تقریب (مقاله): تفاوت میان نسخه‌ها

''' تقریب مذاهب در اسلام''' عنوان مقاله‌ای است پیرامون مباحثی چند در زمینه مساله تقریب مذاهب اسلامی است که <ref>نویسنده: سید مصطفی حسینی رودباری</ref> در [[پژوهشگاه مطالعات تقریبی]] [[مجمع جهانی تقریب مذاهب اسلامی]] و در گروه علوم قرآن و حدیث نوشته شده است.  

تقریب دراصطلاح، دعوتی است اصلاحی برای نزدیک کردن [[امامیه]] و [[اهل‌سنت]]  با حفظ کیان دو طرف  بر پایه علم و خرد، نه عواطف و احساسات زود گذر.<ref>ر ک، بی آزار شیرازی عبدالکریم، اسلام آیین همبستگی، ص 25</ref> بنابراین، تقریب در نگاه کلی به معنی تلاش علمای اسلامی برای نزدیک کردن آراء و عقاید پیروان مذاهب اسلامی نسبت به یکدیگر می‌باشد و هدف از آن، شناخت یکدیگر به منظور دست‌یابی به برادری دینی براساس اصول ومشترکات اسلامی؛ یعنی اعتقاد به وحدانیت خدا، [[نبوت]] [[پیامبر]] و [[معاد]] است. علاوه بر این، تقریب می‌تواند از دو منظر عام و خاص مورد توجه قرار گیرد. زیرا تقریب در مفهوم عام حرکتی فعال برای نزدیک کردن [[ادیان]] به یکدیگر است و در مفهوم خاص، حرکتی است که علمای [[مذاهب‌اسلامی]] آن‌را پایه‌گذاری کرده‌اند و هدف از آن، نزدیک کردن [[شیعیان]] و [[اهل‌سنّت و‌ جماعت]] به یکدیگر با هدف رفع اختلاف و‌ خنثی کردن دشمنی مسلمانان و متحد کردن آنان است. بنابراین، لازم است علمای مذاهب در محیطی دوستانه و صمیمی و به دور از هر گونه تعصب گرد هم آمده با طرح موضوعات مشترک و تقویت آن در مسیر تقریب، گام‌های جدی و عملی بردارند و علاوه، از طرح مسائل اختلاف بر انگیز پرهیز کنند و سر انجام به وجه‌الجمع قابل قبول دست یابند.

در اثر انشعاباتی که بعد از عصر رسالت بین مسلمانان راجع به مکتب جامع و حیات بخش [[اسلام]] به وقوع پیوست، به تدریج مذاهب و فرقه‌هایی در [[جهان‌اسلام]] شکل گرفت. پیدایش این مذاهب که اغلب بر محور تکثر اجتهادات فقهی قرار گرفته بود، پیامدهای شومی را در جوامع‌اسلامی در پی داشت که بارزترین آنها تفرقه، [[تکفیر]] و منازعات خانمان‌سوز بین پیروان مذاهب بود که تاکنون نیز استمرار دارد.

در این راستا از همان نخست زمزمه‌های تفرقه و تشتّت بین مسلمانان، رهروان صدیق مکتب [[اهل‌بیت]] علیهم‌السلام به تبعیت از امامان معصوم خویش، گام‌های بلندی را در تقریب بین پیروان مذاهب‌اسلامی برداشته و آن را محور اصلی مجاهدت خویش در احیای اسلام و هویت بخشیدن به مسلمانان قرار دادند که نمونه عالی آن تدوین کتاب‌هایی نظیر «الخلاف» و «المبسوط» از [[شیخ‌‌طوسی]] و تفسیر [[مجمع‌البیان]] از [[شیخ‌طبرسی]] می‌باشد که مورد توجه دانشمندان برجسته اهل‌سنت قرار گرفته است. استمرار این حرکت حیات بخش در تقریب مذاهب، ضرورتی است که [[عقل]] و [[شرع]] آن را لازم دانسته و هر نوع اخلال و مخالفت با آن را گناهی بس عظیم می‌داند.

1. سخن [[امام علی ‌علیه‌السلام]] در پاسخ معترض یهودی که در مذمت مسلمانان اظهار داشت: هنوز پیامبرتان را دفن ننموده بودید که با یکدیگر به اختلاف و نزاع برخواستید و حضرت در پاسخ فرمود: «إنّما اختلفنا عنه لا فیه»: ما در اصل رسالت پیامبر صلی‌الله‌علیه و آله اختلاف نکردیم، بلکه در اینکه آیا پیامبر (صلی الله علیه و آله) برای خویش جانشینی برگزیده است اختلاف نمودیم. در حالی‌که شما هنوز پاهای‌تان از دریایی که از آن عبور کردید خشک نشده بود که به پیامبرتان گفتید: {اجعل لنا إلها کما لهم آلهة قال إنّکم قوم تجهلون} (در این هنگام، بنی‌اسرائیل به موسی گفتند): «تو هم برای ما معبودی قرار ده، همان‌گونه که آنها معبودان (و خدایانی) دارند!» گفت: «شما جمعیّتی جاهل و نادان هستید!<ref>سوره اعراف: 138</ref>.و<ref>نهج البلاغة، ج 4، ص 75.</ref>

ب) سیره [[امام صادق ‌علیه‌السلام]] در تعامل با مذاهب و فرقه‌های اسلامی یکی از زیباترین نمونه‌های تاریخی است که می‌تواند الگویی جامع در روابط مسلمانان با یکدیگر ـ برخلاف اعتقادشان به مذاهب گوناگون ـ قرار گیرد. آن حضرت در روش فقهی و کلامی و تفسیری‌شان به اندیشه‌های مخالفین خویش احترام گذاشته و به تبیین آنها می‌پرداخت، چنانکه [[ابوحنیفه]] که خود از شاگردان امام ‌علیه‌السلام شمرده می‌شود، آن حضرت را عالم‌ترین شخص دانسته و می‌گفت: «والله ما رأیت أفقه من جعفر‌بن‌محمد»<ref>الموسوعة الفقهیة المیسره، الشیخ محمد علی الأنصاری، ج 1، ص 34.</ref>

در مقابل این اتهامات وارد شده به [[مکتب‌تشیع]]، برخی از شیعیان نیز توهماتی را راجع به پیروان مذاهب اهل‌سنت مطرح می‌کنند نظیر آن که اینان [[ناصبی]] بوده و دشمن خاندان پیامبرند در حالیکه تمامی اهل‌سنت محبت به خاندان پیامبر صلی‌الله علیه و‌اله را امری اساسی و لازم دانسته و تنها عده کمی از آنان با این امر مخالف هستند که اینان از طرف قاطبه اهل‌سنت مطرود می‌باشند. کتاب‌هایی که عده کثیری از پیروان اهل‌سنت در عظمت اهل‌بیت علیهم‌السلام نوشته‌اند و همین طور [[احادیث]] فراوانی که در این زمینه در منابع معتبر آنها بیان شده است گواه صدق این ادعاست.

ثالثاً: چنانچه این موضع از اجتهاد و اعتقاد ناشی باشد گرچه خطاست، ولی ممکن است داخل در معصیت نبوده و موجب فسق نگردد. زیرا باب اجتهاد باز است و نزد همگان مسلم است که برای خطا کننده یک پاداش و برای به‌واقع رسیده دو پاداش می‌باشد. و علمای اهل‌سنت جنگ‌هایی را که در صدراسلام میان اصحاب روی داده است مانند [[جنگ‌جمل]] و [[جنگ‌صفّین]] صحیح می‌دانند که [[زبیر]]، [[طلحه]] و [[معاویه]] در این موارد اجتهاد کرده گرچه در اجتهاد خود خطا کرده‌اند، اما به عدالت آنها لطمه‌ای وارد نمی‌شود. پس بهتر است توهین برخی افراطی‌ها را هم نسبت به خلفا جرم ندانند» ه<ref>بی آزار شیرازی عبد‌الکریم همبستگی مذاهب اسلامی، ص 94 ـ 95</ref>..

