۸۷٬۸۱۰
ویرایش
جز
جایگزینی متن - 'رساله ای' به 'رساله‌ای'
جز (جایگزینی متن - 'می نماید' به 'می‌نماید') |
جز (جایگزینی متن - 'رساله ای' به 'رساله‌ای') |
||
| خط ۸۹: | خط ۸۹: | ||
# آقا میر [[سید حسن مدرس]] اصفهانی، (۱۲۱۰ ـ ۱۲۷۳ هـ .ق.): فرزند سید علی، از علمای محقق و فقیهان فاضل، تحصیلات مقدماتی را نزد پدرش آموخت و در [[کربلا]] خدمت «شریف العلماء، صاحب فصول در اصول» و در [[نجف]] نزد «شیخ محمدحسن، [[صاحب جواهر]]» شاگردی کرد و چون به اصفهان بازگشت، به درس آیة الله کرباسی حاضر شد و پس از بهره‌مندی از محضر این فقیه وارسته، بار دیگر به عتبات رفت و با تکمیل تحصیلات به زادگاه خود (اصفهان) مراجعت نمود و حوزه درسی تشکیل داده و آوازه اش به حدّی رسید که به مدرّس مطلق موسوم گشت و به دلیل همین آوازه علمی و مقامات والا در معارف دینی اشتهار به دست آورد. نامبرده با وجود فقر و کم بضاعتی، مسجدی در محلّه نو اصفهان بنا کرد ولی موفق به تکمیل آن نگردید و با رحلت او، رحیم خان بیگلربیگی آن را به پایان رسانید. آقا میر سید حسن مدرّس در سفری به اتفاق آیة الله کرباسی به [[تهران]] رفت و در آن جا با ملاّ عبدالکریم ایروانی ملاقات نمود. نقل کرده‌اند: در آن زمان، کرسی تدریس آیة الله کرباسی در اصفهان آن چنان اعتباری داشت که [[سید شفتی]] به دلیل رعایت احترام حاجی، بر کرسی درس نمی نشست ولی گروهی از شاگردان برای میر سید حسن مدرّس سکویی از گِل درست می کنند تا از درس و بحث او استفاده کنند. این برنامه موجب می‌شود که عده‌ای از مخالفین علما، بین آیة الله کرباسی و میر سید حسن مدرس آتش فتنه را روشن کنند اما با تدبیر آن بزرگواران نه تنها این حرکت خنثی می گردد بلکه بر عزت و افتخار این دو نامدار عرصه فقاهت افزوده می‌شود. | # آقا میر [[سید حسن مدرس]] اصفهانی، (۱۲۱۰ ـ ۱۲۷۳ هـ .ق.): فرزند سید علی، از علمای محقق و فقیهان فاضل، تحصیلات مقدماتی را نزد پدرش آموخت و در [[کربلا]] خدمت «شریف العلماء، صاحب فصول در اصول» و در [[نجف]] نزد «شیخ محمدحسن، [[صاحب جواهر]]» شاگردی کرد و چون به اصفهان بازگشت، به درس آیة الله کرباسی حاضر شد و پس از بهره‌مندی از محضر این فقیه وارسته، بار دیگر به عتبات رفت و با تکمیل تحصیلات به زادگاه خود (اصفهان) مراجعت نمود و حوزه درسی تشکیل داده و آوازه اش به حدّی رسید که به مدرّس مطلق موسوم گشت و به دلیل همین آوازه علمی و مقامات والا در معارف دینی اشتهار به دست آورد. نامبرده با وجود فقر و کم بضاعتی، مسجدی در محلّه نو اصفهان بنا کرد ولی موفق به تکمیل آن نگردید و با رحلت او، رحیم خان بیگلربیگی آن را به پایان رسانید. آقا میر سید حسن مدرّس در سفری به اتفاق آیة الله کرباسی به [[تهران]] رفت و در آن جا با ملاّ عبدالکریم ایروانی ملاقات نمود. نقل کرده‌اند: در آن زمان، کرسی تدریس آیة الله