ملامتیه: تفاوت میان نسخه‌ها

ملامتيه معتقد بودند که عبوديت مخصوص [[خداوند]] است. بنابر این سالک باید نه عمل خود را پيش چشم آورد و نه عمل و نظر مخلوق را ملاحظه کند و بدگمانی در حق نفس را اولين قدم حسن ظن به حق که اصل معرفت است، بداند. از اين جهت ملامتيه در اخلاق و رفتار اجتماعی تلاش می‌کردند که بر خلاف دراویش و زاهدان و پشمینه‌پوشان که رفتار و آداب خاصی داشته و حتی ظاهر خود را از دیگران متمایز می‌کردند؛ اما اینان چون سایر مردم رفتار می‌کردند مثل سایر مردم لباس می‌پوشیدند و مثل بقیه زندگی می‌کردند تا در ورطه ريا و خودنمائی نيفتند و پشت به قبله نماز نخوانند! ملامتیه سعی می‌کردند تا اگر کار خوبی انجام داده‌اند آن را علنی نکنند و اگر شری از آنها سر زد آنرا مخفی نکنند. آنها حتی برای آنکه به [[ريا]] و خود‌فروشی دچار نشوند از اظهار زشتی‌ها و معايب نفس در نزد عموم مردم پرهیز نمی‌کردند و نفس را همواره متهم و ملوم می‌خواسته‌اند و خود را در معرض ملامت مردم قرار می‌دادند تا از غرور فاصله بگیرند. <ref>ارزش میراث صوفیه، زرین کوب، عبد الحسین، امیرکبیر، تهران، ۱۳۵۳ شمسی، ص 88.</ref>

[[رده: فرق و مذاهب]]