سید بن طاووس: تفاوت میان نسخه‌ها

| تصویر = عالمان شیعه.jpg

| نام‌های دیگر = {{فهرست جعبه افقی |اب‍ن‌طاوس‌ |اب‍وال‍ق‍اس‍م ع‍ل‍ی اب‍ن‌طاوس‌ |رض‍ی‌ال‍دی‍ن ع‍ل‍ی‌ س‍ی‍د ب‍ن طاوس‌ طاوس |طاوس |آل‌طاوس‌ |اب‍ن‌طاووس‌ |رض‍ی‌ال‍دی‍ن ع‍ل‍ی‌ }}

| سال تولد = ۵۸۹ ق

| تاریخ تولد = ۱۵ [[محرم الحرام|محرم]]

| سال درگذشت = ۶۶۴ ق

| تاریخ درگذشت =  ۵ [[ذی القعده|ذی‌القعده]]

| دین = [[اسلام]]

| مذهب = [[مذهب شیعه|شیعه]]

| فعالیت‌ها = [[دعا|ادعیه]] و [[زیارت|زیارات]]

'''سید رضی الدین علی بن موسی''' معروف به '''سید بن طاووس''' از علمای بزرگ [[مذهب شیعه|شیعه]] در قرن هفتم هجری بود. وی در زمان [[مغولان|حکومت مغولان]] منصب نقابت [[مذهب شیعه|شیعیان]] را به عهده داشت. سید بن طاووس آثار بسیاری دارد که موضوع غالب آن‌ها ادعیه و زیارات است. علمای بزرگی چون [[حسن بن یوسف حلی|علامه حلی]]، [[ابن داوود حلی]] و [[شیخ یوسف سدیدالدین]] (پدر علامه حلی) از شاگردان او هستند.

او صاحب [[لهوف (کتاب)|کتاب لُهوف]] [[حسین بن علی (سید الشهدا)|(مقتل امام حسین(علیه‌السلام))]] و نقیب شیعیان در زمان حکومت مغول بر [[بغداد]] بود. برخی به سبب تقوا، مراقبه فراوان و حالات عرفانی به او «جمال‌العارفین» گفته‌اند.

گرایش ابن طاووس بیش از هر موضوعی به مسائل اخلاقی و معنوی و بخصوص [[دعا]] و زیارت‌ بود و مجموعه آثاری با عنوان <big>تتمات مصباح المتهجد</big> به رشته تحریر در آورد که تکمیل مصباح المتهجد [[محمد بن حسن طوسی|شیخ طوسی]] در موضوع دعاست. کتابخانه سید بن طاووس که بالغ بر ۱۵۰۰ کتاب داشته است یک مجموعه شخصی قابل توجه است.

در پانزدهم [[محرم الحرام|محرم]] 589 ق. تولد نوزادی خانه سعدالدین ابو ابراهیم موسی بن جعفر را از شادی و نشاط آکنده ساخت. ابو ابراهیم نوزاد نیمه محرم را به یاد نیای ارجمندش علی نامید<ref> فیض العلام فی عمل الشهور و وقایع الایام، شیخ عباس قمی، ص 158.</ref>.

همسر ابوابراهیم دختر ورّام بن ابی فراس دانشور شهره حله بود<ref> روضات الجنات، خوانساری، ج 4، ص 325</ref>. علی اندک اندک در محضر پدر بزرگی چون ورّام و پدری مانند سعدالدین ابو ابراهیم با الفبای زندگی آشنا شد. او بزودی دریافت که ریشه در آسمان دارد و با سیزده واسطه به [[حسن بن علی (مجتبی)|امام حسن مجتبی(علیه‌السلام)]] پیوند می‌خورد<ref>مقدمه برنامه سعادت، سید محمد باقر شهیدی گلپایگانی، ص 2.</ref>.

ورّام برایش گفت که ابو ابراهیم دختر زاده [[شیخ طوسی]] است<ref>روضات الجنات، ج 4، ص 337</ref>. و چگونه نیای بزرگوارش محمد بن اسحاق به دلیل زیبایی چهره و ناموزونی پاها به<big>طاووس</big> شهرت داشت<ref> کتابخانه ابن طاووس و احوال و آثار او، اتان گلبرگ، سید علی قرائی و رسول جعفریان، ص .20</ref>.

ورّام در دوم محرم 605 ق. دیده از جهان بست<ref> فیض العلام، ص 143</ref>. هر چند همراهی این بزرگمرد با علی بن موسی، که رضی الدین شهرت داشت دیری نپایید ولی همین زمان کوتاه کافی بود تا علی وی را بشناسد و همواره به عنوان الگو ستایشش کند<ref>مقدمه کشف المحجه لثمره المهجه، سید بن طاووس، سید محمد باقر شیهدی گلپایگانی، ص 7.</ref>.

