ابوحمزه ثمالی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''ثابت بن دینار''' معروف به ابوحمزه ثمالی یکى از بزرگان [[کوفه]] و از چهره‌هاى معروف از [[اصحاب]] [[امام سجاد(ع)]] بود. او استاد علم [[حديث|حدیث]] و [[فقه]] و [[تفسير|تفسیر]] یود و معارف [[اهل بيت (ع)|اهل بیت (ع)]] را به [[شیعیان]] می‌آموخت. او دعای پر فضیلتی را از [[امام سجاد(ع)]] آموخت و [[روایت]] کرد که در سحرهای [[ماه رمضان]] خوانده می‌شود و به [[دعای ابوحمزه]] شهرت یافته است.  

آل مُهَلَّب او را از موالی خود مى‌دانستند اما نجاشی این ادعا را رد کرده است.

ابوحمزه ثمالی برای اولین بار امام سجاد (ع) را هنگامی که ایشان از [[مدینه]] به [[کوفه]] سفر کردند ملاقات کردند و شیفته و علاقه‌مند ایشان شدند. پس از [[نماز]] خواندن وی در [[مسجد کوفه]]، از او پرسیدم برای چه اینجا آمدی؟ حضرت فرمودند: برای نماز خواندن؛ اگر مردم مى‌دانستند نماز خواندن در مسجد کوفه چه فضیلتی دارد، مثل کودکان چهار دست و پا به سوی آن می‌شتافتند. سپس با هم به زیارت قبر [[امیرالمومنان]] [[علی(ع)]] رفتند. در راه از خرمن معارف [[امام سجاد]] بهره برد.

ابوحمزه در اثر مناجات‌هاى عارفانه، عبادت‌هاى عاشقانه، نغمه‌هاى شبانه، اطاعت خالق یگانه و شاگردى مکتب [[ائمه (ع)]] صاحب کرامت شد.

ابوحمزه ثمالى در اثر زحمات طاقت فرسا و فعالیت‌هاى شبانه روزى در کسب علم و حکمت، به مرحله‌اى رسید که به عنوان استاد علم حدیث و فقه و تفسیر، بر کرسى تدریس تکیه زد و معارف [[اهل بيت (ع)|اهل بیت (ع)]] را به شیعیان آموخت.

ابوحمزه ثمالی بیشتر وقت خود را به عبادت و تدریس علوم اسلامی ‌‌می‌گذراند. او از کسب فیوضات معنوى و تربیتى از محضر ائمه (ع) به ویژه [[امام زین العابدین (ع)]] غافل نبود. از سند دعاى معروف به «ابوحمزه ثمالى» معلوم می‌شود که ابوحمزه در آن شب‌هاى نورانى همدم، همراز و نوکر محضر پیشواى چهارم امام سجاد (ع) بود.

وی در این رابطه می‌گوید: امام سجاد (ع) شب‌هاى ماه مبارک رمضان تا سحر مشغول به نماز بود. و زمانی که وقت سحر می‌شد دعای ابوحمزه را می‌خواندند: «إِلٰهِى لَاتُؤَدِّبْنِى بِعُقُوبَتِکَ، وَلَا تَمْکُرْ بِى فِى حِیلَتِکَ، مِنْ أَیْنَ لِىَ الْخَیْرُ یَا رَبِّ وَلَا یُوجَدُ إِلّا مِنْ عِنْدِکَ ...».

دعاى ابوحمزه طولانى و برابر با دو جزء [[قرآن کریم]] است. فرازهاى آخر دعا با این مضامین عرفانى به پایان می‌‌رسد: «...اللّٰهُمَّ إِنِّى أَسْأَلُکَ إِیماناً تُباشِرُ بِهِ قَلْبِى، وَیَقِیناً صادِقاً حَتَّىٰ أَعْلَمَ أَنَّهُ لَنْ یُصِیبَنِى إِلّا مَا کَتَبْتَ لِى، وَرَضِّنِى مِنَ الْعَیْشِ بِمَا قَسَمْتَ لِى، یَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ».