تاسوعا: تفاوت میان نسخه‌ها

آنچه در این مدخل بدان پرداخته می‌شود بررسی معنا و مفهوم '''تاسوعا''' و وقایع و رویدادهای تاریخی '''تاسوعا''' می‌باشد '''تاسوعا''' روز نهم [[ماه محرم الحرام]] <ref>رجوع کنید به مقالهٔ ماه محرم الحرام.</ref>. که خود [[ماه قمری]] <ref>رجوع کنید به مقالهٔ ماه قمری.</ref>. است و روز قبل از [[عاشورا]] است. در این روز چندین رویداد رخ داده‌ است، از جمله: ورود شمر به کربلا، پیشنهاد امان دادن به فرزندان [[ام‌البنین]]، و آماده‌سازی برای جنگ؛ و [[امام حسین|حسین‌ بن‌ علی علیه‌السلام]] و یارانش توسط دشمن محاصره شدند. این روز به دلیل اقدامات و رشادت‌های [[عباس بن علی|عباس‌ بن‌ علی علیه‌السلام]] به عنوان پرچمدار و فرمانده ارتش حسین‌بن‌علی، در جوامع [[شیعه]] به او نسبت داده شده‌ است.

این روز نزد [[شیعیان]] از اهمیت برخوردار است و همانند روز [[عاشورا]] در آن به سوگواری می‌پردازند.

== معنای تاسوعا ==  

آنچه مشهور است تاسوعا از ریشه تِسع به معنای نه و نهم، و بر نهمین روز محرم اطلاق شده‌ است. اما نظری وجود دارد که [[عاشورا]] و '''تاسوعا''' را در سلسله اعداد معنی نمی‌دانند. تاسوعا را از اِتّساع یعنی گسترده شدن، روزی که ظرفیت بالا می‌رود و در سینه‌ها فراخی ایجاد می‌شود و به جای تنگی، وسعت می‌یابد، دانسته‌اند؛ و این نامگذاری را به [[امام سجاد علیه‌السلام]] (امام چهارم شیعه) نسبت داده‌اند.

== مفهوم‌شناسی ==

روز '''تاسوعا''' در نزد شیعیان از اهمیت بالایی برخوردار است. آنها این روز را منتسب به عباس بن علیعلیه‌السلام می‌دانند و آن را بسان روز [[عاشورا]] گرامی‌داشته، در آن سوگواری می‌کنند. در [[ایران]] <ref>فربد کتاب ایران (سوگواری‌های مذهبی در ایران)، ۱۳۸۵ش، ص۱۳۵.</ref>. و بعضی از کشورهای اسلامی شیعی‌نشین، روز تاسوعا همچون روز عاشورا تعطیل رسمی بوده و در این روز نیز مراسم عزاداری مفصل با راه‌اندازی هیأت‌های عزاداری و دسته‌های سینه زنی و زنجیرزنی برگزار می‌شود.

== وقایع تاسوعا ==

 

=== ورود شمر به کربلا ===  

بنابر منابع تاریخی، شمر بن‌ ذی‌ الجوشن پیش از ظهر روز نهم محرم (روز تاسوعا)، همراه با چهار هزار نفر، به سرزمین کربلا وارد شد <ref>الکوفی، الفتوح، ۱۹۹۱م، ج۵، ص۹۴؛ ابن شهرآشوب، مناقب آل ابی‌طالب، ۱۳۷۹ق، ج۴، ص۹۸.</ref>. و حامل نامه‌ای از عبیدالله بن زیاد خطاب به عمر بن سعد بود. در این نامه، ابن زیاد از ابن سعد خواسته بود یا امام حسینعلیه‌السلام را مجبور به پذیرش بیعت کند و یا با او بجنگد.

عباسعلیه‌السلام و برادرانش در محضر اباعبدالله الحسین علیه‌السلام نشسته بودند و جواب شمر را نمی‌دادند. امام علیه‌السلام به حضرت عباس علیه‌السلام فرمودند: «هر چند او فاسق است اما پاسخش را بده همانا او از دایی‌های شما است.» عباس و عبدالله و جعفر و عثمان فرزندان علی بن ابی‌طالبعلیه‌السلام بیرون آمدند و گفتند: «چه می‌خواهی؟» شمر به آنها گفت: «ای خواهرزادگان من، شما در امان هستید من برای شما از عبیدالله امان گرفته‌ام.»؛ اما عباسعلیه‌السلام و برادرانش همگی گفتند: «خدا تو و امان تو را لعنت کند. ما امان داشته باشیم و پسر دختر پیامبر(ص) امان نداشته باشد.» <ref>بلاذری، انساب الاشراف، ۱۹۷۹م، ج۳، ص۱۸۴.</ref>.

پس از رد امان‌نامه، به سپاه عمر بن سعد فرمان داده شد تا برای جنگ آماده شوند پس همگان سوار شدند در شامگاه پنجشنبه نهم محرم آماده نبرد با حسینعلیه‌السلام و یارانش شدند<ref>شیخ مفید، الارشاد، ۱۴۱۳ق، ج۲، ص۸۹.</ref>.

