عبدالسلام بن مشیش: تفاوت میان نسخه‌ها

'''عبدالسلام بن مشیش العالمی''' (۵۵۹ق - ۶۲۶ ق / ۱۱۶۳ - ۱۲۲۸ م) عالم [[صوفی]] بود که در زمان خلافت موحدین می‌زیست.

او در بنی عروس در نزدیکی العرائش در ۷۱ کیلومتری به دنیا آمد. او در مکتبخانه سواد خواندن و نوشتن آموخت، پس [[قرآن کریم]] را حفظ کرد و در آن زمان سن او از دوازده سال نگذشته بود، سپس به طلب علم پرداخت و مانند بقیه اهالی منطقه به زراعت زمین می‌پرداخت و در اداره امرار معاش به دیگران وابسته نبود. با دختر عموی خود یونس ازدواج کرد و از او صاحب چهار پسر شد: [[محمد]]، احمد رکیبات، [[علی]]، عبدالصمد و یک دختر به نام [[فاطمه]].

از شیوخ او در تحصیلات علمی‌اش می‌توان به احمد ملقب به (أقطران) که در روستای ابرج نزدیک باب تازه مدفون است و نیز عبدالرحمن بن [[حسن العطار|حسن عطار]] معروف به الزیات اشاره کرد.

او بسیار رازدار بود و یکی از دعاهایش این بود: «خدایا از تو می‌خواهم که کاستی‌های خلق را به من بفهمانی تا پناهم فقط به تو باشد.» از جمله کارهای علمی او که به واسطه شاگردش ابوالحسن شاذلی به ما رسیده دسته‌ای از روایات است از جمله:

وی خطاب به شاگردش ابوالحسن گفت: به تطهیر از شبهات متعهد باشید که هر چه بیشتر این تعهد رخ دهد پاکتر می‌شوید.

و از پلیدی‌های دنیا تمایل به شهوت است پس هرگاه به شهوات متمایل شدی، با توبه آن رااصلاح خواهی کردو خدا را با تقوا و امانت همراهی کنید.

او و پیروانش را با دلیل، منطق و شواهد دینی در گفتار و عمل به انحراف آگاه ساخت. علی‌رغم این تبیین علمی و عملی کتامی و پیروانش علیه او شروع به توطئه کردند و برای او کمین کرده تا اینکه برای [[وضو]] گرفتن و آماده شدن برای [[نماز]] صبح از خلوت بیرون آمد، پس او را در سال 622 هجری قمری به قتل رساندند<ref>[https://ar.wikipedia.org/wiki/%D8%B9%D8%A8%D8%AF_%D8%A7%D9%84%D8%B3%D9%84%D8%A7%D9%85_%D8%A8%D9%86_%D9%85%D8%B4%D9%8A%D8%B4 عبدالسلام بن مشیش]</ref>.