عبدالله الشبراوی
عبدالله الشبراوی یا ابومحمد جمال‌الدین عبدالله بن محمد بن عامر بن شرف الدین الشبراوی الشافعی (متولد سال 1091 هجری قمری (گفته شد 1092 ق / 1681 م)) و درگذشت 6 ذی الحجه 1171 ق / 1758 م) فقیه شافعی مصری است. وی هفتمین رئیس جامع الازهر است [۱].
تحصیلات واساتید
الشبراوی شاگرد شیخ محمد بن عبدالله الخرشی بود و در کمتر از ده سالگی مجوز خود را دریافت کرد و از معلمانش شیخ حسن البدری بود که یکی از شاعران برجسته زمان خود بود و الشبراوی با آموختن علم حدیث تحت تأثیر ادبیات او قرار گرفت. از شیوخ شبروی می‌توان به الشیخ شهاب‌الدین أحمد بن محمد الثحلی الشافعی المکی، الشیخ خلیل بن إبراهیم اللقانی، الشیخ محمد بن عبدالرازق الزرقانی، الشیخ أحمد النفراوی، الشیخ عبدالله بن سالم البصری، الشیخ صالح بن حسن البهوی و الشیخ شمس الدین الشرنبلالی.
شاگردان
از برجسته‌ترین شاگردان الشبراوی الشیخ إبراهیم بن محمد بن عبدالسلام الرئیس الزمزمی المکی الشافعی، عبدالله باشا بن مصطفى باشا الکوبریلی (والی مصر از سوی سلطان محمود اول عثمانی)، الشیخ أحمد بن عیسی العماوی المالکی.
مقام علمی
الشبراوی در چندین رشته زبردست بود. وی شاعری برجسته و نویسنده‌ای که از معیارهای زمان خود فراتر بود. وی همچنین از نظر اصول فقه، حدیث و کلام صاحب‌نظری ژرف اندیش بود.
اهل بیت از منظر شبراوی
الشیخ عبدالله الشبراوی کتابی به نام «الإتحاف بحبّ الأشراف» دارد که در موضوع فضایل سادات نوشته است. او در آن کتاب از قول بعض اهل علم نقل می‌کند که:
«إنَّ آلَ البَیتِ حَازُوا الفَضَائلَ کُلَّها عِلماً وَحِلماً وَ فَصَاحَةً، وَ ذَکاءً وَ بَدیهَةً وَ جُوداً وَ شُجَاعَةً. فَعُلُومُهُم لا تَتَوَقَّفُ عَلی تَکرارِ دَرسٍ، وَلا یَزیدُ یَومَهُم فِیها عَلی مَا کَانَ بِالأمسِ. بَل هِیَ مَواهِب مِن مَولاهِم. مَن أنکَرَها وَ أرادَ سَترَها کَانَ کَمَن أرادَ سَترَ وَجهِ الشَّمسِ. فَمَا سَأَلَهُم فِی العُلومِ مُستَفید وَ وَقفوا وَلا جَری مَعَهُم فی مِضمَار الفَضلِ قَومٌ إلّا عَجَزُوا وَ تَخَلَّفُوا وَ کَم عَایَنُوا فِی الجِلاد و الجِدالِ أمُوراً، فَتَلَقَّوها بِالصَّبرِ الجَمیلِ، وَمَا استَکَانُوا و ما ضعفوا تقرّ الشقائق إذا هدرت شقائقهم و تصغی الأسماع إذا قال قائلهم و نطق ناطقهم سجایا خصهم بها خالقهم»
می‌گوید: هر کس فضایل اهل بیت علیهم‌السلام را منکر شود، مثل کسی است که بخواهد آفتاب را بپوشاند. و هیچ‌کس از آنها تا به حال سؤالی نکرده که آنها در جواب بمانند.
تا این‌که می‌گوید: «وَقَد أشرَقَ نُورُ هذِه السِّلسلةِ الهَاشِمیّة، وَالبیضَةُ الطَّاهرة النبویة، والعِصَابة العَلَویة، وَهُم إثناعشر اماماً مَناقِبُهم عَلیة، وَ صِفاتهم سَنِیة، وُنُفُوسُهم شَریفَة أبیه، و أرومَتُهم کریمة محمّدیة. ثم ذکر اسمائهم الشریفة علیهم الصلوة والسلام...» [۲]
ریاست الازهر
شیخ الشبراوی در 1137 ق / 1724 م ریاست الازهر را به دست گرفت و اولین رئیس شافعی مذهب الازهر بود.
آثار
الإتحاف بحب الأشراف
الاستغاثة الشبراویة
شرح الصدر فی غزوة بدر
منائح الألطاف فی مدائح الأشراف (دیوان شعر)
عروس الآداب وفرحة الأحباب
عنوان البیان وبستان الأذهان
نزهة الأبصار فی رقائق الأشعار
درگذشت
شیخ الشبراوی صبح روز پنجشنبه، ششم ذی الحجه، سال 1171 هجری قمری، در هشتاد سالگی درگذشت، وی در جامع الازهر در میان انبوه تشیع کنندگان به خاک سپرده شد.