کرباسی در اصفهان آن چنان اعتباری داشت که [[سید شفتی]] به دلیل رعایت احترام حاجی، بر کرسی درس نمی نشست ولی گروهی از شاگردان برای میر سید حسن مدرّس سکویی از گِل درست می کنند تا از درس و بحث او استفاده کنند. این برنامه موجب می‌شود که عده‌ای از مخالفین علما، بین آیة الله کرباسی و میر سید حسن مدرس آتش فتنه را روشن کنند اما با تدبیر آن بزرگواران نه تنها این حرکت خنثی می گردد بلکه بر عزت و افتخار این دو نامدار عرصه فقاهت افزوده می‌شود. | ||
# | # | ||
# [[ملاّ مهدی قمشه ای]]: این فقیه نامور | # [[ملاّ مهدی قمشه ای]]: این فقیه نامور رساله‌ای در [[نماز جمعه]] تألیف کرده و سی دلیل بر وجوب عینی آن آورده تا به چهل و پنج هزار سطر رسیده است. همچنین حواشی چندی که به خطّ خویش بر آن نوشته که غلامرضا اصفهانی آن ها را تدوین کرده است: نامبرده از شاگردان مشهور حاجی کرباسی و سید شفتی می‌باشد که در سال ۱۲۸۱ هـ .ق. رحلت نموده است<ref>الذریعه، ج ۱۵، ص ۸۲ و ۸۱ مکارم الآثار، ج ۷، ص۲۴۰۶٫</ref>. | ||
# | # | ||
# میر [[سید محمد شهشهانی]]: از فقیهان قرن سیزدهم هجری که در فقه و اصول مقام شامخی دارد و دانشورانی چون میرزای شیرازی و [[سید محمدباقر خوانساری]] (صاحب روضات) از شاگردان او هستند. وی در مسجد ذوالفقار اصفهان به امامت می پرداخت و پیوسته به تدریس و تألیف مشغول بود و هیچ گاه از پژوهش در امور علمی غفلت نمیورزید. آثاری چون انوار الریاض (در فقه)، جنة المأوی (مباحث فقه استدلالی) و غایة القصوی (در اصول) دارد. اشعاری شیوا و سوزناک به زبان عربی در رثای حضرت امام حسین(علیه السلام) و شهیدان کربلا سروده است. ارتحالش را در سال ۱۲۸۷ هـ .ق. و مدفنش را تخت فولاد اصفهان (تکیه معروف خودش: شهشهانی) نوشته‌اند. صاحب روضات درباره‌اش گفته است: «در این زمان ریاست امور تدریس و فتوا به وی ختم می گردید<ref> روضات الجنات، ص ۱۲۷ الکنی و الالقاب، ج ۲، ص ۳۴۶٫.</ref>.» | # میر [[سید محمد شهشهانی]]: از فقیهان قرن سیزدهم هجری که در فقه و اصول مقام شامخی دارد و دانشورانی چون میرزای شیرازی و [[سید محمدباقر خوانساری]] (صاحب روضات) از شاگردان او هستند. وی در مسجد ذوالفقار اصفهان به امامت می پرداخت و پیوسته به تدریس و تألیف مشغول بود و هیچ گاه از پژوهش در امور علمی غفلت نمیورزید. آثاری چون انوار الریاض (در فقه)، جنة المأوی (مباحث فقه استدلالی) و غایة القصوی (در اصول) دارد. اشعاری شیوا و سوزناک به زبان عربی در رثای حضرت امام حسین(علیه السلام) و شهیدان کربلا سروده است. ارتحالش را در سال ۱۲۸۷ هـ .ق. و مدفنش را تخت فولاد اصفهان (تکیه معروف خودش: شهشهانی) نوشته‌اند. صاحب روضات درباره‌اش گفته است: «در این زمان ریاست امور تدریس و فتوا به وی ختم می گردید<ref> روضات الجنات، ص ۱۲۷ الکنی و الالقاب، ج ۲، ص ۳۴۶٫.</ref>.» | ||