منصور البطائحی

نام	منصور البطائحی
القاب و سایر نام‌ها	ابو شییبه
وفات	540 قمری
استادان	عبدالرحمن الطفسونجی، محمد الشنبکی
دین و مذهب	اسلام، تسنن

منصور البطائحی ابو شییبه دایی احمد بن علی الرفاعی از اعلام تصوف در عصر عباسی دوم بوده است.

زندگی

او شاگردی عبدالرحمن الطفسونجی را کرده که شاگردانی همچون حماد الدباس، شیخ عبدالرحمن الواسطی و سید احمد الرفاعی بزرگ (و امام منصور، دایی احمد بن علی الرفاعی، مدفون در ناحیه الرفاعی / استان ذی قار) را داشته است. از اخبار چنین بر می‌آید که ابوشییبه از مشایخ برجسته در البطائح و نامداران ایشان بود و در راه دین در هر حالی مجاهدت کننده بوده است. منابع تاریخی برای او کرامات فراوانی را نقل کرده اند. فقیه، عالم، قاری، احیاگر، مفسر و متبحر در دین بود، وفاتش در سال 540 هجری قمری در براز الروز که بلدروز فعلی است، بود. او دایی احمد بن الرفاعی است و با او مانند بسیاری دیگر از بزرگان، صاحبان مقامات معنوی هم نشین بود که جملگی شاگردان شیخ محمد الشنبکی بودند و در طریق او استقامت کردند. او در مورد استادش چنین گفته: او از مقربین به خدا و اهل ایستادگی است. برای او امر بزرگی خواهد بود که با آن تسلیم غیر خدا نشد تا اینکه به لقاء الله نائل گردید.

از جمله سخنان او آنکه شناخت دنیا در پرهیز از آن است و هر که خدا را بشناسد خشنودی او را ترجیح می دهد و آن که خود را نشناسد در گمراهی بزرگ است. می فرمود: خداوند متعال بنده ای را مبتلا نکرده مگر به غفلت و اگر خداوند بنده‌ای را دوست بدارد، او را از غفلت و خواب حفظ می‌کند و می‌گفت هر چه درجه خلوص قلب بالاتر باشد عذاب او سریع‌تر است و گفته است: صبر توشه مضطران و رضایت به مشیت حق درجه و رتبه ای برای عارفان، هر موجودی در دنیا که در ترک آن کمکی نکند، به ضرر توست نه به نفع تو، و می فرمود: تو سه خصلت از اولیای الهی داری. : توكل به خدا در همه چيز، فنا با توكل به او در هر كارى، و بازگشت به سوى او در هر حالى، و مى فرمود: اراده رجوع به خداست، پس آن را از اشاره نزديكتر مى يابى، و توكل، بازگشت است. تمام امر به شخص، و نقص هر مخلص در اخلاص، رؤیت اخلاص اوست، و کمال او شهادت او در اخلاص است و تا زمانی که به آن اشاره نکرده است، به او رجوع نکند. شیخ منصور در رود دفلی از سرزمین البطائح سکنی گزید تا اینکه در آنجا وفات یافت و قبرش برای زیارت نمایان است. و چون مرگ به او نزدیک شد، همسرش به او گفت: برای پسرت وصیت کن، گفت: برای خواهر زاده ام احمد وصیت می کنم .

گفتار

فرمود: هر که فریب طهارت بندگی را بخورد ربوبیت را فراموش می کند. هر کس در بندگی شاهد پرهیزگاری باشد، از خود منقطع می شود و در نزد پروردگار عز و جل خود ساکن می شود. در آن هنگام از گرفتارى نجات مى يابد و در اينجا فقدان يقين است، زيرا با يقين مى توان منافع غيب را تشخيص داد.

وفات

وفات او در سال 540 هجری قمری در برازالروز که اکنون بلدروز است و مزارش همچنان موجود و مشهور است و در نزدیکی مسجدی در روستایی معروف به وی به نام قریه امام منصور بطائحی است که در 5 کیلومتری مرکز بلدروز و یکی از آثار تاریخی بلدروز به شمار می آید و در دهه هشتاد قرن گذشته دکتر اسامه الباز مشاور حسنی مبارک رئیس جمهور سابق مصر به همراه کارمندان سفارت مصر و هیئت بزرگی از وزارت اوقاف و امور مذهبی عراق از آن دیدن کردند.