معاد: تفاوت میان نسخه‌ها

'''معاد''' همان بازگشت انسان‌هاست به زندگانی پس از مرگ، یعنی مرگ نقطه ی پایانی زندگانی انسان نیست، بلکه روزگاری انسان باید در محکمه عدل الهی حاضر شود و به پاسخ گویی بپردازد. بنابراین در اصطلاح، معاد به معنای بازگشت به عالم آخرت و زندگانی پس از مرگ است. <ref>منبع: [[دانشنامه ی اسلامی]]</ref>  

== معاد ==

== ترکیب انسان از روح و بدن ==

آنچه با تدبر در آیات قرآن کریم و بیانات ائمه اهل بیت علیهم‌السلام بدست می‌‌آید این است که روح انسانى پدیده‌اى است غیرمادى که با پدیده بدن، یک نوع همبستگى و یگانگى دارد. خداى متعال در کتاب خود می‌‌فرماید: وَلَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنسَانَ مِن سُلَالَةٍ مِّن طِینٍ * ثُمَّ جَعَلْنَاهُ نُطْفَةً فِی قَرَارٍ مَّکینٍ * ثُمَّ خَلَقْنَا النُّطْفَةَ عَلَقَةً فَخَلَقْنَا الْعَلَقَةَ مُضْغَةً فَخَلَقْنَا الْمُضْغَةَ عِظَمًا فَکسَوْنَا الْعِظَامَ لحَْمًا ثُمَّ أَنشَأْنَاهُ خَلْقًا ءَاخَرَ؛ [۱] تحقیقا ما انسان را از خلاصه‌اى که از گل گرفته شده بود آفریدیم، سپس او را نطفه‌اى قرار دادیم در جایگاه آرامی‌‌ سپس نطفه را خونى بسته کردیم پس خون بسته را گوشتى جویده شده کردیم، سپس گوشت جویده شده را استخوان‌هایى کردیم، پس استخوان‌ها را گوشت پوشانیدیم پس از آن او را آفریده دیگرى بى‌سابقه قرار دادیم».

و در جاى دیگر در پاسخ استبعاد منکرین معاد به این مضمون که انسان پس از مرگ و متلاشى شدن بدن و گم شدن او در میان اجزاى زمین چگونه آفرینش تازه‌اى پیدا کرده انسان نخستین می‌‌شود، می‌‌فرماید: «بگو فرشته مرگ، شما را از ابدانتان می‌‌گیرد پس از آن به سوى خداى خودتان برمی‌‌گردید». [۲]؛ یعنى آنچه پس از مرگ متلاشى گشته و در میان اجزاى زمین گم می‌‌شود، بدن‌هاى شماست ولى خودتان (ارواح) به دست فرشته مرگ از بدن‌هایتان گرفته شده‌اید و پیش ما محفوظید.

گذشته از این گونه آیات، قرآن کریم با بیانى جامع، مطلق روح را غیرمادى معرفى می‌‌کند؛ چنان که می‌‌فرماید: «از تو حقیقت روح را می‌‌پرسند بگو روح از سنخ امر خداى من است»[۳] و در جاى دیگر در معرفى امر خود می‌‌گوید: «امر خدا وقتى که چیزى را خواست این است و بس که بفرماید بشو، آن چیز بى‌توقف می‌‌شود و ملکوت هر شىء همین است». [۴]

== بحث در حقیقت روح از نظر دیگران:==

== مرگ از نظر اسلام ==

پیغمبر اکرم صلى الله علیه و آله و سلم می‌‌فرماید: «گمان مبرید که با مردن نابود می‌‌شوید بلکه از خانه‌اى به خانه دیگرى منتقل می‌‌شوید». [۵]

== برزخ ==

طبق آنچه از کتاب و سنت استفاده می‌‌شود انسان در فاصله میان مرگ و رستاخیز عمومی‌‌، یک زندگانى محدود و موقتى دارد که برزخ و واسطه میان حیات دنیا و حیات آخرت است. [۶]

انسان پس از مرگ از جهت اعتقاداتى که داشته و اعمال نیک و بدى که در این دنیا انجام داده مورد بازپرسى خصوصى قرار می‌‌گیرد و پس از محاسبه اجمالى، طبق نتیجه‌اى که گرفته شد به یک زندگى شیرین و گوارا یا تلخ و ناگوار محکوم گردیده با همان زندگى در انتظار روز رستاخیز عمومی ‌بسر می‌‌برد. [۷]

