محافل بین‌المللی برساند.

جمهوری اسلامی ایران نیز بر اساس سیاست های اصولی، انسانی و اسلامی خود، همواره از جنبش های اسلامی و از جمله اریتره پشتیبانی کرده است. ایران جزو اولین کشورهایی بود که با اظهار خشنودی از پیروزی ملت اریتره بر ارتش اتیوپی، از نتیجه همه پرسی سال 1991 پشتیبانی نمود و استقلال آن کشور را به رسمیت شناخت.

وزارت امور خارجه جمهوری اسلامی در تاریخ 9/2/1372 با صدور بیانیه ای اعلام کرد: «جمهوری اسلامی ایران با شناسایی استقلال این کشور، امیدوار است مردم اریتره با همکاری و مساعدت جامعه جهانی و حسن هم جواری با کشورهای منطقه بتوانند در امر بازسازی و رشد و توسعه کشور خود موفقیت های شایانی به دست آورند.

البته از میان گروه های مبارز و فعال سیاسی در جنبش اسلامی اریتره، تنها «جبهه آزادی بخش اریتره ـ شورای انقلاب» که در سال 1961 به رهبری «[[احمد محمد ناصر]]»، در قاهره تشکیل شد و اعضای آن همه مسلمان هستند، در تهران دفتر نمایندگی داشت. رهبر این جبهه در دو سفر خود به [[تهران]] با امام خمینی رحمه الله نیز دیدار کرده است. اما در اثر تغییراتی که در موضع‌گیری گروه های سیاسی و مبارز اریتره، نسبت به مسایل فکری و سیاسی به وجود آمد، رابطه آنها با انقلاب اسلامی محدود گشت و دفتر آنها در تهران بسته شد و هم اکنون جمهوری اسلامی، هیچ گونه رابطه ای با اریتره ندارد.

این جبهه، نخستین بار در سال 1961 آشکارا وارد فعالیت‌های سیاسی و نظامی شد. متأسفانه بعد از درگذشت رهبر جبهه، «اواته» در سال 1962، جبهه به خاطر مسایل قومی و مذهبی دچار اختلاف شد. محور این اختلاف ها پیرامون مسلمانان و مسیحیان دور می زد. این اختلاف ها باعث از هم گسیختگی نهضت شد؛ زیرا مسیحیان خواستار پیوستن اریتره به اتیوپی بودند و مسلمانان، استقلال خاک اریتره را می خواستند. در اثر این کشمکش، گروه های سیاسی در سال‌های 1977 ـ 1980 سرگرم نبرد با خود بودند و جنگ بین نیروهای آزادی خواه به شدت ادامه داشت.

در سال 1981 گروه های درگیر با میانجی گری برخی از کشورهای اسلامی، بر سر آتش بس و حل اختلافات از راه مذاکره توافق کردند. در پی این توافق، گروه های سیاسی فعالیت‌های خود را بر دو محور متمرکز نمودند:

1<br>

ـ در صحنه نظامی، که با سر و سامان دادن به وضع جبهه های مقاومت در برابر نیروهای اشغالگر اتیوپی، آنان را در موقعیت بدی قرار دادند.

2 ـ در عرصه سیاسی، در این زمینه بیشترین تلاش جبهه مقاومت برای نزدیکی گروه های سیاسی ـ نظامی به یکدیگر بود. به این منظور در سال 1982 با دعوت [[عربستان]] سعودی، سران احزاب زیر، برای ائتلاف، در جده گرد هم آمدند:

جبهه آزادی بخش مردم اریتره» از شرکت در این گردهم آیی خودداری کرد و دلیل آن هم برتری نیروهای نظامی اش بر دیگران بود. عربستان به عنوان بانی این گردهمایی، دو هدف داشت: «اولاً، رهبران آنها را تحت سلطه داشته باشد و ثانیا؛ از وجود آن گروه ها به عنوان اهرمی در برابر رژیم مارکسیستی اتیوپی استفاده نماید.

در این گردهم آیی که در 23 دسامبر 1982 پایان یافت، گروه های شرکت کننده به توافق هایی در زمینه مسایل سیاسی، نظامی و... دست یافتند، ولی مشکل گروه های سیاسی به طور کلی حل نشد؛ زیرا مشکل اساسی نیروهای آزادی خواه، خطوط فکری بود که توسط افراد نفوذی و وابسته به گروه های سوسیالیستی و مارکسیستی، در جبهه مقاومت راه پیدا کرده بود.

گرایش مارکسیستی به اندازه ای در میان رهبران جبهه آزادی بخش گسترش یافته بود که برخی از احزاب مانند «جبهه آزادی بخش مردم اریتره» که از ناراضیان دیگر گروه ها تشکیل شده بود، به طور رسمی از ایدئولوژی مارکسیسم پیروی می‌کرد. بنابراین انحراف جنبش آزادی بخش اریتره از اصول اولیه و خط اسلام، علت اصلی ناکامی آن به شمار می‌آید.