 

=== آماده شدن برای جنگ ===  

در عصر ۹ محرم تحرکات سپاه عمر سعد در صحرای کربلا افزایش یافت وعمر بن سعد خود را آماده جنگ با امام حسینعلیه‌السلام کرد و به سپاهیانش فرمان داد تا برای جنگ آماده شوند. او در میان سپاهیان خود ندا در داد که: «یا خَیلَ اللهِ ارکَبی و بِالجَنةِ اَبْشِری؛ ‌ ای لشکریان خدا! سوار شوید و به بهشت بشارت دهید.» کوفیان هم سوار شده، مهیای نبرد شدند.  

هیاهو و سر و صدای لشکر بلند شد. امام علیه‌السلام در جلوی خیمه خویش نشسته بود و به شمشیر خود تکیه داده بود. خواهرش زینب(س) با شنیدن سر و صدای لشکر کوفه، به برادرش نزدیک شد و گفت: «برادرم آیا صداهایی را که نزدیک می‌شوند، می‌شنوید؟» امام علیه‌السلام سر را بلند کرد و فرمود: «من رسول خدا(ص) را در خواب دیدم که به من فرمود: تو [به زودی] نزد ما خواهی آمد.» امام علیه‌السلام به عباسعلیه‌السلام فرمود: «ای عباس؛ جانم به فدایت؛ بر اسب خود بنشین و نزد آنها برو و بپرس که چه می‌خواهند و برای چه به پیش آمده‌اند؟»

حضرت عباسعلیه‌السلام با بیست سوار که زهیر بن قین و حبیب بن مظاهر هم از جمله آنان بودند نزد سپاه دشمن آمدند و پرسیدند: «چه رخ داده و چه می‌خواهید؟» گفتند: «فرمان امیر است که به شما بگوییم یا بیعت کنید و یا آماده کارزار شوید.» عباسعلیه‌السلام گفت: «از جای خود حرکت نکنید تا نزد ابی عبداللهعلیه‌السلام رفته و پیام شما را به عرض ایشان برسانم.» آنان پذیرفتند پس عباسعلیه‌السلام به تنهایی نزد امام حسینعلیه‌السلام آمد تا موضوع را به ایشان خبر دهد.

امام علیه‌السلام به حضرت عباسعلیه‌السلام فرمودند: «اگر می‌توانی آنها را راضی کن که جنگ را تا فردا به تأخیر اندازند و امشب را به ما مهلت دهند تا با خدای خود راز و نیاز کنیم و به درگاهش نماز بگزاریم. خدا می‌داند که من نماز و تلاوت کتاب او را بسیار دوست می‌دارم.»

سخن امام حسینعلیه‌السلام در عصر تاسوعا درباره یارانش:

در طول مدتی که عباسعلیه‌السلام با امام علیه‌السلام مشغول گفتگو بود همراهان او ـ حبیب بن مظاهر و زهیر بن قین ـ هم از این فرصت استفاده کرده به گفتگو با سپاه عمر سعد پرداختند و آنان را از جنگ با امام حسینعلیه‌السلام بر حذر می‌داشتند و در ضمن آنان را از پیشروی باز می‌داشتند.

ابوالفضل العباسعلیه‌السلام نزد سپاهیان دشمن بازگشت و درخواست امام علیه‌السلام را به اطلاع آنان رساند و از آنان آن شب را مهلت خواست. ابن سعد با مهلت یک شبه به امام حسینعلیه‌السلام و یارانش موافقت کرد. در این روز خیمه‌های امام حسینعلیه‌السلام و اهل‌بیت و یارانش محاصره شد.

=== محاصره کربلا ===  

 

==== نامه‌های ارسال شده روز تاسوعا در واقعه کربلا ====  

حسین بن علی در پاسخ گفت: «اهالی شهر شما به من نامه نوشتند و مرا دعوت کرده‌اند، و اگر از آمدن من ناخشنودند باز خواهم گشت.» <ref>خوارزمی، مقتل الحسین علیه‌السلام، ص۲۴۹-۲۵۰</ref>. خوارزمی نیز روایت کرده‌است: «حسین بن علی به فرستاده عمرسعد گفت: «از طرف من به امیرت بگو، من خود به این دیار نیامده‌ام، بلکه مردم این دیار مرا دعوت کردند تا به نزدشان بیایم و با من بیعت کنند و مرا از دشمنانم بازدارند و یاریم نمایند، پس اگر ناخشنودند از راهی که آمده‌ام بازمی‌گردم.» <ref>ابن اثیر، الکامل فی التاریخ، ۱۹۶۵ق، ص۵۷.</ref>.

== منابع ==  

# • خوارزمی، الموفق بن احمد، مقتل الحسینعلیه‌السلام، تحقیق و تعلیق محمد السماوی، قم، مکتبة المفید، بی‌تا.

# • عاملی، شیخ حر، وسائل الشیعه، قم، آل البیتعلیه‌السلام، ۱۴۰۹ق.