روح انسان در برزخ، به صورتى که در دنیا زندگى می‌‌کرد، بسر می‌‌برد. اگر از نیکان است از سعادت و نعمت و جوار پاکان و مقربان درگاه خدا برخوردار می‌‌شود و اگر از بدان است در نقمت و عذاب و مصاحبت شیاطین و پیشوایان ضلال می‌‌گذراند. خداى متعال در وصف حال گروهى از اهل سعادت می‌‌فرماید: «وَلا تَحْسَبَنَّ الَّذین قُتِلُوا فى سَبیلِ اللّهِ اَمْواتاً بَلْ اَحْیاءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ یرْزَقُونَ فَرِحینَ بِما آتیهُمُ اللّهُ مِنْ فَضْلِهِ وَ یسْتَبْشِرُونَ بِالّذینَ لَمْ یلْحَقُوا بِهِمْ مِنْ خَلْفِهِمْ اَنْ لاخَوْفٌ عَلَیهِمْ وَلا هُمْ یحْزَنُونَ یسْتَبْشِرُون بِنِعْمَةٍ مِنَ اللّهِ وَ فَضْلٍ وَاَنَّ اللّهَ لایضیعُ اَجْرَالْمُؤمِنینَ؛ [۸] البته گمان مبر (اى پیغمبر) کسانى که در راه خدا کشته شده‌اند، مرده‌اند بلکه زنده‌اند و پیش خداى خودشان (در مقام قرب) روزى داده می‌‌شوند از آنچه خدا از فضل خود به ایشان داده شاد هستند و به کسانى از مؤمنین که به دنبالشان می‌‌باشند و هنوز به ایشان نرسیده‌اند مژده می‌‌دهند که هیچ گونه ترس و اندوهى برایشان نیست. مژده می‌‌دهند با نعمت و فضل (وصف نشدنى) خدا و این که خدا مزد و پاداش مؤمنان را ضایع و تباه نمی‌‌کند».

و در وصف حال گروهى دیگر که در زندگى دنیا از مال و ثروت خود استفاده مشروع نمی‌‌کنند، می‌‌فرماید: «حَتّى اِذا جاءَ اَحَدَهُمُ الْمَوْتُ قالَ رَبّ ارْجِعُونِ لَعَلّى اَعْمَلُ صالِحاً فیما تَرَکتُ کلاّ اِنَّها کلِمَةٌ هُوَ قائِلُها وَمِنْ وَرائِهمْ بَرْزَخٌ اِلى یوْمٍ یبْعَثُونَ؛ [۹] تا آن دم که به یکى از آنان مرگ می‌‌رسد می‌‌گوید خدایا! مرا (به دنیا) برگردانید شاید در ترکه خود کار نیکى انجام دهم، نه هرگز این سخنى است که او می‌‌گوید (به سخنش گوش داده نمی‌‌شود) و در پیش شان برزخى است که تا روز رستاخیز ادامه دارد».

== روز قیامت ==

خداى متعال در کتاب خود می‌‌فرماید: «اِنَّ الَّذینَ یضِلُّونَ عَنْ سَبیلِ اللّهِ لَهُمْ عَذابٌ شَدیدٌ بِما نَسُوا یوْمَ الْحِسابِ؛ [۱۰] کسانى که از راه خدا بیرون رفته و گمراه می‌‌شوند، براى ایشان عذابى است سخت در مقابل این که روز حساب را فراموش کردند».

در این صورت، مقتضاى عدل الهى آن است که نشأه دیگرى وجود داشته باشد که در آن نشأه هر یک از دو دسته نامبرده جزاى عمل خود را بیابند و هر کدام مناسب حال خود زندگى کنند. خداى متعال در کتاب خود به این دو حجت اشاره نموده می‌‌فرماید: «وَما خَلَقْنَا السَّمواتِ وَاْلاَرْضَ وَما بَینَهُما لاعِبینَ ما خَلَقْناهُما اِلاّ بِالْحَقِّ وَلکنَّ اَکثَرَهُمْ لایعْلَمُون» ؛[۱۱] ما آسمان و زمین و آنچه را که در میان آن‌هاست به بازی نیافریدیم. آن‌ها را نیافریدیم مگر به حق ولی بسیاری از ایشان نمی‌دانند.

و در جاى دیگر که هر دو حجت را در یک آیه جمع نموده، می‌‌فرماید: «اَمْ حَسِبَ الَّذینَ اجْتَرَحُوا السَّیئاَّتِ اَنْ نَجْعَلَهُمْ کالَّذینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوالصّالِحاتِ سَواءً مَحْیاهُمْ وَ مَماتُهُمْ ساءَ ما یحْکمُونَ وَ خَلَقَ اللّهُ السَّمواتِ وَاْلاَرْضَ بِالْحَقِّ وَلِتُجْزى کلُّ نَفْسٍ بِما کسَبَتْ وَهُمْ لایظْلَمُونَ» ؛[۱۲] آیا کسانى که به جرم و جنایت‌ها پرداخته‌اند، گمان می‌‌برند که ما آنان را مانند کسانى که ایمان آورده و کارهاى نیک انجام داده‌اند قرار خواهیم داد؟ به طورى که زندگى و مرگشان برابر باشد، بد حکمی ‌‌است که می‌‌کنند! خدا آسمان‌ها و زمین را آفرید به حق (نه بیهوده) و براى این که هر نفس به آنچه با عمل خود کسب کرده جزا داده شود بى‌این که به مردم ستم شود.

== بیان دیگر از قیامت ==

مطالب گذشته را می‌‌توان از آیات ذیل استفاده نمود، خداى متعال می‌‌فرماید: «اِنَّ اِلى رَبِّک الرُّجْعى» ؛[۱۳] برگشت مطلقاً به سوى خداى توست و می‌‌فرماید: «اَلا اِلَى اللّهِ تَصیرُ اْلاُمُورُ» ؛[۱۴] آگاه باشید همه امور به سوى خدا برمی‌‌گردد و می‌‌فرماید:«وَاْلاَمْرُ یوْمئِذٍ للّهِِ» ؛[۱۵] امروز امر یکسره از آن خداست.

«یا اَیتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ ارْجِعى اِلى رَبِّک راضِیةً مَرْضیةً فَاْدخُلى فى عِبادى وَادْخُلى جَنَّتى» ؛[۱۶] این نفس که اطمینان و آرامش یافته‌اى (با یاد خدا) به سوى خداى خود برگرد، در حالى که خشنودى و از تو خشنود شده، پس داخل شو در میان بندگان من و داخل شو در بهشت من.

و در حکایت خطابى که روز قیامت به بعضى از افراد بشر می‌‌شود می‌‌فرماید:«لَقَدْ کنْتَ فى غَفْلَةً مِنْ هذا فَکشَفْنا عَنْک غِطاءک فَبَصَرُک الْیوْمَ حَدیدٌ» ؛[۱۷] تو از این‌ها که مشاهده می‌‌کنى در غفلت بوده‌اى اینک پرده را از پیش چشمت برداشتیم و در نتیجه چشم تو امروز تیزبین است.

در مورد تأویل قرآن کریم (حقایقى که قرآن کریم از آن‌ها سرچشمه می‌‌گیرد) می‌‌فرماید: «هَلْ ینْظُرُونَ اِلاّ تَاءْویلَهُ یوم یاتی تاویلُهُ یقُولُ الَّذینَ نَسُوهُ مِنْ قَبْلُ قَدْ جاءَتْ رُسُلُ رَبِّنا بِالْحَقِّ فَهَلْ لَنا مِنْ شُفَعاءَ فَیشْفَعُوا لَنا اَوْ نُرَدُّ فَنَعْمَلَ غَیرَ الَّذى کنّا نَعْمَلُ قَدْ خَسِرُوا اَنْفُسَهُمْ وَضَلَّ عَنْهُمْ ما کانُوا یفْتَرُونَ» ؛[۱۸] آیا کسانى که قرآن را نمی‌‌پذیرند، جز تأویل آن چیزى را منتظرند روزى که تأویلش مشهود می‌‌شود، کسانى که قبلاً آن را فراموش کرده‌اند، خواهند گفت: پیغمبران خداى ما، به حق آمدند پس آیا براى ما نیز شفاعت کنندگانى هستند که براى ما شفاعت کنند یا این که برگردانده شویم (به دنیا) و عملى غیر از آن عمل که انجام می‌‌دادیم، انجام دهیم؟ اینان نفس‌هاى خود را زیان کردند و افترایى که می‌‌بستند گم نمودند».