البته ستاره [[حله|حلّه]] تنها به این استادان بسنده نکرد. شیخ نجیب‌الدین بن نما سید شمس‌الدین فخار بن معدالموسوی، سید صفی‌الدین الحسن الدربی، شیخ سدید‌الدین سالم بن محفوظ بن عزیزه السوراوی، سید ابو حامد محیی الدین محمد بن عبدالدین زهره الحلبی، شیخ نجیب الدین یحیی بن محمد السوراوی، شیخ ابوالسعادات اسعد بن عبدالقاهر اصفهانی، سید کمال الدین حیدر بن محمد بن زید بن محمد بن عبدالله الحسینی و سید محب الدین محمد بن محمود مشهور به «ابن نجار بغدادی» از دیگر استادان وی شمرده می‌شدند<ref>مقدمه کشف المحجه لثمره المهجه، سید بن طاووس، سید محمد باقر شیهدی گلپایگانی، ص 7.</ref>.

ناگفته پیداست که استفاده از همه این نامبردگان به شیوه معمول روزگار ما تحقق نیافته، بلکه بیشتر بهر‌ه‌وری ستاره حله از آنها در قالب قرائت روایت و اجازه نقل حدیث بوده است. شتاب وی در آموختن مطالب دقیق علمی شگفت‌انگیز بود. آنچه دیگران در چند سال می‌آموختند او در یک سال فراگرفت و پس از خواندن بخش نخست نهایه شیخ طوسی به چنان پیشرفتی دست یافت که ابن نما در پشت جلد اول نهایه اجازه‌ای به خط خویش برایش نگاشت<ref> کشف المحجه لثمره المهجه، سید بن طاووس، فصل 143، نسخه کتابخانه آیت‌الله‌العظمی مرعشی ره.</ref>.

نام او «رضی‌الدین ابو‌القاسم‌ سید‌ علی ابن موسی ابن جعفر» است و چون نام او هم‌نام با امام هشتم شیعیان [[علی بن موسی (رضا)|علی ابن‌ موسی‌ ابن‌ جعفر]] است، برخی از شاعران معاصرش، هنگامی که وی نقابت [[علویان]] در [[بغداد|بغداد‌]] را‌ در سه سال آخر عمرش بر عهده گرفت، به او «ابن طاووس» گفته‌اند. کنیه‌ او‌ <big>ابو‌القاسم</big> و لقب او <big>طاووس</big> است. لقب «طاووس‌» مربوط‌ به یکی از نیاکان او (جد هشتم وی) «ابوعبداللّه محمد بن‌ اسحاق‌ بن حسن» (م. حدود ۳۵۰ ق) است که‌ به عنوان نخستین فرد از‌ آل‌ طاووس مقام نقابت را در‌ «سورا‌» بر عهده داشته است. وی چهره بسیار زیبایی داشت اما پاهایش با زیبایی صورتش‌ متناسب‌ نبود، همانند طاووس که پاهایش‌ با‌ زیبایی‌ تنش تناسب ندارد‌. این لقب‌ کم‌کم به خانواده او‌ سرایت‌ کرده و سپس نسل‌های بعد از او نیز همین لقب را گرفته و معروف به «آل‌ طاووس‌» گشته‌اند<ref>گلبرگ، اتان، کتابخانه ابن طاووس و احوال و آثار او، ص۲۰.</ref>.

ابن‌طاووس تحصیل را در شهر حله آغاز و از پدر و جد خود، ورام بن ابی فراس علوم مقدماتی را آموخت. او در زندگی خودنوشت آورده است که در تحصیل [[فقه]] در عرض یک‌ سال آن‌چه را هم‌درسان او در چند سال پیش از آن تحصیل نموده بودند، فراگرفت<ref> سید بن طاووس، کشف المحجه، ۱۴۱۷ق، ص۱۸۵</ref>. علی به تعبیر خودش، پس از دو سال و نیم آموختن [[فقه]] خود را از استاد بی‌نیاز دید<ref>سید بن طاووس، کشف المحجه، ۱۴۱۷ق، ص۱۸۵</ref>. بعدها او مدتی در بغداد زندگی کرد و در آنجا نیز به تحصیل و تدریس پرداخت<ref>کلبرگ، کتابخانه ابن طاووس، ۱۳۷۱ش، ص۲۳-۲۴.</ref>.

بسیاری از دانشوران حله و دیگر شهرهای [[عراق]] از محضر نورانی پژوهشگر فرزانه روزگار خویش ابوالقاسم رضی الدین علی بن موسی استفاده کرده‌اند. در میان این جمع پارسا می‌توان از نام‌های زیر به مثابه چهره‌های برجسته محافل علمی سید یاد کرد.

