تابعین: تفاوت میان نسخه‌ها

'''تابعین''' عنوان نسلی از عالمان دینی است که خدمت [[پیامبر اسلام]] صلوات الله علیه نرسیدند، اما [[اصحاب]] آن حضرت را درک کردند. این اصطلاح در حوزه‌های مختلف از علوم اسلامی، از [[حدیث]] و [[علم تاریخ اسلام|تاریخ]] گرفته تا [[فقه]] و [[تفسیر]] اهمیت داشته و بیانگر مرحله‌ای از انتقال و نیز سامان‌دهی علوم اسلامی است. تعبیر تابعین خاستگاه [[قرآن|قرآنی]] دارد، اما مفهوم آن در فرایندی تاریخی شکل گرفته است. در این فرایند، گروهی از مسلمانان نخستین که در قرآن کریم «تابعین به احسان» خوانده شده و مورد ستایش قرار گرفته‌اند، نسل پس از [[صحابه]] دانسته شده و نزد مسلمانان به این تعبیر شهرت یافته‌اند. تعبیر قرآنی تابعین نخست زمینه‌ساز شکل‌گیری صفت منسوب «تابعی» (منسوب به تابعین) شده، و سپس تعبیر تابعین با تسامح، به عنوان جمع تابعی شناخته شده است. تنها در برخی کتاب‌های مربوط به شرح مصطلحات، اشاره شده است که افزون بر تابعی، تابع نیز به عنوان مفرد تابعین شناخته شده است.<ref> دائره المعارف بزرگ اسلامی،  ج 14، مدخل "تابعین" مقاله  احمد پاکتچی </ref>

تابعین جمع تابع یا تابعی و بر‌گرفته از ریشه «ت ـ ب ـ ع» به معنای پیروان است. <ref> لسان العرب،  ج8، ص27؛  المعجم الوسیط ، ص81، «تبع»</ref>.

«تابعین» زمانى به یک اصطلاح تبدیل شد که خداوند در آیه 100 سوره توبه/9مسلمانان را به چند گروه تقسیم و از دسته‌اى از آنان با این وصف یاد کرد. این توصیف قرآنى مربوط به سال نهم هجرى قمری است، زیرا [[سوره توبه]] بنا به نقل ازقتاده و مجاهد، آخرین سوره‌اى است که بر پیامبر‌ اکرم(ص) نازل شده است [۳] و محتواى آن نیز به روشنى بیانگر این نکته است. زیرا بخش نخست آن ناظر به برائت از [[مشرکان]] و بخش دوم آن ناظر به [[غزوه‌ تبوک]] است که هر دو به حوادث سال نهم بازمى‌گردد.. <ref> ابن هشام،  السیرة النبویه،  ج‌2، ص‌516،</ref> 543 <ref>   محمد بن سعد بن منیع بغدادی،  الطبقات الکبری، ج‌2، ص‌128</ref>.از مسائلى که در این سوره بدان پرداخته مى‌شود، بسیج و اعزام نیروهاى نظامى است. در آیات این بخش، از قبایل و شخصیت‌هایى که بر اثر هراس از [[روم]] در این اعزام حاضر نشدند مذمت شده و از مسلمانانى که به اطاعت از پیامبر در غزوه تبوک حضور یافتند، تمجید و به آنان وعده بهشت و سعادت عظیم داده شده است: «وَالسَّابِقُونَ الْأَوَّلُونَ مِنَ الْمُهَاجِرِینَ وَالْأَنْصَارِ وَالَّذِینَ اتَّبَعُوهُمْ بِإِحْسَانٍ رَضِیَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَرَضُوا عَنْهُ وَأَعَدَّ لَهُمْ جَنَّاتٍ تَجْرِی تَحْتَهَا الْأَنْهَارُ خَالِدِینَ فِیهَا أَبَدًا ذَٰلِکَ الْفَوْزُ الْعَظِیمُ». در این آیه تحسین‌ شدگان به دو دسته تقسیم شده‌اند. مسلمانان سابقه‌دار، اعم از مهاجر و انصار: «وَالسَّابِقُونَ الْأَوَّلُونَ مِنَ الْمُهَاجِرِینَ وَالْأَنْصَارِ» و نومسلمانانى که به خوبى از مسلمانان نخست پیروى کرده‌اند: «وَالَّذِینَ اتَّبَعُوهُمْ بِإِحْسَانٍ»و به آن‌ها نیز وعده بهشت داده شده و جزو کسانى قرار گرفته‌اند که سعادت بزرگى نصیب‌شان شده است. روشن است که برخى از تازه مسلمانان، رویه‌اى دیگر در پیش گرفته بودند و دنباله‌رو مسلمانان اولیه نبودند.به نظر مى‌رسد که به مرور زمان مفهوم تابعین گسترده می‌شود تا جز سابقان، شامل همه مسلمانان بشود. طبیعت این گسترش معنایى، به مفهوم دو بعدى تابعان باز مى‌گردد. به لحاظ زمانى تابعین در برابر سابقین قرار مى‌گیرند و معیار تفکیک این دو؛  معیارى زمانى است و معلوم نیست دوره تابعین تا چه زمانى ادامه خواهد یافت.  

