الغدیر (کتاب): تفاوت میان نسخه‌ها

و می‏ تواند مقتدای عموم مسلمین واقع شود، و همچنین ذرّیه اطهارش را به جهان اسلام معرفی می‏ کند. <ref>مجموعه آثار استاد شهید مطهری (الغدیر و وحدت اسلامی(شش مقاله ))ج۲۵،ص۳۲-با ویرایش جزئی-

</ref>

نویسنده در این جلد، پس از نقل حدیث غدیر، 110 تن از بزرگان صحابه پیامبر(ص) را نام می برد که آن را نقل کرده‌اند و نام تک‌تک آنها را با تکیه بر منابع اهل سنت یاد می‌کند.

مطالب پسین کتاب، درباره مفاد و معنای این حدیث است که برای این امر، نویسنده شبهات برخی از دانشمندان اهل سنت را نقل و بررسی می‌کند و با توجه به قرینه های گوناگون، دلالت این حدیث را روشن می‌کند.

جلد دوم مجموعه الغدیر، به شعرهای مربوط به غدیر می پردازد. نویسنده نخست جایگاه شعر و شاعری در قرآن و سنت را بررسی می‌کند. سپس به بررسی شاعران غدیر در قرن اول هجری می پردازد که بدین منظور از اشعار امیرالمؤمنین(ع)، [[حسان بن ثابت]]، قیس بن سعد بن عباده، [[عمرو بن عاص]]، و محمد بن عبدالله حمیری با اسناد متقن تاریخی یاد می‌کند که در تأیید مفاد و معنای غدیر برای اثبات جانشینی امام علی(ع) قابل استفاده اند.

پس از این افراد، شاعرانی از قرن دوم هجری یاد می‌شوند که درباره غدیر شعر سروده اند: کمیت، سید حمیری، عبدی کوفی؛ و پس از اینها شاعران قرن سوم: ابوتمام طائی، و [[دعبل خزاعی]] یاد می‌شوند.

جلد سوم الغدیر با ادامه شاعران غدیریه‌سرای قرن سوم هجری قمری آغاز می‌شود. سپس به مناسبت به بررسی و نقد برخی از آثار [[مستشرقین]] درباره اسلام می پردازد. و سپس با ذکر ابن رومی و افوه حمانی به ادامه شاعران قرن3 می پردازد. در ادامه بحثی راجع به [[زید شهید]] و دیدگاه شیعه درباره وی، با توجه به شبهات برخی علمای اهل سنت مطرح شده است.

ادامه مباحث این جلد، شاعران غدیریه‌سرای قرن 4ق است: ابن طباطبا اصفهانی، ابن علویه اصفهانی، مفجّع، ابوالقاسم صنوبری، قاضی تنوخی، ابوالقاسم زاهی، ابوفراس حمدانی.

مطالب جلد 4، ادامه ‌غدیریه‌سرایان قرن 4، و پس از آن، شاعران قرن 5 و 6 است. در میان اینان، کسانی چون ابوالفتح کشاجم، صاحب بن عباد، [[شریف رضی]]، [[شریف مرتضی]]، ابوالعلاء معرّی، و خطیب خوارزمی دیده می‌شوند.

جلد پنجم، ادامه غدیریه‌سرایان قرن 6 و 7ق است. مطالب دیگری که در این جلد مطرح شده‌اند از این قرار است:

نویسنده در همه این مباحث با تکیه بر منابع اهل سنت، تهمتهایی را که برخی از علمای اهل سنت بر شیعه وارد کرده‌اند پاسخ داده است.

این جلد حاوی غدیریه‌سرایان قرن 8ق است که از جمله آنها امام شیبانی شافعی، شمس الدین مالکی و علاءالدین حلی است. دیگر موضوع مطرح شده در این جلد، دانش [[عمر بن خطاب]] و اشتباهای وی در قضاوت است که این بحث طبق منابع اهل سنت، به تفصیل مطرح شده است که در خلال همین مطالب نهی عمر از متعتین (متعه [[حج]] و متعه زنان) نیز مورد بحث قرار گرفته است.

جلد هفتم با غدیریه سرایان قرن 9 آغاز می‌شود و سپس به مبالغه هایی می پردازد که درباره فضائل [[ابوبکر]] شده است که در خلال این مباحث به دانش و آگاهی دینی وی و نیز مباحث پیرامون فدک پرداخته می‌شود.

بحث پایانی این جلد، [[ایمان]] [[ابوطالب]] است که نویسنده برای این ادعای خویش مستنداتی گوناگون شامل اشعار، سایر گفته ها، کارهای ابوطالب و احادیثی از [[معصومین]] را یاد می‌کند.

آغاز این جلد، با ادامه بحث از ایمان ابوطالب است که برخی از شبهاتی را که با استناد به برخی [[آیات قرآن]] مطرح شده است بررسی و پاسخ داده می‌شود و بحث با [[حدیث ضحضاح]] ادامه می یابد.

ادامه مطالب این جلد، بحث از مبالغه هایی است که در مورد فضائل ابوبکر صورت گرفته است و پس از آن به مبالغه های صورت گرفته درباره عمر پرداخته می‌شود. بحث بعدی کتاب بررسی مبالغه های راجع به [[عثمان]] است که در خلال این مباحث، دانش وی، بذل و بخششهای وی از [[بیت المال]] و سرانجام [[تبعید]] [[ابوذر]] به ربذه در زمان عثمان بررسی می‌شود.

مباحث این جلد، ادامه بررسی فضائل عثمان و برخوردهای ناگوار وی با [[ابن مسعود]]، [[عمار]]، تبعید نیکان کوفه به شام است. سخنان و آراء برخی از صحابه پیامبر(ص) درباره عثمان و داستان کشته شدن وی از دیگر مباحث این کتاب است.

ادامه مبالغه های صورت گرفته درباره فضائل خلفای سه گانه، مطالب آغازین جلد 10 الغدیر است. ادامه بحث، راجع به ابن عمر و کارهای ناروای اوست که به همین مناسبت، بحث بیعت با [[یزید]] طرح می‌شود.

فضائل غلوشده درباره معاویه و ذکر خطاها، بدعتها، جنایتها و دیگر کارهای ناگوار وی از جمله جنگ با امیرالمؤمنین علی (ع) و [[ماجرای حکمیت]]، از دیگر مطالب این جلد است.

این جلد با بررسی رفتار معاویه با [[امام حسن مجتبی(ع)]] آغاز می‌شود و با برخوردهای معاویه با [[شیعیان]] [[امیرالمؤمنین(ع)]] و جنایاتی که وی نسبت به [[حجر بن عدی]] و یارانش رواداشت ادامه می یابد. پس از این، فضائل دروغین معاویه مورد بررسی و نقد قرار نمی‌گیرد و به همین مناسبت غلوّها و داستانهای خرافی ساخته شده در فضائل برخی اشخاص یاد می‌شود.