# جمال‌الدین حسن بن یوسف، مشهور به علامه حلی.

# شیخ جمال‌الدین یوسف بن حاتم شامی.

سید بن طاووس در طول عمر پربرکت خویش با بهره‌گیری از کتاب‌های اجدادش و نیز کتبی که خود فراهم آورده بود، موفق شد اثرات علمی گران‌بهایی از خود به یادگار بگذارد که تعدادی از آنها در اثر طوفان حوادث از بین رفته است. <ref> جهت اطلاع بیشتر درباره تألیفات سید بن طاووس و جزییات آن به کتاب «کتابخانه سید بن طاووس و احوال و آثار او» اثر اتان کلبرگ مراجعه شود</ref> [[عباس قمی|محدث قمی]] (ره) قسمتی از تألیفات این سید عالی‌قدر را به شرح زیر می‌آورد<ref>الفوائد الرضویه، ج 1، ص 543.</ref>:

 

# الملهوف علی قتلی الطفوف. نام دیگر این کتاب اللهوف است و به دلیل اهمیتی که داشته تابه‌حال چندین مرتبه چاپ و ترجمه‌شده است. همان‌گونه که مؤلف در مقدمه کتاب اشاره فرموده است، خلاصه‌ای است از داستان جان‌سوز و غم‌انگیز [[کربلا]] و مقصود سید از نگاشتن این کتاب آن بوده است که کتاب کوچکی در مصائب سیدالشهدا و اهل­‌بیتش در دست شیفتگان آن امام باشد تا در زمان تشرف به حرم مطهر، آن را به همراه داشته باشند و با یادآوری این حادثه دردناک، از اجر و ثواب گریه و حزن بر حضرتش بهره‌مند گردند. لذا این واقعه را از بدو حرکت امام حسین (علیه‌السلام) از [[مدینه]] به سمت کربلا و سپس اسارت [[اهل بیت|اهل‌بیت]] تا بازگشت به مدینه، با حذف اسناد مربوطه نقل فرموده است.

سید بن طاووس در میان علما و مردم زمان خویش از احترامی خاص برخوردار بود. او علاوه بر این‌که فقیهی نام‌آور بود، ادیبی گران‌قدر و شاعری توانا شمرده می‌شد، اگرچه شهرت اصلی او در زهد و [[تقوا]] و [[عرفان]] اوست و اکثر تألیفات او در موضوع [[دعا|ادعیه]] و [[زیارت|زیارات]] می‌باشد<ref> شیخ حر عاملی، محمد بن الحسن، أمل الآمل، ج ۲، ص ۲۰۵ ۲۰۷، مکتبهالأندلس، بغداد، ۱۳۸۵ق‌.</ref>.

# [[حسن بن یوسف حلی|علامه حلی]] (متوفی ۷۲۶ هجری) در حق رضی‌الدین می‌گوید: رضی‌الدین دارای کراماتی بود که برخی از آنها را خودش برایم بیان کرد و پاره‌ای از آنها را پدرم بازگو کرد و من از او شنیدم<ref>بحارالانوار، ج۱۰۷، ص۶۳ و .۶۴</ref>.

# [[محمد باقر مجلسی|علامه مجلسی]] گوید: السید النقیب، الثقه الزاهد، جمال العارفین<ref>بحارالانوار، ج۱، ص.۲۰۵</ref>.

# [[عباس قمی|محدث قمی]] می‌گوید: السید رضی‌الدین ابوالقاسم الأجل الأورع الأزهد الأسعد، قدوه العارفین و مصباح المتهجدین، صاحب الکرامات، طاووس آل طاووس، السید بن طاووس قدس الله سره و رفع فی الملأ الأعلی ذکره<ref>قمی، شیخ عباس، الفوائد الرضویه فی أحوال علماء المذهب الجعفریه، ترجمه و تحقیق ناصر باقری بیدهندی، قم، نشر بوستان کتاب، ۱۳۸۵شمسی، ج۱، ص۵۴۲.</ref>.

# [[علامه طهرانی]] در مهر تابان می‌نویسند: "مرحوم‌ استاد [[سید محمدحسین طباطبایی|علامه طباطبایی]] به دو نفر از علماء اسلام‌ بسیار ارج‌ می‌نهادند و مقام‌ و منزلت‌ آنان‌ را به عظمت‌ یاد می‌کردند:  

* دوّم‌: [[سید محمد مهدی‌ طباطبایی بحر العلوم|سید مهدی بحرالعلوم‌]] أعلی اللهُ تعالَی مقامَه‌"<ref>مهر تابان، علامه طهرانی، ص٨٦.</ref>.

 

{{پانویس}}

 

{{علمای اسلام}}