ابوالقاسم نصر آبادی
| نام | أَبُو الْقَاسِم إِبْرَاهِیم بن مُحَمَّد بن أحمد بن محمویه الخراسانی النصرآبادی النیشابوری |
|---|---|
| نامهای دیگر | أبوالقاسم النصرآبادی |
| درگذشت | 367ق |
أَبُوالْقَاسِم إِبْرَاهِیم بن مُحَمَّد بن أحمد بن محمویه الخراسانی النصرآبادی النیشابوری از علمای بزرگ متصوفه اهل سنت در قرن چهارم هجری است. او در علوم گوناگون شهره بود علومی‌مانند: سیره و تاریخ، تصوف و حدیث. ابوعبدالرحمن سلمی درمورد او چنین می‌گوید: شیخ خراسان در زمان خود بود و یکی از برجستگان از نظر علم و مقام در زمان خود بود[۱]. ذهبی می‌گوید او امام، محدث برجسته، واعظ و شیخ صوفیه بود. حکیم نیشابوری وی را چنین توصیف می‌کند: "او زبان اهل حقیقت در زمان خود و صاحب احوالات عرفانی بود[۲]."
حیات
منشأ، تولد و تربیت او در محلی در نیشابور به نام "نصر آباد" بود. او با ابوبکر شبلی، ابوعلی رودباری، ابومحمد المرطئش و سایر شیوخ هم‌نشینی داشت. وی در نیشاپور اقامت داشت، سپس در پایان عمر به قصد مکه در سال 336 هجری به حج مشرف شد. وی در محراب مجاور مسجد‌الحرام زندگی و عبادت می‌کرد و در ذی الحجه سال 367 هجری قمری در آنجا درگذشت و در کنار فضیل بن عیاذ به خاک سپرده شد.
مشایخ
او از افراد زیادی در خراسان، شام، عراق، حجاز و مصر نقل روایت کرده که از آن میان می‌توان به: أبا العباس السراج ابن خزیمة، أحمد بن عبدالوارث العسال، یحیی بن صاعد مکحولاً البیروتی و ابن جوصا اشاره کرد.
شاگردان
حکیم نیشابوری، ابوعبدالرحمن سلمی، أبو حازم العبدوی، أبوالعلاء محمد بن علی الواسطی و أبو علی الدقاق را می‌توان نام برد.
گفتار
منشا تصوف همراهی با کتاب و سنت و ترک هوا و هوس نفسانی است و رعایت حرمت بزرگان و تحمل رنج‌هایی که از مدم بر سالک عارض می‌شود و حسن معاشرت با دوستان و خدمت کردن به آنها و اخلاق نیک را سرلوحه قراردادن و مداومت بر اوراد و اذکار و ترک مباهات و هیچ کس در این راه منحرف نمی‌شود مگر از ابتدا مفاسد و رزائلی را داشته که مفاسد ابتدایی در انتها و سرانجام کار موثر است [۳].
پانویس
- ↑ طبقات الصوفیة، أبو عبدالرحمن السلمی[؟]، ص362-365، دار الکتب العلمیة، ط2003
- ↑ سیر أعلام النبلاء، الذهبی، ج16، ص263-267
- ↑ أبوالقاسم النصرآباذی