ج) تساهل اصحاب تقریب: گرچه در تاریخچه مربوط به نهضت تقریب می‌خوانیم که که بیش از شصت‌و‌پنج سال از شکل‌گیری جماعة‌التقریب بین‌المذاهب الإسلامیه در مصر و حدود بیست سال از تاسیس مجمع جهانی تقریب مذاهب اسلامی در ایران می‌گذرد، اما این نهضت در سال 1317 خورشیدی، به همت آیت‌الله بروجردی و شخصیت‌های برجسته دانشگاه الأزهر مصر نظیر شیخ محمود شلتوت صورت گرفت، توانست تأثیرات مثبتی در جوامع اسلامی به ویژه بین عالمان شیعی و سنی ایجاد کند اما متاسفانه این جنبش اصلاحی آن گونه که شایسته بود تداوم نیافت و در اثر همین سهل انگاری اصحاب تقریب حرکات افراطی ضد تقریبی در جوامع اسلامی گسترش یافت که همچنان ادامه دارد. به رغم برپایی ده‌ها کنفرانس و همایش و انتشار صدها عنوان کتاب در زمینه تقریب که در جوامع مختلف اسلامی تاکنون صورت گرفته و نمی‌گیرد متاسفانه ثمرات ناچیزی بر آن مترتب شده است چون بیشتر این همایش‌ها و کنفرانس‌ها جنبه تشریفاتی داشته و مهمانان این جلسات نیز به حضور فیزیکیشان بسنده کرده‌اند.

باید گفت علاوه بر موانع یاد شده در تقریب مذاهب اسلامی، موانع خارجی را نیز نباید از نظرها دور داشت. نظیر دخالت بیگانگان در امور کشورهای اسلامی و حمایت از سران خائن آنها و نیز بزرگنمایی اختلافات مذهبی بین مسلمانان که بررسی هر یک از این‌ها مجال خاص خود را می‌طلبد.

بر جدایی و افتراق مذاهب اسلامی از یکدیگر پیامدهای منفی فراوانی مترتب می‌گردد که برخی از آنها به شرح ذیل می‌باشد:

1. استمرار تفرقه مسلمانان از یکدیگر: بزرگ‌ترین آفت و خطر جدایی مذاهب اسلامی، زوال وحدت اسلامی و گسترش تفرقه بین مسلمانان خواهد بود. در قرآن کریم به این نکته بس مهم تصریح شده است که: {ولا تکونوا من المشرکین من الذین فرّقوا دینهم وکانوا شیعاً} و در جای دیگر از تفرقه و تشتت به عنوان یکی از عذاب‌های دردناک الهی یاد شده است: {قل هو القادر علی أن یبعث علیکم عذاباً من فوقکم أو من تحت أرجلکم أو یلبسکم شیعاً ویذیق بعضکم بأس بعض}سوره <ref>انعام، آیه 65.</ref>

و در آخرت نیز به عاملان تفرقه وعده عذاب عظیم داده شده است: {ولا تکونوا کالذین تفرّقوا واختلفوا من بعد ما جاءهم البیّنات واولئک لهم عذاب عظیم} <ref>سوره آل عمران، آیه 105 ـ 106.</ref>

2. پیدایش فتنه‌ها و جنگ‌های مذهبی: شکی نیست که تفرقه بین پیروان مذاهب اسلامی که نتیجه قهری جدایی مذاهب است، زمینه را برای پیدایش فتنه‌ها و منازعات دینی فراهم خواهد کرد چنانکه علی ‌علیه‌السلام فرمود: «... یعطیکم (الشیطان) بالجماعة الفرقة والفرقة الفتنة»<ref>موسوعة أحادیث أهل البیت علیهم‌السلام، الشیخ هادی النجفی، ج 8.</ref>

