ابرهیم بن شیبان

از ویکی‌وحدت
حسن بصری
نام أَبُو إِسْحَاق إِبْرَاهِیم بن شَیبَان القِرمیسینی
نام‎های دیگر ابراهیم بن شیبان القِرمیسینی
درگذشت 330ق

أَبُو إِسْحَاق إِبْرَاهِیم بن شَیبَان القِرمیسینی یکی از علمای بزرگ تصوف اهل سنت قرن چهارم هجری است. ابوعبدالرحمن سلمی درباره او می‌گوید:... او در تقوا و پرهیزگاری دارای مقاماتی بود که به غیر از او به آن‌ دست نیافته و در برابر مدعیان سخت‌گیر بودو پایبند به کتاب و سنت و مقید به روش شیوخ و بزرگان تصوف بود. عبدالله بن محمد بن منازل در مورد وی چنین می‌گوید: ابراهیم حجت خدا بر فقرا و نیکوکاران است[۱] سفر کرد و از معان (در اردن کنونی) گذشت و در قرمسین (شهری در کوهستان‌های ایران) اقامت گزید و در سال 330 هجری قمری[۲] و یا به نقلی دیگر در سال 337 هجری قمری[۳]در آنجا وفات یافت.

اساتید و شاگردان

از اساتید او می‌توان به علی بن الحسن بن أبی عنبر، أَبَا عبدالله المغربی و إِبْرَاهِیم الْخَواص اشاره کرد و تعدادی از شاگردان او عبارتند از: أبوزید محمد بن أحمد المَروزی، الحسن بن إبراهیم القرمیسینی، محمد بن عبدالله بن شاذان الرازی، عبدالرحمن بن عبدالله الدقاق و محمد بن محمد بن ثَوابة.

گفتار

خوف از خدا باعث سوزاندن شهوت در قلب و دوری از رغبت به دنیا می‌گردد[۴].

بهترین کار بندگان مراقبت در وقت است چرا که نباید در این امر کوتاهی کرد و از مرزهای حفاظت نمود [۵].

عارف کسی است که دلش را برای مولا و بدنش را در راه خدمت به خلقش مصروف سازد و بهترین چیزی که از ناحیه پروردگار نصیب بنده می‌شود نصیحت و تذکر قلبی و توبه از گناهان است[۶].

پانویس

  1. طبقات الصوفیة، أبو عبدالرحمن السلمی، ص303-306، دار الکتب العلمیة، ط2003
  2. تاریخ دمشق، ابن عساکر، ج6، ص441-444
  3. سیر أعلام النبلاء، الذهبی، ج15، ص392-393
  4. المنتظم فی تاریخ الملوک والأمم، الذهبی، ج14، ص119
  5. حلیة الأولیاء، أبو نعیم الأصبهانی، ج4، ص428
  6. إبراهیم بن شیبان القرمیسینی