تابعین نخستین مفسرانی بودند که پیامبر خدا (ص) را ندیده بودند؛ اما قرآن کریم را برای مردم زمان‌شان تفسیر می‌کردند. تابعین شاگردان صحابه‌اند و معلومات آنان غالباً به صحابه منتهی می‌شود.<ref>شاهرودی‌، عبدالوهاب، ارغنون آسمانی، جستاری در قرآن، عرفان و تفاسیر عرفانی‌، رشت، نشر کتاب مبین‌، چاپ اول، ۱۳۸۳ش، ص۹۹،  .</ref> <ref>شاکر، محمد کاظم، مبانی و روش‌های تفسیری،   قم، نشر مرکز جهانی علوم اسلامی‌ ، چاپ اول، ۱۳۸۲ش،  ص۲۷۴ .</ref> <ref>مروتی‌ سهراب، پژوهشی پیرامون تاریخ تفسیر قرآن، تهران، نشر رمز، چاپ اول، ۱۳۸۱ش،  ص۱۷۶،  .</ref> در دوره تابعین با گسترش دولت اسلامی و حوزه‌های حکومت و هجرت برخی اندیشمندان به نواحی گوناگون سرزمین اسلام، حوزه‌های علوم اسلامی شکل گرفت و پیدایش طبقات مفسران و جریان‌های تفسیری به این عصر می‌پیوندد که مشهورترین آن‌ها مدارس تفسیری [[مکه]]، [[مدینه]] و [[عراق]] می‌باشد و تفسیر که از اولین علوم متداول در حوزه‌های علوم اسلامی است، در این مراکز گسترش یافت..<ref>ذهبی محمدحسین‌،  التفسیر و المفسرون،  ج‌۱، ص۷۷ ۱۲۷،  بیروت،  دار احیاء التراث العربی‌، بی‌تا.</ref>

۲. طول ملازمت با صحابه و برخورداری از قوه‌ی تمیز. <ref> مامقانی عبداللّه،  مقباس الهدایة فی علم الدرایة، ج۳، ص۳۱۱</ref>. <ref> شهید ثانی،  زین‌الدین بن علی،  الرعایة فی علم الدرایة،  ص۳۴۶.</ref>

۳. مهم‌ترین شرط در باره تابعی، دیدار او با صحابی است. ابن صلاح <ref> ابن صلاح تقی‌الدین ، مقدمة ابن الصّلاح فی علوم الحدیث، ص۳۰۲.</ref>   

شرط دیدار را کافی دانسته و [[ابن حَجَر عسقلانی]] <ref>ابن حجر عسقلانی، احمد، نزهة النظر شرح نخبة الفکر، ص۱۱۳.</ref>  همین رأی را اختیار کرده است. برخی نیز چند تن از تابعین را که سماع آن ها از صحابه به اثبات نرسیده است را معرفی کرده‌اند.<ref>سخاوی محمد بن عبدالرحمان، فتح المغیث شرح الفیة الحدیث ج۴، ص۱۴۷۱۴۹.</ref> <ref> خطیب بغدادی احمدبن علی،  الکفایة فی علم الروایة، ص۳۸.</ref>

به عقیده‌ی این افراد، شرط دیدار از روایتی از [[رسول اکرم|رسول اکرم (ص)]] به دست می‌آید که فرمود: «طوبی لِمَن رَآنی و آمن بی، و طوبی لمن رأی مَن رآنی » (خوشا به حال کسی که مرا دیده و به من ایمان آورده است و خوشا به حال آن شخص که شخصی را که مرا دیده؛ دیده باشد.<ref>سخاوی محمد بن عبدالرحمان، فتح المغیث شرح الفیة الحدیث ج۴، ص۱۴۸.</ref> <ref> سیوطی جلال‌الدین،  تدریب الراوی، ج۲، ص۲۰۷.</ref>

به عقیده اهل سنت، تابعین حامل علوم صحابه و مبلّغ دین پس از صحابه، افضل امت به‌شمار می‌روند. <ref> حاکم نیشابوری محمد بن عبدالله ، معرفة علوم الحدیث، چاپ  مصر،  سال 1356 قمری، ص۵۲</ref>استناد ایشان به آیه ۱۰۰ [[سورة توبه]] و به این حدیث [[رسول خدا(ص)]] است: «خَیرُالناسِ قَرْنی ثُمَّ الذینَ یلُونَهُم ثُمَّ الذینَ یلُونَهُم‌؛ بهترین مردم معاصران من هستند، سپس کسانی که پس از آنان می‌آیند و سپس مردمان پس از آنان». <ref> مسلم بن حجاج، صحیح مسلم،  چاپ  استانبول،  سال 1401 قمری، ج۲، ص۱۹۶۲ـ۱۹۶۳</ref>