در تاریخ اسلام و حتی در تاریخ معاصر جوامع اسلامی فتنه‌های مذهبی فراوانی را می‌بینیم که آثار زیانباری را در پی داشته است. حوادث تلخ ریختن خون مسلمانان در سوریه و عراق و... توسط افراطیون مسلمان که خود را پیرو اسلاف صدر اسلام می‌دانند ـ سلفیون ـ از جمله فتنه‌هایی است که با مدیریت و تدبیر شیاطین غربی و آمریکا توسط مزدورانشان در کشورهای عربی پیاده شده و هر روز گسترش می‌یابد. آیا این پیامدها همان فساد کبیر و فتنه‌ای نیست که قرآن کریم مسلمانان را نسبت به آن بر حذر می‌دارد. {والذین کفروا بعضهم أولیاء بعض ألاّ تفعلوه تکن فتنة فی الأرض وفساد کبیر}سورة الأنفال: الآیة 73.

3. حس خود برتر بینی در سران و پیروان مذاهب اسلامی: ثمره تلخ دیگر جدایی مذاهب از یکدیگر آن است که پیروان هر مذهبی گمان می‌کنند که تمام حقیقت دین در آنان جمع شده و مذاهب دیگر باطلند و این بر خلاف اندیشه تقریب است که پیشفرض خود را بر این بنا نهاده است که تمامی مذاهب معتبر اسلامی، شاخه‌های درخت تنومند اسلام بوده که همه آنها برای محافظت از این شجره طیبه به وجود آمده‌اند، بدیهی است این حس ناصواب ـ خود برتر بینی و مذهب خویش را تمام و کامل دانستن ـ مانع به وجود آمدن فضاهای سالم گفتگو گردیده و سبب فاصله‌های بیشتر بین پیروان مذاهب خواهد شد چون این امر به تدریج اختلافات فرعی بین مذاهب را بزرگ و موارد فراوان مشترکات دینی در اصول و فروع را کوچک جلوه خواهد داد.

4. احساس حقارت در برابر بیگانگان: نگاهی هر چند کوتاه به سیاست‌های نظام سلطه نشان می‌دهد که دشمنان اسلام به رغم گرایش‌های مختلف فکری و انشعابات مذهبی که در بین آنان رواج دارد ـ که به مراتب بیشتر از انشعابات مذهبی در بین مسلمانان است ـ از وحدت رویه در مبارزه با مسلمانان برخوردارند. «الکفر ملة واحدة» ولی اسلام با همه جامعیتش به دلیل تجزیه به مذاهب گوناگون و جدایی آنان از یکدیگر و بدبینی و سوء‌ظن پیروانشان نسبت به هم، نتوانسته است برتری خود را به جهان نشان دهد؛ به همین سبب مسلمانان در برابر رشد فزاینده تکنولوژی غرب و رواج فراورده‌های فرهنگی آنان به جوامع اسلامی، حس حقارت و خود باختگی داشته و این امر مانع هر نوع تلاش و فعالیت‌های زیر بنایی گردیده است حتی بسیاری از اندیشمندان مسلمان آن چنان مقهور تمدن و تکنولوژی غرب شده‌اند که هر نو مقاومت در برابر آن را بی فایده می‌دانند.

در حالی که هر گاه فکر و اندیشه تقریب مذاهب عینیت می‌یافت مسلمانان با تقریب فکری و انسجام بین خود، از این روحیه انفعالی خارج شده و از ظرفیت‌ها و توانایی عظیم خود در برابر تمدن غرب بهره می‌جستند.

در عصر حاضر به خوبی شاهدیم که چگونه جهان اسلام به رغم برخورداری از سرمایه‌های فراوان مادی و معنوی در سیطره غرب قرار گرفته و اغلب کشورهای اسلامی مجری سیاست‌های استعماری آنان در عرصه‌های مختلف می‌باشند و این همان تحقق سخن الهی در قرآن کریم است که فرمود در اثر تفرقه و تشتت سیطره و قدرت شما زائل خواهد شد. {ولا تنازعوا فتفشلوا وتذهب ریحکم}<ref>انفال: 46.</ref>

5. جهل و ناآگاهی مسلمانان از یکدیگر: دعوت به تقریب در صورت عملی شدن شناخت مسلمانان را در زمینه‌های مختلف فکری، عقیدتی، سیاسی، اقتصادی از یکدیگر به دنبال خواهد داشت. در حالی که جدایی مذاهب از یکدیگر زمینه هر نوع گفتگوی علمی و سازنده را از پیروانشان زائل نموده و در نتیجه مسلمانان در بی خبری از عقاید و افکار یکدیگر به سر خواهند برد.

