احمد بن ادریس بن احمد اشعری قمی: تفاوت میان نسخه‌ها

احمد بن ادريس بن احمد اشعري قمي، (000 – 306ق) ابوعلي. از فقهاء اماميه و از اصحاب امام عسگري(ع). از سال تولد او اطلاعي در دست نيست اما وفات او در سال 306 هجري در مسير مكه در يكي از منزل‏هاي طريق كوفه به سوي مكه به نام «قرعاء» روي داده و در همانجا دفن شده است. از محيط خانواده و محل پرورش او چيزي در منابع ذكر نشده است، اما از آنجا كه جد او «احمد بن حمزه اشعري» از راويان معتبر شيعه است، محتمل است كه وي حيات علمي خود را نزد او شروع كرده باشد. در منابع رجالي از او به عنوان «ثقه»، «كثيرالحديث» و «صحيح الروايه» تجليل شده است. همچنين در منابع اهل سنت از او به عنوان «فاضل» و «بزرگ مصنفين رافضه» نام برده شده است. اين مطلب، نشان مي‏دهد كه وي از بزرگان زمان خود بوده است. مرحوم مجلسي بزرگ(م1070ق) در كتاب «طبقات الرواه» نام وي را در رأس طبقه پنجم از طبقات دوازده‏گانه رجال خود، ذكر كرده است. وي با اينكه احاديث زيادي نقل كرده، اما حديثي به طور مستقيم از ائمه(ع) نشنيده است. اساتيد او بسيار هستند كه از جمله آنها «ابراهيم بن هاشم»، «احمدبن اسحاق»، «حسن بن علي كوفي» و «احمدبن محمدبن عيسي» مي‏باشند. از جمله شاگردان معروف او «ابراهيم بن محمدبن عباس»، «محمدبن يعقوب كليني»، «ابوغالب زراري»، «احمدبن علي رازي» و «ابوعبدالله حسين بن علي بن سفيان بزوفري» هستند. همچنين فرزند او «حسن بن احمد بن ادريس»(م.ح345ق) از عالمان حديث و استاد «شيخ صدوق» بوده است و فرزند ديگرش «حسين بن احمد بن ادريس» يكي ديگر از شاگردان اوست كه خود استاد «تلعكبري» و «شيخ صدوق» بوده است. آثار متعددي كه وي از خود به جاي گذاشته حدود 30 كتاب است كه عمدتاً در موضوع فقه است، از اين‏رو تخصص عمده او در علم فقه بوده است. مهم‏ترين و بزرگ‏ترين اثر او «كتاب النوادر» است كه تازه‏هاي حديثي و فقهي را در آن ذكر كرده است.