ابوطیب رازی: تفاوت میان نسخه‌ها

ابوطیب رازی، متكلم، فقیه و محدث شیعی. نام او در منابع به چشم نمی‏‌خورد و تنها از روی كنیه‌‏اش شناسایی می‏‌شود. ولادت و زادگاه او روشن نیست. وفات او در اواسط سده چهارم(حدود 350ق) اتفاق افتاد زیرا شاگرد او در 358هجری درگذشت، از این‌رو درنظر گرفتن مرگ او در اواسط سده چهارم بعید به نظر نمی‌رسد. وی به دلیل اینكه مدت زیادی در «ری» اقامت داشت و به همین سبب شهرت او «رازی» است، محتمل است محل وفات او نیز در ری بوده باشد. از دوران كودكی و محل پرورش او اطلاعی نداریم. بخشی از حیات علمی او در بغداد سپری شد ولی روشن نیست در آنجا نزد چه كسی درس خوانده است. از شاگردان معروف او «ابومحمد حسن بن حمزه طبری»(م358ق) است كه صاحب‌نظران به دلیل حسن سابقه‏‌ی شاگردش، وی را نیز قابل اعتماد معرفی نموده‏‌اند. وی متكلمی چیره ‏دست بود.اعتقادات كلامی او برخاسته از مذهب «مرجئه» بود كه قائل به اصالت عقیده و كافی بودن ایمان قلبی هستند. متكلم از كسانی كه با وی هم ‏روزگار بوده‏‌اند می‏‌توان «محمد بن علی عبدكی» معروف به «ابن عبدك جرجانی»(م.ب360ق) و «ابومنصور صرام»(م.ح350ق) را نام برد كه در مباحث كلامی با وی مخالفت كرده و به مذهب «وعید»(خلود در آتش و عقاب ابدی صاحبان گناهان كبیره) گرایش داشتند. وی كتاب‏های زیادی در باب امامت، فقه و حدیث تألیف نمود كه اكنون نام و نشانی از آنها نیست. همچنین كتابی با عنوان «زیاره الامام الرضاعلیه السلام» در باره فضیلت و معجزات آن امام نوشته كه به دویست ورقه می‏‌رسید.