ابوطیب رازی: تفاوت میان نسخه‌ها

ابوطيب رازي، (000 – حدود 350ق) متكلم، فقيه و محدث شيعي. نام او در منابع به چشم نمي‏خورد و تنها از روي كنيه‏اش شناسايي مي‏شود. ولادت و زادگاه او روشن نيست. وفات او در اواسط سده چهارم(حدود 350ق) اتفاق افتاد زيرا شاگرد او در 358هجري درگذشت، از اين‌رو درنظر گرفتن مرگ او در اواسط سده چهارم بعيد به نظر نمي‌رسد. وي به دليل اينكه مدت زيادي در «ري» اقامت داشت و به همين سبب شهرت او «رازي» است، محتمل است محل وفات او نيز در ري بوده باشد. از دوران كودكي و محل پرورش او اطلاعي نداريم. بخشي از حيات علمي او در بغداد سپري شد ولي روشن نيست در آنجا نزد چه كسي درس خوانده است. از شاگردان معروف او «ابومحمد حسن بن حمزه طبري»(م358ق) است كه صاحبنظران به دليل حسن سابقه‏ي شاگردش، وي را نيز قابل اعتماد معرفي نموده‏اند. وي متكلمي چيره‏دست بود. اعتقادات كلامي او برخاسته از مذهب «مرجئه» بود كه قائل به اصالت عقيده و كافي بودن ايمان قلبي هستند. از كساني كه با وي هم‏روزگار بوده‏اند مي‏توان «محمد بن علي عبدكي» معروف به «ابن عبدك جرجاني»(م.ب360ق) و «ابومنصور صرام»(م.ح350ق) را نام برد كه در مباحث كلامي با وي مخالفت كرده و به مذهب «وعيد»(خلود در آتش و عقاب ابدي صاحبان گناهان كبيره) گرايش داشتند. وي كتاب‏هاي زيادي در باب امامت، فقه و حديث تأليف نمود كه اكنون نام و نشاني از آنها نيست. همچنين كتابي با عنوان «زياره الامام الرضا(ع)» در باره فضيلت و معجزات آن امام نوشته كه به دويست ورقه مي‏رسيد.