ابرهیم بن شیبان: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - 'ابو ' به 'ابو') |
جز (جایگزینی متن - 'کوهستان ها' به 'کوهستان‌ها') |
||
| (۱۱ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱۲: | خط ۱۲: | ||
</div> | </div> | ||
'''أَبُو إِسْحَاق إِبْرَاهِیم بن شَیبَان القِرمیسینی''' یکی از علمای بزرگ [[تصوف]] [[اهل سنت]] قرن چهارم هجری است. ابوعبدالرحمن سلمی درباره او | '''أَبُو إِسْحَاق إِبْرَاهِیم بن شَیبَان القِرمیسینی''' یکی از علمای بزرگ [[تصوف]] [[اهل سنت]] قرن چهارم هجری است. ابوعبدالرحمن سلمی درباره او می‌گوید:... او در تقوا و پرهیزگاری دارای مقاماتی بود که به غیر از او به آن دست نیافته و در برابر مدعیان سخت‌گیر بودو پایبند به کتاب و [[سنت]] و مقید به روش شیوخ و بزرگان تصوف بود. عبدالله بن محمد بن منازل در مورد وی چنین می‌گوید: ابراهیم حجت خدا بر فقرا و نیکوکاران است<ref>طبقات الصوفیة، أبو عبدالرحمن السلمی، ص303-306، دار الکتب العلمیة، ط2003</ref> | ||
سفر کرد و از معان (در [[اردن]] کنونی) گذشت و در قرمسین (شهری در | سفر کرد و از معان (در [[اردن]] کنونی) گذشت و در قرمسین (شهری در کوهستان‌های [[ایران]]) اقامت گزید و در سال 330 هجری قمری<ref>تاریخ دمشق، ابن عساکر، ج6، ص441-444</ref> و یا به نقلی دیگر در سال 337 هجری قمری<ref>سیر أعلام النبلاء، الذهبی، ج15، ص392-393</ref>در آنجا وفات یافت. | ||
=اساتید و شاگردان= | =اساتید و شاگردان= | ||
از اساتید او | از اساتید او می‌توان به علی بن الحسن بن أبی عنبر، أَبَا عبدالله المغربی و إِبْرَاهِیم الْخَواص اشاره کرد و تعدادی از شاگردان او عبارتند از: أبوزید محمد بن أحمد المَروزی، الحسن بن إبراهیم القرمیسینی، محمد بن عبدالله بن شاذان الرازی، عبدالرحمن بن عبدالله الدقاق و محمد بن محمد بن ثَوابة. | ||
=گفتار= | =گفتار= | ||
خوف از [[خدا]] باعث سوزاندن شهوت در قلب و دوری از رغبت به دنیا | خوف از [[خدا]] باعث سوزاندن شهوت در قلب و دوری از رغبت به دنیا می‌گردد<ref>المنتظم فی تاریخ الملوک والأمم، الذهبی، ج14، ص119</ref>. | ||
بهترین کار بندگان مراقبت در وقت است چرا که نباید در این امر | بهترین کار بندگان مراقبت در وقت است چرا که نباید در این امر کوتاهی کرد و از مرزهای حفاظت نمود <ref>حلیة الأولیاء، أبو نعیم الأصبهانی، ج4، ص428</ref>. | ||
عارف کسی است که دلش را برای مولا و بدنش را در راه خدمت به خلقش مصروف | عارف کسی است که دلش را برای مولا و بدنش را در راه خدمت به خلقش مصروف سازد و بهترین چیزی که از ناحیه پروردگار نصیب بنده می‌شود نصیحت و تذکر قلبی و توبه از گناهان است<ref>[https://ar.wikipedia.org/wiki/%D8%A5%D8%A8%D8%B1%D8%A7%D9%87%D9%8A%D9%85_%D8%A8%D9%86_%D8%B4%D9%8A%D8%A8%D8%A7%D9%86_%D8%A7%D9%84%D9%82%D8%B1%D9%85%D9%8A%D8%B3%D9%8A%D9%86%D9%8A#cite_note-4 إبراهیم بن شیبان القرمیسینی]</ref>. | ||
=پانویس= | == پانویس == | ||
{{پانویس | {{پانویس}} | ||
[[رده: تصوف]] | [[رده:تصوف]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۳ ژانویهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۵:۱۷
| نام | أَبُو إِسْحَاق إِبْرَاهِیم بن شَیبَان القِرمیسینی |
|---|---|
| نامهای دیگر | ابراهیم بن شیبان القِرمیسینی |
| درگذشت | 330ق |
أَبُو إِسْحَاق إِبْرَاهِیم بن شَیبَان القِرمیسینی یکی از علمای بزرگ تصوف اهل سنت قرن چهارم هجری است. ابوعبدالرحمن سلمی درباره او می‌گوید:... او در تقوا و پرهیزگاری دارای مقاماتی بود که به غیر از او به آن دست نیافته و در برابر مدعیان سخت‌گیر بودو پایبند به کتاب و سنت و مقید به روش شیوخ و بزرگان تصوف بود. عبدالله بن محمد بن منازل در مورد وی چنین می‌گوید: ابراهیم حجت خدا بر فقرا و نیکوکاران است[۱] سفر کرد و از معان (در اردن کنونی) گذشت و در قرمسین (شهری در کوهستان‌های ایران) اقامت گزید و در سال 330 هجری قمری[۲] و یا به نقلی دیگر در سال 337 هجری قمری[۳]در آنجا وفات یافت.
اساتید و شاگردان
از اساتید او می‌توان به علی بن الحسن بن أبی عنبر، أَبَا عبدالله المغربی و إِبْرَاهِیم الْخَواص اشاره کرد و تعدادی از شاگردان او عبارتند از: أبوزید محمد بن أحمد المَروزی، الحسن بن إبراهیم القرمیسینی، محمد بن عبدالله بن شاذان الرازی، عبدالرحمن بن عبدالله الدقاق و محمد بن محمد بن ثَوابة.
گفتار
خوف از خدا باعث سوزاندن شهوت در قلب و دوری از رغبت به دنیا می‌گردد[۴].
بهترین کار بندگان مراقبت در وقت است چرا که نباید در این امر کوتاهی کرد و از مرزهای حفاظت نمود [۵].
عارف کسی است که دلش را برای مولا و بدنش را در راه خدمت به خلقش مصروف سازد و بهترین چیزی که از ناحیه پروردگار نصیب بنده می‌شود نصیحت و تذکر قلبی و توبه از گناهان است[۶].