بدیهی است این امر زمینه پیدایش تصورات ناصواب را فراهم خواهد نمود. نگاهی کوتاه به کتاب‌های پیروان این مذاهب نشان می‌دهد که تا چه حد اینان از عقاید یکدیگر بی خبرند به گونه‌ای که در برخی از کنفرانس‌ها وقتی زمینه ملاقات با یکدیگر بین اینان فراهم می‌گردد با شگفتی از عقاید و سیاست‌های یکدیگر متوجه می‌گردند که در بسیاری از مسائل همانند یکدیگر می‌اندیشند و نیز برایشان اثبات می‌گردد که اتهامات گسترده‌ای که به یکدیگر وارد می‌کردند چه قدر بی اساس بوده است. اتهام کفر و شرک به شیعیان، مترادف دانستن آنان با غلات یا کیسانیه و ناووسیه و فرقه‌های دیگر، که شیعه را به عنوان یک مذهب ضد عقل و احساسات معرفی می‌کند امروزه به شکل‌های مختلف در رسانه‌های جهانی وهابی تبلیغ می‌گردد در حالی که اگر مکتب تشیع آن گونه که از طریق عالمان و منابع اصلیش معرفی شده است به جهان اسلام ارائه گردد معلوم می‌گردد که تمامی این نسبت‌های ناروا بی اساس بوده و بین مذهب تشیع و سائر مذاهب اسلامی معتبر در بیش از 90 درصد اشتراک وجود دارد چنانکه اولین مؤسس دارالتقریب در مصر شیخ الأزهر محمود شلتوت در رسمیت داشتن مذهب شیعه اعلام نمود: «مذهب جعفری معروف به شیعه امامیه اثنا عشریه مذهبی است که شرعاً تعبد به آن همچون سایر مذاهب اهل‌سنت جایز می‌باشد بنابراین شایسته است که مسلمانان این حقیقت را بشناسند و از تعصب ناروا نسبت به مذاهب معین دوری کنند زیرا خداوند و شریعت او منحصر به مذهب معینی نیست بلکه همه امامان مجتهدانی بوده‌اند که اجتهادشان نزد خداوند متعال پذیرته شده و کسانی که اهل نظر و اجتهاد نیستند می‌توانند از آنها تقلید کنند و در‌این‌باره بین عبادات و معلومات فرقی نیست».

آری جهل و ناآگاهی مسلمانان از یکدیگر که از پیامدهای شوم جدایی مذاهب اسلامی است زمینه کینه و عداوت را بین آنان گسترش خواهد داد چنانکه علی ‌علیه‌السلام فرمود: «الناس أعداء ما جهلوا...» <ref>نهج البلاغة، ج 4، ص 42</ref>.چنانکه در عصر کنونی آثار آن را در جوامع مختلف اسلامی شاهد هستیم در حالی که تقریب مذاهب در صورت عملی شدن قادر است به این جهل و کینه‌ها پایان داده و آن را به معرفت، الفت و محبت تبدیل کند.

بر اساس مباحثی که در باب تقریب بیان گردیده اینک مهم‌ترین مسأله تبیین راهبرد تقریب و شیوه‌های نیل به آن می‌باشد. در این رابطه باید گفت: از آنجا که رهبر معظم انقلاب، راهبرد اصلی مجمع جهانی تقریب را دیپلماسی وحدت<ref>حکم رهبر معظم انقلاب آیه الله خامنه‌ای به دبیر کل مجمع جهانی تقریب مذاهب اسلامی، 20/04/1391.</ref> قرار داده و از این نهاد مهم و بین‌المللی خواسته‌اند که با محور قرار دادن آن، پایه گذار تاسیس امت واحده اسلامی‌گردند. برخی از شیوه‌های عملیاتی آن را بیان می‌کنیم: