احمد بن ادریس بن احمد اشعری قمی: تفاوت میان نسخه‌ها

احمد بن ادریس بن احمد اشعری قمی، (000 – 306ق) ابوعلی. از فقهاء امامیه و از اصحاب امام عسگری(ع). از سال تولد او اطلاعی در دست نیست اما وفات او در سال 306 هجری در مسیر مكه در یكی از منزل‏‌های طریق كوفه به سوی مكه به نام «قرعاء» روی داده و در همانجا دفن شده است. از محیط خانواده و محل پرورش او چیزی در منابع ذكر نشده است، اما از آنجا كه جد او «احمد بن حمزه اشعری» از راویان معتبر شیعه است، محتمل است كه وی حیات علمی خود را نزد او شروع كرده باشد. در منابع رجالی از او به عنوان «ثقه»، «كثیرالحدیث» و «صحیح الروایه» تجلیل شده است. همچنین در منابع اهل سنت از او به عنوان «فاضل» و «بزرگ مصنفین رافضه» نام برده شده است. این مطلب، نشان می‏دهد كه وی از بزرگان زمان خود بوده است. مرحوم مجلسی بزرگ(م1070ق) در كتاب «طبقات الرواه» نام وی را در رأس طبقه پنجم از طبقات دوازده‌‏گانه رجال خود، ذكر كرده است. وی با اینكه احادیث زیادی نقل كرده، اما حدیثی به طور مستقیم از ائمه(ع) نشنیده است. اساتید او بسیار هستند كه از جمله آنها «ابراهیم بن هاشم»، «احمدبن اسحاق»، «حسن بن علی كوفی» و «احمدبن محمدبن عیسی» می‌‏باشند. از جمله شاگردان معروف او «ابراهیم بن محمدبن عباس»، «محمدبن یعقوب كلینی»، «ابوغالب زراری»، «احمدبن علی رازی» و «ابوعبدالله حسین بن علی بن سفیان بزوفری» هستند. همچنین فرزند او «حسن بن احمد بن ادریس»(م.ح345ق) از عالمان حدیث و استاد «شیخ صدوق» بوده است و فرزند دیگرش «حسین بن احمد بن ادریس» یكی دیگر از شاگردان اوست كه خود استاد «تلعكبری» و «شیخ صدوق» بوده است. آثار متعددی كه وی از خود به جای گذاشته حدود 30 كتاب است كه عمدتاً در موضوع فقه است، از این‏‌رو تخصص عمده او در علم فقه بوده است. مهم‏ترین و بزرگ‏ترین اثر او «كتاب النوادر» است كه تازه‌‏های حدیثی و فقهی را در آن ذكر كرده است.