احمد بن عباس نجاشی صیرفی: تفاوت میان نسخه‌ها

احمد بن عباس نجاشي صيرفي، (حدود 294 – حدود 375ق) ابويعقوب. معروف به «ابن طيالسي». محدث شيعي. وي تقريباً در اواخر سده سوم و احتمالاً در كوفه به دنيا آمد و در نيمه دوم سده چهارم(پيش از 385ق) در بغداد وفات يافته است. نسب او به «ابو سمال سمعان بن هبيره» مي‏رسد كه خانداني بزرگ در كوفه و از ديرباز معروف به تشيع بودند. وي در بغداد سكونت داشت و منزل او در محله «درب البقر» قرار داشت و چنانكه مامقاني گفته، از لقب «صيرفي» بر مي‏آيد كه به كار صرافي دراهم اشتغال داشته است. شهرت او به «ابن طيالسي» شايد از آن جهت است كه «طيلسان» واژه‏اي عجمي و برگردانيده «تالشان» است و براي اينكه وي را در مقام تحقير و سرزنش، از اصالت عربي دور سازند با اين اسم از او ياد مي‏كرده‏اند. اين احتمال نيز وجود دارد كه وي در تجارت نوعي پارچه به نام «طيلسان» دست داشته است كه اين احتمال با شغل صرافي او بيشتر تناسب دارد. فرزند او «علي بن احمد بن عباس»(م.ح415ق) از شاگردان شيخ صدوق بوده است و نوه او «احمد بن علي بن احمد بن عباس» معروف به «ابوالعباس نجاشي»(م450ق) از پيشوايان اماميه و صاحب كتاب رجال است. وي در بغداد از جمله اساتيدي بود كه ديگران براي استماع حديث نزد او جلوس مي‏نمودند. «تلعكبري»(م385ق) در 335هجري از او حديث شنيده و اجازه نقل احاديثش را از وي دريافت كرده است. اين گزارش حاكي از آن است كه وي در ايام ميان‏سالي به اين درجه از علم رسيده بود. چنانكه اجازه تلعكبري از او نيز مي‏تواند دليل بر صحت اخبار و احاديث او بوده باشد.  وي از جمله كساني است كه متن كامل دعاهاي «صحيفه سجاديه» را روايت كرده است. در منابع رجالي گزارش دقيقي در باره اساتيد و شاگردان او ذكر نشده است. به گفته مامقاني از شاگردان او جز تلعكبري، مي‏توان «ابراهيم بن هاشم»(م.ح275ق) را نام برد. همچنين در همين منبع «هشام بن حكم» از استادان او معرفي شده است. نوه او نجاشي نيز به دليل اينكه وي داراي اثر تأليفي نبوده است، شرح‏حال او را در رجال خود نياورده است.