سوره حشر: تفاوت میان نسخه‌ها

'''سوره حَشْر''' پنجاه و نهمین سوره و از [[سوره‌های مدنی]] قرآن است که در جزء ۲۸ جای دارد. نام سوره از آیه دوم گرفته شده است که به اخراج [[یهودیان]] از مدینه اشاره می‌کند. سوره حشر با تسبیح خدا آغاز می‌شود و با تقدیس او پایان می‌پذیرد. موضوعاتی از جمله شکست [[یهودیان بنی‌نضیر]] از [[مسلمانان]]، احکام تقسیم اموال و غنایمی که بدون جنگ نصیب مسلمانان می‌شود، ملامت منافقان و افشای اعمال‌شان، توصیف و تمجید از فداکاری‌های مهاجران، در این سوره بیان شده است.  

جمع کردن،... در مجمع ذيل آيه 202 از [[سوره بقره]] گفته: حشر گرد آوردن قوم است بيك مكان ... اصل باب از جمع شدن است<ref>قاموس قرآن، ج 2، ص 144.</ref>.

* معرفی خدا از طريق نام ها و صفات نيكو؛

* بيان احكام و مقررات جنگ در اسلام؛  

* فراموشی خدا و پيامدهای آن؛  

* تسبيح عمومی موجودات؛  

* تأثير [[قرآن]] در پاكسازی روح و جان آدمی<ref>تفسير قرآن مهر، ج 20، ص 277.</ref>.

«سوره حشر» و «سوره بنی نضیر»؛ اين نام ها از آيۀ دوم اين سوره برگرفته شده كه در آن از «حشر» يعنی گردآمدن مسلمانان برای [[تبعید]] [[يهوديان بنی‌نضیر]] سخن گفته شده است<ref>همان.</ref>.

* تذكر صفات و اسمای نيكوی خدا؛  

* بيان احكام و مقررات جنگ؛  

محتوای سوره حشر را می‌توان در شش بخش خلاصه كرد:

# در بخش اول كه تنها يك آيه است و مقدمه‌ای برای مباحث مختلف اين سوره محسوب می‌شود سخن از تسبيح و تنزيه عمومی موجودات در برابر خداوند عظيم و حكيم است.  

# در بخش دوم كه از آيه دوم تا آيه دهم (مجموعا نه آيه) است ماجرای درگيری مسلمان را با يهود پيمان شكن مدينه بازگو می‌كند.  

# در بخش سوم كه از آيه یازدهم تا هفدهم را تشكيل می‌دهد داستان منافقان [[مدينه]] آمده است كه با يهود در اين برنامه همكاری نزديك داشتند.  

# بخش چهارم كه چند آيه بيشتر نيست مشتمل بر يك سلسله اندرزها و نصايح كلی نسبت به عموم مسلمانان است و در حقيقت به منزله نتيجه‌گيری از ماجراهای فوق می‌باشد.  

# بخش پنجم كه فقط يك آيه است (آيه بیست‌ویکم) توصيف بليغی است از [[قرآن مجيد]] و بيان تاثير آن در پاكسازی [[روح]] و جان.  

# و بالآخره در بخش ششم كه آخرين بخش اين سوره است و از آيه بیست‌ودوم شروع و به بیست‌وچهارم ختم می‌شود قسمت مهمی از اوصاف جمال و جلال خدا و اسماء حسنای او را بر می شمرد كه به انسان در طريق معرفة اللَّه كمك شايان می‌كند<ref>تفسير نمونه، ج 23، ص 479.</ref>.  

[[ابی‌بن‌كعب]] گويد: [[حضرت محمد (ص)|پيامبر خداصلی الله علیه وآله وسلم]] فرمود: «كسی كه سوره‌ حشر را بخواند باقی نماند بهشتی و نه دوزخی و نه عرشی و نه كرسی و نه حجابی و نه هفت آسمان و نه زمين های هفتگانه و نه حشره ای و نه بادی و نه پرونده و نه درختی و نه جنبنده ای و نه خورشيد و ماهی و نه فرشتگان مگر آنكه صلوات بر او فرستاده و و برای او استغفار كنند و اگر آن روز و شبش بميرد [[شهید]] مرده است».

از [[ابوسعيدمكاری]] از [[امام جعفر صادق|امام صادق علیه السلام]] روايت شده كه فرمود: «كسی كه وقت شب شود و [[سوره‌ الرحمن]] و حشر را قرائت كند [[خداوند]] [[فرشته]] ای را به خانه او پاسدار و موكّل فرمايد تا با شمشير كشيده اش او را پاسبانی كند تا صبح شود»<ref>ترجمه تفسير مجمع‌البيان، ج 24، ص 305-304.</ref>.

نام سوره حشر از آيۀ دوم آن گرفته شده كه سخن از حشر يعنی اجتماع [[يهود]] برای كوچ كردن از [[مدينه]]، و يا حشر [[مسلمين]] برای بيرون راندن آنها به ميان آمده است، و از اينجا روشن می‌شود كه اين حشر ارتباطی با حشر در قيامت ندارد.

همچنین اين سوره يكی از سوره‌های مسبحات است، كه با تسبيح خداوند شروع شده، و اتفاقا پايان آن نيز با تسبيح الهی است<ref>تفسير نمونه، ج 23، ص 480.</ref>.

[[رده:سوره های قرآن]]

[[رده:سوره‌های مدنی]]