وحدت گرایی اسلامی در قرن بیستم: دانشگاه الازهر و تشیع بین همگرایی و واگرایی (کتاب): تفاوت میان نسخه‌ها

در فصل 4، "خلافت و وحدت‌گرایی (1924–1939)"، نه به خود خلافت بلکه به تاریخچه آن در این مدت کوتاه در ترکیه و موقعیت فرقه‌های اسلامی در مورد موقعیت خلافت پس از ابطال مصطفی کمال از آن اشاره می‌کند. این بحث بین دانشمندان اهل سنت و شیعه در این زمینه را می‌پردازد، مانند شیخ الازهر که یک دانشمند به نام محمد ابوالفضل الجیزاوی را ترغیب کرده که یک کنگره بین المللی اسلامی را فراخوانده تا تعمداً خلافت را ابطال و خلیفه جدید را انتخاب نمایند. همانطور که از چنین کنفرانسی با انگیزه سیاسی انتظار می‌رفت قادر به توافق در مورد هیچ موضوعی نبود و هرگز از سر گرفته نشد. متأسفانه، مانند بسیاری از روایات مشابه در کتاب، نویسنده در ارائه زمینه انتقادی به قدر کافی موفق نیست، به طوری که ممکن است شخص واقعه مربوطه را درک کند. در این مورد، همانطور که گزارش شد، توافق در مورد آنچه باید انجام می‌شد، مدیون این واقعیت بود که مسئله خلافت در سالن‌های سیاسی و مذهبی منحصر به فرد، به دور از توده مردم مورد بحث قرار گرفت. علاوه بر این، بحث در مورد احیای خلافت تحت سلطنت فواد پادشاه مصر بود، که به خوبی می‌تواند شکست چنین فراخوانی را توضیح دهد. "