حامد الزقم: تفاوت میان نسخه‌ها

استاد ارجمند حاج حمید بدر السید الزقم.. از برادران نسل اول این گروه خجسته در سال 1925 شمسی در روستای باهوت مرکز نابارواح از توابع دکهلیه دیده به جهان گشود.

در سال 1950، شیخ حامد به اخوان المسلمین پیوست تا پرچم دعوت را به عنوان سرباز جنبش حمل کند.

    «فعالیت بسیار گسترده اخوان المسلمین وجود داشت که به چشم اشتباه نمی شود و برکات و ثمرات این فعالیت همه را فرا گرفت. برادر همسر محی الدین فارس، دانشجوی مؤسسه منصوره ازهاری، از من دعوت کرد تا در یک جلسه هفتگی شرکت کنم، به برادران دکاهلیه در منصوره در روز چهارشنبه، و برگزار کننده این جلسات هفتگی پروفسور صلاح الشربینی بود.

    این مرد «صلاح الشربینی» مردی است که خود را به خدا فروخته است، او را همیشه در کار وکالت، فعال، خستگی ناپذیر و خستگی ناپذیر می بینید و پس از گفتگو با من، دلیل پیوستن من به گروه بود. استاد محمد العدوی و شیخ محمود ابوریا و بسیاری دیگر که بر من تأثیر گذاشتند، از جمله اساتید این جلسه هفتگی بودند.

    بعد از ورود به گروه، سبک زندگی من کاملاً تغییر کرد، مثلاً قبل از اینکه با اخوان آشنا شویم، حتی اگر یک بیست پوندی هم می دادند، نمی توانستیم شب بیرون برویم. هوا تاریک بود و به جز تعدادی لامپ در جلوی برخی از خانه ها که صاحبان خانه نصب کرده بودند، روشنایی خیابان وجود نداشت.

    اما بعد از آشنایی با اخوان قضیه کاملاً فرق می کرد، ما قبل از نماز صبح در تاریکی بیرون می رفتیم تا مردم را بیدار کنیم، ندا می دادیم و می گفتیم: ای قوم ما دعای خدا را مستجاب کنید، نماز بهتر است. از خواب

    بعد از نماز فجر در جماعت جلسه گذاشتیم.. بعد تمرینات نظامی خیلی ساده انجام می دهیم، بعد هر برادر بعد از آن به خانه اش برمی گردد.

    من همچنین عضوی از پیشاهنگان اخوان بودم که تأثیر مهم آن بر خود فرد اخوان و بر جامعه اطراف او پنهان نبود، همچنین سیستم گردان ها، سفرها و سایر فعالیت های اخوان وجود داشت.

    من در سال 54 دستگیر نشدم، اما به دلیل شرایطی که جماعت داشت، حاجی عبدالفتاح عبدا اسماعیل دست به کار شد تا ما را بیدار کند. من او را از راه تجارت می شناختم، او مثل من یک تاجر غلات است، آن زمان. او اغلب در خانه من به ملاقات من می آمد، بنابراین رابطه ما بسیار محکم بود و رابطه خوبی بود، همه محبت و برادری را دارد، بنابراین ما با هم به پورت سعید، اسکندریه و کشورهای دیگر سفر می کردیم تا اخوان را ملاقات کنیم. برای بیدار کردن روح ها و جمع آوری مهاجران اخوان در آنجا.

    همانا حاج عبدالفتاح در این امر بسیار موفق بود، برادر عبدالفتاح را بدون اغراق می دیدم که خود را به خدای متعال می فروشد.

    آمدند و مرا از خانه روستایم بردند، سپس به زندان منصوره منتقل کردند و بعد از آن به زندان نظامی مصر، دو سال را در آنجا گذراندم. به بسیاری از زندان ها، در بسیاری از جاها، عذاب های زیادی را دیدیم، مخصوصاً در زندان نظامی، یکی از پاهایم به شدت کتک خورده بود و مراقبت پزشکی نداشتم و اگر لطف خدا نبود، تقریباً با قطع عضو آن را از دست دادم. وقتی یکی از سربازانی که تجربه پرستاری دارد، او را معالجه می کند و قسم می خورم که به کسی نگویم تا او را شکنجه ندهند و هنوز اثرش روی پاهایم مشخص است.»