راوندیه: تفاوت میان نسخه‌ها

'''رواندیه''' پیرو عبداللّه راوندی بودند و البته با [[ابن راوندى|ابن راوندی]] متکلّم مشهور ارتباطی ندارند. بیشتر این فرقه از [[غلاة (فرقه)|غلاة]] و اهل خراسان بودند. بعضی ایشان را پیرو ابوالحسین احمد بن یحیی راوندی و به قولی یاران عبداللّه بن حرب کندی کوفی راوندی از مردم خراسان که به «[[تناسخ]] ارواح» معتقد بود، دانسته‌‏اند. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 200</ref>

این فرقه از فرق شیعه عباسی هستند که می‏‌گفتند پیامبر پس از خود عمویش عباس بن عبدالمطلب را به امامت منصوص کرد.

همچنین منصور را خدای خود خطاب می‏‌کردند و فرماندار مکّه را مظهر جبرائیل و فرمانده نگهبانان خلیفه را محل تجلی روح حضرت آدم می‌‏پنداشتند.

طبری می‌‏نویسد: راوندیان تصوّر می‌‏کردند که عثمان بن نهیک مظهر آدم و هثیم بن معاویه، مظهر جبرائیل بودند.

راوندیان، ظاهرا آراء «مزدک» را درباره اشتراک زنان قبول داشتند. آنان درباره خود معتقد بودند که دارای نیروی اعجازآمیز می‏‌باشند و بعضی از ایشان از روی حماقت خود را از جاهای بلند پرتاب کرده قطعه ‏قطعه می‏‌شدند.  

به قول نوبختی در زمانی که راوندیان به الوهیت منصور معتقد بودند و می‌‏گفتند او پروردگار ما است بدان‌سان که پیامبران و فرستادگان خود را به دست هر یک از آفریدگان خویش خواسته کشته است و ما را نیز شهید خواهد کرد، چنان که بعضی را به فرو ریختن خانه بر سر ایشان و عدّه‏‌ای را در آب و گروهی را در چنگال درندگان و شماری را به مرگ ناگهانی و علت‌های دیگر میرانده است و کسی را یارای پرسش و اعتراض بروی نیست. نوبختی اضافه می‌کند که ابوهاشم عبداللّه بن محمد بن حنفیه وصیت کرد که پس از وی محمد بن علی بن عبداللّه بن عباس جانشین او شود، گویند محمد بن علی امام و خداوند ارجمند والا و دانای بر هر چیز است و هر کسی او را بشناسد هر کاری می‌تواند انجام دهد و این غلاة و گزافه‌‏گویان، راوندیه نام دارند.

نوشته‌اند که منصور خلیفه عباسی برخورد خوبی با راوندیان نداشت و نه تنها به احترام و طاعت آنها اعتنایی نکرد، بلکه حتی دویست تن از برگزیدگان آن‌ها را به زندان انداخت. این حادثه باعث شد تا منصور از چشم ایشان بیفتد و دیگر او را خدا ندانند، بلکه او را خلیفه‌‏ای غاصب به حساب آورند. بنابراین برای قتل منصور نیرنگی به کار بردند و با تابوتی خالی در مسیر زندان حرکت کردند و برای این که کسی از مقصود آن‌ها با خبر نشود وانمود کردند که مرده‌‏ای را برای تدفین به گورستان می‌‏برند، همین که به زندان رسیدند، درها را شکستند و بزرگان خود را آزاد کردند و در ادامه به کاخ خلیفه حمله کردند و اگر معن بن زائده شیبانی به یاری خلیفه نمی‏‌شتافت، منصور در آن میان کشته می‌‏شد.