و می‌‌فرماید: «یوْمَئِذٍ یوَفّیهِمُ اللّهُ دینَهُمُ الْحَقَّ وَ یعْلَمُونَ اَنَّ اللّهَ هُوَالْحَقُّ الْمُبینُ؛ [۱۹] در چنین روزى خدا پاداش واقعى ایشان را می‌‌دهد و می‌‌دانند که خدا واقعیتى آشکار و بى‌پرده است و بس» و می‌‌فرماید: «یا اَیهَا اْلاَنْسانُ اِنَّک کادِحٌ اِلى رَبِّک کدْحاً فَمُلاقیهِ» ؛[۲۰] اى انسان تو با رنج به سوى خداى خود در کوشش می‌‌باشى پس او را ملاقات خواهى کرد».

و می‌‌فرماید:«مَنْ کانَ یرْجُوا لِقاءَاللّهِ فَإ نَّ اَجَلَ اللّهِ لاََّتٍ» ؛[۲۱] هر که ملاقات خدا را امیدوار باشد موقعى را که خدا براى ملاقات مقرر فرموده خواهد آمد و می‌‌فرماید: «فَمَنْ کانَ یرْجُوا لِقاءَ رَبِّهِ فَلْیعْمَلْ عَمَلاً صالِحاً وَلا یشْرِک بِعِبادَةِ رَبِّهِ اَحداً» ؛[۲۲] پس هر که به ملاقات خداى خود امیدوار باشد باید عمل صالح (کار سزاوار) بکند و در پرستش خداى خود کسى را شریک ننماید.

و می‌‌فرماید: «یا اَیتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ اِرْجِعى اِلى رَبِّک راضِیةً مَرْضیةً فَاْدخُلى فى عِبادى وَادْخُلى جَنَّتى»[۲۳] و می‌‌فرماید: «فَإِذَا جَاءتِ الطَّامَّةُ الْکبْرَى * یوْمَ یتَذَکرُ الْإِنسَانُ مَا سَعَى * وَبُرِّزَتِ الْجَحِیمُ لِمَن یرَى * فَأَمَّا مَن طَغَى * وَآثَرَ الْحَیاةَ الدُّنْیا * فَإِنَّ الْجَحِیمَ هِی الْمَأْوَى * وَأَمَّا مَنْ خَافَ مَقَامَ رَبِّهِ وَنَهَى النَّفْسَ عَنِ الْهَوَى * فَإِنَّ الْجَنَّةَ هِی الْمَأْوَى» ؛[۲۴] وقتى که بزرگترین داهیه (روز رستاخیز) رسید روزى که انسان هر گونه تلاش ‍ و کوشش خود را به یاد می‌‌آورد و آتشى که براى عذاب روشن شده آشکار گردید، (مردم دو گروه می‌‌شوند) اما کسى که طغیان نموده و زندگى دنیا را براى خود انتخاب نمود، آتش نامبرده جایگاه اوست و اما کسى که از مقام خداى خود ترسیده و نفس خود را از هواى دلخواه ناپسند نهى کرد، بهشت جایگاه اوست و بس.

و در بیان هویت جزاى اعمال می‌‌فرماید: «یا اَیهَا الَّذینَ کفَرُوا لاتَعْتذِروُا الْیوْمَ اِنَّما تُجْزَوْنَ ما کنْتُمْ تَعْمَلُونَ» ؛[۲۵] اى کسانى که کافر شدید اعتذار مجویید، امروز (روز رستاخیز) جزایى که به شما داده می‌‌شود همان خود اعمالى است که انجام می‌‌دادید.

این جهان آفرینش که مشهود ماست، عمر بى‌پایان ندارد و روزى خواهد رسید که بساط این جهان و جهانیان برچیده شود چنان که قرآن همین معنا را تأیید می‌‌کند، خداى متعال می‌‌فرماید: «ما خَلَقْنَا السَّمواتِ وَاْلاَرْضَ وَما بَینَهُما اِلاّ بِالْحَقِّ وَاَجَلٍ مُسَمّىً» ؛[۲۶] نیافریدم آسمان‌ها و زمین و آنچه را که در میان آن‌هاست مگر به حق و اجل معین (براى مدت محدود و معینى که نام برده شده است).

است. [۲۷]

== پانویس ==

== منابع ==

[[رده:مفاهیم اسلامی]]