ابراهیم بن احمد بن محمد طبری: تفاوت میان نسخه‌ها

|[[دین]] و [[مذهب]]

'''اَحمد بن مُحمّد طَبَری''' از علمای علم نحو [[بغداد]] در قرن چهارم قمری بود. او نزد [[ابو منذر]]، [[نُصَیر بن یوسف]] و [[هاشم‌ بن عبدالعزیز]] شاگردی کرد. در [[علم حدیث]] و قرائت مهارت داشت و شاگردانی را در این دو علم تربیت کرد. آراء او در قرائت در [[کتاب تحبیر التیسیر]] آمده است.  

ابراهیم بن احمد بن محمد طبری، (324- 393ق)

ابواسحاق مقری طبری معروف به تیزون. [[فقیه]]، [[قاری قرآن]]، ادیب و [[محدث]] شیعی كه به ظاهر [[مذهب مالكی]] را اظهار می‏كرده است. وی در [[بغداد]] به سال 324هجری دیده به جهان گشود از لقب «طبری» كه به او و پدرش نسبت داده می‏شود بر می‏‌آید كه وی اصالتاً ایرانی و اهل [[طبرستان]] بوده است، اما هیچگاه در آنجا اقامت نداشته است. وی در بغداد پرورش یافت و در محله [[شیعه]] ‏نشین «كرخ» سكونت داشت. در آنجا نزد اساتید عصر خود به استماع حدیث پرداخت و به تدریج در [[فقه]] نیز تبحر یافت.  

در بغداد با [[عبدالله بن حسین بن محمد فارسی]] هم‏بحث بود و با هم در گزارش [[كتاب مقاتل الطالبیین]] مشاركت داشتند. وی همچنین از مصاحبان [[ابوعمرو زاهد مطرز]](م345ق) معروف به [[غلام ثعلب]] بود و نزد او دانش فراوانی آموخته است. پدرش [[احمد بن محمد طبری]] از راویان [[حدیث]] و استاد [[تلعكبری]](م385ق) در بغداد بود كه در قرائت قرآن نیز دستی توانا داشت. وی علم قرائت و بخشی از فنون ضبط [[احادیث]] را از پدرش فرا گرفته است. وی با اینكه خود در علم قرائت زبانزد دیگران بود اما نزد قاری معروف [[ابوبكر احمدبن علی بن یزداد]] احتراماً هفت جزء قرآن را فرا گرفت و وی را بر خود مقدم می‏داشت. از اساتید معروف او [[ابوالفرج اصفهانی]](م356ق) است.

از شاگردان او می‏توان [[ابوعبدالله علوی شجری]] صاحب [[كتاب التعازی]] و [[ابوالحسن محمد بن حسین بن موسی]] معروف به [[سید رضی]](م406ق) را نام برد. سید رضی در سنین كودكی [[قرائت قرآن]] را نزد او فرا گرفته است. همچنین [[محمدبن جریر بن رستم طبری شیعی]] كه خود معاصر [[شیخ طوسی]](م460ق) و [[نجاشی]](م450ق) بوده، [[احادیث]] و گزارشات فراوانی در [[كتاب دلائل الامامه]] از او نقل كرده است.

از تألیفات او [[كتاب المناقب]] است كه در فضیلت [[امیرالمؤمنین]] و [[اهل‏‌بیت]] نوشته شده است.

وی به دلیل آشنایی‏اش با [[فقه شیعه]] و [[اهل‏ سنت]]. مدتی مقام قضاوت داشته است اما در هیچ‏یك از منابع، روشن نیست كه در كجا و چه سالی مشغول قضاوت بوده است. به گفته [[خطیب بغدادی]] وی <big>شیخ الشهود</big> بغداد در حوزه قضاوت بوده است. یعنی قاضیانی كه تازه وارد بغداد می‌‏شدند و نسبت به اوضاع شهر و مردم آن ناآشنا بودند، از او به خاطر عدالت و راستگویی‏اش استفسار می‏كردند و سخن او را به عنوان «شاهد» در دادگاه حجت می‏دانستند. به گفته معاصر او [[ابوالقاسم تنوخی كبیر]](م342ق) وی همچنین در شهرهای: [[بصره]]، آبله، واسط، [[اهواز]]، عسكر مكرم، [[شوشتر]]، [[كوفه]]، [[مكه]] و [[مدینه]] نیز شناخته شده بود و از شاهدان دادگاه بوده است، از این‏رو وی را «شیخ الشهود» لقب داده‏اند.

# تاریخ بغداد، ج5ص81 شماره 2443، و ج6صص16 و19 شماره 3047 و3053؛  

# تذكره الحفاظ، ج3ص1026؛  

# طبقات اعلام الشیعه، ج1ص1؛  

# مشایخ الثقات،  

# عرفانیان، ص37.

[[رده:عالمان شیعه]]

[[رده:محدثان شیعه]]